Ik weet dat ik tot op de dag van het examen met veel vragen zat rond hoe dit allemaal in zijn werk gaat. Om toekomstige cursisten een beetje te helpen, schrijf ik mijn ervaringen graag even neer.
Er doen heel wat straffe verhalen de ronde in verband met het praktische jachtexamen. Ik zal niet beweren dat ze niet waar zijn maar mijn ervaring was toch behoorlijk positief. Ik veronderstel dat er in het verleden wel wat dingen verkeerd gelopen zijn maar het Instituut voor de Jachtopleiding en de mensen van het Agentschap Natuur en Bos, deden er in mijn geval toch alles aan om het examen eerlijk en fair te laten verlopen. Wat niet wil zeggen dat het makkelijk is, zonder een goeie voorbereiding (daarover schrijf ik later wel iets meer) maak je zeer weinig kans.
Het eerste deel van het praktische examen bestaat drie onderdelen en wordt gehouden aan de kleiduifschietstand in Ruisbroek. Ik was ruim op tijd ter plaatse om geen enkel risico te nemen. We moesten aan het begin van de oprijlaan wachten tot we door iemand van het IJO opgehaald werden. Dit gebeurde bijna 10 minuten voor het geplande tijdstip, dus op tijd komen is wel zo verstandig.
De man sprak ons groepje van een twintigtal mensen nog wat moed in en gaf nog een paar last-minute tips. Dat werd zeer op prijs gesteld door al die doodzenuwachtige aspirant jagers.
Aangekomen aan de schietstand kregen we nog een kleine briefing en kregen we de tijd om het examenreglