Chasse de Hill – dag 1

Ik ben altijd een beetje terughoudend geweest in verband met drijfjacht op grofwild maar zonder echte hands-on ervaring kan je je moeilijk een gegronde mening vormen. Tot nu toe had ik dankzij een zeer op prijs gestelde invitatie enkel een dag grofwild in de Ardennen als jager meegemaakt. Daarom besloot ik dit seizoen enkele dagen grofwild battue te boeken. Ik hoor van velen dat sommige Ardense jachten vooral uit zijn op het geld van de jagers maar daar weinig beheer en beleving voor in de plaats stellen. Via verschillende jachtvrienden hoorde ik echter goeie dingen over de nieuwe beheerders van een jachtrevier in de buurt van Eupen. Ik besloot mijn kans te wagen en gisteren stond de eerste dag op het programma.

De dag begon grijs maar dat hoort wel bij jagen vind ik. Al het veilige oranje op de plaats van afspraak zorgde toch voor een gekleurde ochtend. We begonnen met een heldere briefing, in jagerstaal, spreken ze over “de ronde”. In beide landstalen werd er eerst en vooral een pleidooi gehouden voor veilig jagen en daarna kregen we meer te horen over het verloop van de dag. Er was voor transport gezorgd om drie groepen vlot op de juiste plaatsen te krijgen. Zo kon ik voor het eerst kennismaken met de geneugten van transport over boswegen in een paardenvan, getrokken door een Hummer.

Daarna trokken we in stilte naar de ons aangewezen en goed aangeduide posten. De wandeling door de brandgang naar mijn post was al veelbelovend door al de sporen van everzwijnen. Mijn buurjager, die ik toevallig een paar dagen geleden al had leren kennen in Deerlijk, gaf me nog wat tips en extra veiligheidsinstructies. Vanaf mijn positie had ik een behoorlijk zicht in de richting vanwaar het wild zou kunnen komen en langs de andere kant had ik ook een meer dan behoorlijk schietveld voor mocht er iets langs mij passeren.

Vele jagers gebruiken een radio (walkie-talkie) voor de drijfjacht in Wallonië. Dit is niet alleen nuttig omdat je zo weet wat er bij de andere jagers en bij de drijvers gebeurt, het is ook zeer handig voor de veiligheid. Ik vind het ook fijn om zo het verloop van de jacht te kunnen volgen, het is alsof je naar een jachtpartij kan kijken met live-commentaar. Helaas voelde ik al snel dat de communicatie tussen de drijvers niet optimaal verliep waardoor er niet gedreven werd zoals het hoort. Het wild was duidelijk aanwezig maar de drijvers slaagden er niet in om het tot bij de jagers te krijgen.

Ook bij de tweede battue waren er problemen bij de drijvers waardoor er weer niet optimaal gejaagd kon worden. Ik had een fantastische plaats toegewezen gekregen vanwaar ik een perfect overzicht had en een heel ruim schootsveld. Maar helaas kreeg ik geen wild te zien. Mijn buurman zag wel een ree tussen ons doorlopen maar die heb ik niet gespot. Toch heb ik enorm genoten van het ongelooflijk mooie bos waarin we daar jagen. Als je maar lang genoeg stilzit in het bos, vergeet de natuur dat je er bent. Als je toekomt is het vaak verrassend stil, alsof het bos de adem inhoudt voor de indringers. Maar na tien minuten gaat alles weer zijn gewone gang en komen de vogels op een meter van je afzitten.

Na de tweede battue was het tijd voor een kom soep en mijn lunchpakketje in het bos.  Zoals op elke jachtdag werden er ervaringen en vettige moppen gedeeld. De groep is zeer gevarieerd wat de ervaring alleen maar interessanter maakt. Ik voelde me als jong-jager ook helemaal welkom.

Tijdens de boslunch namen de beheerders van het revier ook de tijd om de problemen bij de drijvers op te lossen. In de jacht worden organisatorische foutjes al eens onder het tapijt geveegd maar niet met deze jachtheren. De tekortkomingen werden open gecommuniceerd en gezwind opgelost. Dit werd door de groep sterk geapprecieerd. Foutjes komen overal voor, zeker op de eerste dag in een nieuwe organisatie. En in de battue na de lunch werd het oplossingsgericht denken beloond met een goed resultaat. Zelf zat ik niet op de beste plek maar heel wat jagers kregen wild te zien en er werd nog een behoorlijk tableau geoogst.

Na het aperitief werd het wild een laatste eer betoond en mochten ook nog enkele jagers op een respectvolle manier gedoopt. Er volgde nog een uitstekend en gezellig avondmaal, vooraleer ik terug huiswaarts keerde om mijn ouders af te lossen die zo vriendelijk waren mijn drukke jachtagenda van de laatste week mogelijk te maken.

Ook al bleef mijn vinger van de trekker, ik heb enorm genoten van deze dag en ik kijk alvast heel erg uit naar de volgende grofwild battue volgende maand.

En we zijn weer vertrokken

Ik probeer het hele jaar door met de jacht bezig te zijn maar 15 oktober is toch iets om extra naar uit te kijken. Dat is immers de officiële start van het kleinwildseizoen. De volgende paar maanden kunnen we selectief gaan oogsten waarvoor we de rest van het jaar gewerkt hebben.

Zaterdag stond de eerste jachtdag in ons eigen revier op het programma. Met vier geweren (lees: jagers) en twee drijvers, trokken we het natte jachtveld in voor een stevige voormiddag. In totaal ploeterden we een kleine tien kilometer door bramen, mais, modder, netels en mosterd.

Zelf kreeg ik maar een tweetal kansen, die ik gezwind de nek omdraaide. Maar mijn medejagers zorgden ervoor dat er toch drie fazanten, een eend en een gans op het tableau lagen. Het was heerlijk om terug door het vertrouwde veld te trekken, zeker omdat ik het kon delen met mijn dochter die mee kwam drijven.

De volgende dag was ik uitgenodigd bij mijn Deerlijkse vrienden om bij hen mee te gaan jagen. Het was meteen een blij weerzien met deze fijne groep.

Vandaag stond er vooral haas op het programma, een dier dat we in ons eigen revier amper zien maar dat hier in grote getale aanwezig is. De eerste haas van de dag, kwam dan nog mijn richting uit. Mijn eerste schot miste maar het tweede was gelukkig wel raak toch liep de haas nog even door. Een dier verwonden is voor mij en de meerderheid van de jagers een nachtmerrie die we ten allen tijde willen vermijden. Maar we mogen ook niet ontkennen dat het gebeurt. Deze jachtgroep gaat altijd tot het uiterste om een geschoten dier te recupereren, ook al kost het soms heel wat tijd. Tot mijn opluchting heeft de haas niet lang moeten lijden en werd hij snel gevonden.

Ik had me dit weekend voorgenomen om in de eerste plaats te jagen en me niet bezig te houden met fotograferen (op een paar snapshots na). Gelukkig is C, de dochter van jachtmaat Kristof, zich snel aan het ontpoppen tot een uitstekende fotografe. Zo stond ik toch ook eens op de foto.

Mijn eigen vizier stond net als de vorige dag duidelijk nog niet goed afgesteld want ik miste nog enkele mooie kansen. Gelukkig waren de anderen meer in vorm en konden we de heerlijke dag onder een herfstzonnetje afsluiten met een gevarieerd tableau met haas, fazant, patrijs en duif. Merci voor de fijne jachtdag!!!

Vandaag is het een werkdag maar morgen zet ik mijn jagerspet weer op voor mijn tweede dag op grofwild in de Ardennen. Vorig jaar kreeg ik geen kansen op mijn eerste en enige grofwilddag. Ik ben wel een beetje nerveus voor het geval ik morgen wel de kans krijg. Vorige week, heb ik alvast mijn karabijn ingeschoten voor de drijfjacht, dus daar zal het alvast niet aan liggen.

Wish me luck!!!

Eindelijk een Verse Eend op mijn Bord

Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad maar vorige week, slaagde ik er eindelijk in om een verse eend op mijn bord te toveren. Ons revier is geen eendenparadijs, het is niet dat we een grote populatie residenterende eenden hebben. Maar ze komen geregeld langs op weg naar hun eet- of slaapplaats. Helaas waren er de laatste weken weinig van de partij en als ze dan langs kwamen, vlogen ze te hoog of te ver. De paar eenden die binnen schot kwamen werden jammerlijk gemist. Na maar liefst vijf vruchteloze avonden op de eenden, besloot ik vorige week last-minute nog een poging te wagen. Zesde keer, goeie keer blijkbaar. Want ik had me nog niet deftig op mijn stoeltje gezet en ik zag vanuit mijn ooghoek een koppel eenden aan komen vliegen. Ik nam ze meteen op de korrel en twee patronen later, ging er eentje neer. Maar alsof ik nog niet genoeg moeite gedaan had door zes keer op de eenden te gaan, kwam de ongelukkige eend terecht in het plaatselijke riviertje dat door zijn hoge steile overs, niet veel mogelijkheden biedt om erin te gaan (laat staan er weer uit te geraken). Ik geloof er sterk in dat je het uiterste moet doen om een geschoten stuk wild te recupereren, dus maakte ik een lange wandeling stroomafwaarts. Met behulp van een lange tak, slaagde ik erin om mijn eend binnen te halen.

De jachtgoden waren me duidelijk goed gezind want na die langverwachte eend, slaagde ik er ook in om mijn eerste doublé kraaien te schieten. Dat zijn twee schoten die het vertrouwen in mijn schietkunsten weer opgekrikt hebben.

Wie dit blogje al een tijdje volgt, weet dat ik het niet altijd makkelijk heb met het verwerken van het wild. Het was ook weer een tijdje geleden dat ik wild had schoongemaakt en deze keer waren er geen deskundige helpende handen in de buurt. Met behulp van een YouTube filmpje, slaagde ik er uiteindelijk verrassend makkelijk in om de borstfilets panklaar te maken. Het was waarschijnlijk het duurste stukje vlees dat ik ooit gegeten hebt, maar het smaakte uitstekend.

Ondertussen zijn ook de duiven geopend en ligt de opening van het echte jachtseizoen nog maar enkele weken in de toekomst. Ik heb ook een paar dagen grofwild in de Ardennen op mijn programma staan dus ik verwacht hier de komende maanden weer veel meer te kunnen schrijven.

Zelf op de Foto

Het gebeurt niet vaak dat ik zelf op de foto sta, en al zeker niet tijdens de jacht. Niet dat ik ambities heb als model, maar het is toch altijd fijn om een goeie foto van jezelf te hebben waarop je met je passie bezig bent. Mijn vriendin maakte onlangs deze foto toen ze voor het eerst mee op jacht ging, merci cherie!

Daar Zijn de Eenden

De eerste dag van het eendenseizoen valt samen met de verjaardag van mijn dochter, bijgevolg moest ik dus een extra dagje wachten om het nieuwe kleinwildseizoen aan te vatten. Samen met J. trok ik op deze mooie zondagavond naar een rustig hoekje van het revier.

Enkele minuten nadat we ons geïnstalleerd hadden op ons stoeltje, kregen we al een koppel eenden in het vizier. Maar onze schietkunsten zijn duidelijk nog wat roestig want we misten allebei. Helaas was dat ook onze enige goeie kans van de avond. We kregen wel heel wat eenden te zien maar ze vlogen ofwel te hoog of te ver om een weidelijk schot te kunnen plaatsen.

Maar niet getreurd, de eenden zijn er alvast, ik heb weer heel wat opgestoken van J. en we hadden een gezellige avond in een mooi stukje natuur. Bij het opkramen, werden we nog getrakteerd op een vurige zonsondergang.

Ik keer alvast snel terug.

De Laatste Franse Fazant op de Barbecue

Een paar weken geleden haalde ik het laatste stuk wild van vorig jachtseizoen uit de diepvries: een Franse fazant. Wild wordt vaak geassocieerd met de winter, maar ik dacht waarom proberen we niet eens fazant op de barbecue te maken.

De fazant werd gevuld met enkele citroenen, look en wat kruiden. Vervolgens werd hij rijkelijk ingesmeerd met olijfolie, grof zout en peper. Een halve donkere Leffe in de ovenschaal moest ervoor zorgen dat de fazant niet te droog zou worden.

Om het vlees lekker sappig te houden werd de fazant aan beide kanten kort dichtgeschroeid boven de gloeiende houtskool.

Daarna mocht hij een tiental minuten in de ovenschotel, met het deksel op de barbecue. Daarna even omdraaien en nog een minuutje of vijf weer onder het deksel. Zo kon de fazant helemaal garen vanbinnen zonder uit te drogen.

Het uiterst smakelijke fazantje werd geserveerd met gebakken aardappeltjes en rauwe groentjes.

Wild klaarmaken hoeft dus helemaal niet ingewikkeld te zijn. Aangezien je met het beste vlees werkt, is een eenvoudige bereiding alles wat je nodig hebt voor een heerlijke maaltijd.

Eindelijk Terug in het Revier

Door grote veranderingen in mijn privé-leven was ik al bijna twee maanden niet in ons revier geweest. Maar terwijl het praktische jachtexamen in volle gang is, kreeg ik mijn tweede jachtverlof in de bus en kon ik niet langer weerstaan aan de lokroep van het bos. Momenteel zijn de kraaien zowat de enige dieren die we mogen bejagen en de omstandigheden waren niet in mijn voordeel. Het weer zat niet helemaal mee en doordat er een scoutsgroep in ons revier kampeert, hadden we weinig plekken om veilig en verantwoord te jagen. Maar met het oog op het eendenseizoen dat volgende week begint, was het geen slecht idee om de jachtspullen van onder het stof te halen en te kijken hoe ons revier erbij ligt.

Kraaien zijn vroege vogels, dus moest ik nog vroeger zijn. De wekker liet zich ongenadig vroeg horen maar het vooruitzicht op een ochtend in het veld, was aanlokkelijker dan het vele bureauwerk dat hier op me ligt te wachten. Het was compleet stil in het scoutskamp maar helaas ook in de rest van het revier. Het eerste uur kreeg ik buiten de muggen helemaal niets te zien. De jachtchief kwam me vervoegen. De kraaien gaven niet thuis, zo konden we bijpraten en plannen maken voor het komende seizoen.

Later passeerden er wel enkele kraaien maar door het dichte bladerdek, kon ik ze alleen op de korrel nemen in de richting van het scoutskamp. Hoewel dat op een veilige afstand ligt, wou ik het risico niet nemen dat er zelfs maar één verdwaald (en tegen dan volstrekt onschadelijk) hagelbolletje op een tent terecht zou komen. De kraaien zullen er langer zitten dan de scoutsgroep dus waarom zou je risico’s nemen om de jagerij in een slecht daglicht te plaatsen?

Beide lopen van mijn oude Browning bleven dus schoon vandaag, maar ook dat is jagen. Ik heb in elk geval veel zin in het nieuwe jachtseizoen. Volgende week, gaan we alvast proberen om een paar eenden te bemachtigen, toch nog steeds mijn favoriete kleinwild om te eten.

Een Fluitje van een Cent

Toen ik een tijdje geleden munitie ging kopen in de jachtwinkel, kocht ik bij wijze van impulsaankoop ook een kraaienfluitje. ‘t Was geen fluitje van een cent, om precies te zijn waren het 1.995 centen, maar wel het proberen waard om de kraaien wat dichter in de buurt te krijgen. Ik zie immers heel wat kraaien in ons revier maar als ze binnen schot komen is het meestal eerder een kwestie van geluk. Nu de paasklokken geweest zijn, is de tijd aangebroken van de eieren en de jongen, een feestmaaltijd voor de kraaien. Het komt er dus op aan om de rechtbekken onder controle te houden in het revier als we het wildbestand op pijl willen houden. Door omstandigheden was het al weken geleden dat ik het revier nog eens kon bezoeken. Afgelopen weekend trotseerde ik de veel te vroege wekker omdat ik afgesproken had met de jachtheer om samen op de kraaien te gaan.

Na een tas koffie en even bijpraten trokken we onder een mooi lentezonnetje het revier in. Mijn nieuwe fluitje bracht al na enkele minuten een kraai binnen schot van de jachtheer. Met een welgemikte dosis staalhagel lag de kraai meteen op de grond. De kraaien reageren duidelijk op het fluitje maar ze hadden nog wel enig voorbehoud over mijn blaastechniek. Vaak kwamen ze op het geluid af maar besloten dan toch andere oorden op te zoeken net voor ze binnen schot kwamen. En als ze dan binnen schot waren stond ik daar te sukkelen met een fluitje en een geweer in de hand. Gelukkig was de jachtheer wat trefzekerder.

Los van de kraaien was het weer ongelooflijk genieten van het revier. Ongelooflijk wat een natuurschoon we weer mochten aanschouwen:
– een volwassen reegeit die amper enkele meters voor ons opsprong
– nog een viertal reeën wat verder
– meer eenden dan ik ooit in het revier zag
– koppeltjes fazanten
– de eerste keer dat ik een vliegende zwaan zag
– een aalscholver, een koekoek, vele duiven, konijnen, …

Kraaien zijn geweldig slimme dieren en ik heb er veel respect voor. Om ze onder controle te houden, zal ik zelf de komende maanden ook slim moeten zijn. Maar ik kijk er naar uit om met vallen en opstaan ook over dit aspect van de jacht weer veel bij te leren.

Oefenen Voor Volgend Seizoen

Door drukke werk- en familieverplichtingen is het er helaas niet meer van gekomen om achter mijn eerste ree aan te gaan. De eer is naar de jachtheer gegaan, die een mooie geit kon strekken. Daarmee zit mijn eerste jachtseizoen er nu wel helemaal op. Omdat ik het jagen echt wel mis, probeer ik me dan maar wat voor te bereiden op het volgende seizoen.
Voor je aan je eerste seizoen begint, heb je heel wat geoefend tijdens de jachtopleiding. Maar het is niet dat je jachtvergunning je in een klap een volleerd jager maakt. Daarom ga ik proberen in dit tussenseizoen mijn vaardigheden wat aan te scherpen.

Mijn resultaten met de kogel zijn niet slecht maar ik mis vooral ervaring. Mijn hagelgeweer voelt vertrouwd aan maar mijn karabijn is zeker nog geen verlenging van mijn lichaam. Daarom trok ik vorige week nog maar eens naar de schietbaan.

De vorige keer was het begin beloftevol maar mijn resultaten werden slechter naarmate de tijd verstreek. Door te veel te schieten werd ik moe en verslapte mijn concentratie. De luide knal en stevige terugslag van mijn 30.06 kaliber Browning X-Bolt eisten hun tol en ik begon als het ware schrik te krijgen voor de simultane knal en klap tegen mijn schouder. Mijn missie voor deze sessie was dan ook vooral het terugwinnen van vertrouwen.

Al snel bleek dat we het wapen de vorige keer wel degelijk goed ingeschoten hadden. Mijn vier eerste kogels kwamen allemaal op maximum 2 cm van mijn mikpunt terecht. Daarna schoot ik nog twee reeksjes van drie kogels die ook allemaal ruim binnen de tolerantiemarges bleven.

Een setje oordopjes onder mijn gehoorbeschermers zorgde ervoor dan mijn oren niet pijn gingen doen van de knallen en door het bij tien kogels te houden, bleef mijn concentratie overeind.

Ik heb altijd zittend met steun geschoten. Dat is niet meteen een realistische jachtsimulatie maar het doel was om in de eerste plaats mijn vertrouwen terug te winnen, missie geslaagd. Ik weet nu dat mijn kijker goed afgesteld is, dat mijn karabijn recht schiet en ik ook. De volgende stap is om de houdingen te gaan variëren.  En zo blijven we bezig tijdens het tussenseizoen.

Niet Geschoten, Altijd Gewonnen

Gisterenavond was het zo ver, mijn eerste keer op reejacht. De jachtheer en ik besloten niet te gaan aanzitten op een hoogzit maar te gaan bersen. Voor de niet jagers, dat betekent dat je traag rondloopt en stilletjes rondkijkt. We vonden al snel verse sporen. Helaas vonden enkele ruiters het nodig om onze zorgvuldig opgebouwde rust te verstoren door te galopperen op een plek waar ze helemaal niet mogen komen. Bij ons op de jacht geloven we dat we rekening met de andere natuurliefhebbers moeten houden, maar spijtig genoeg is niet iedereen even beleefd. De verstoring verminderde onze kansen gevoelig maar toch gingen we door.

Ik heb enorm genoten van het “stalken”. Spannend, zo rondsluipen terwijl je de omgeving afspeurt met de verrekijker. Voor ik begon te jagen, wist ik niet dat mijn zintuigen zo scherp konden staan. Deze manier van jagen ligt me echt wel en ik wil er me zeker verder in bekwamen.

Reeën kregen we niet te zien maar we konden wel genieten van veel ander natuurschoon in het revier. We zagen en hoorden dat de fazantenpopulatie zeer gezond is en we kregen ook veel eenden te zien.

Zonder ook maar één schot te lossen, was dit een top jachtavond, zo een avond waarop je eens diep inademt en voelt dat je leeft. Volgende week opnieuw!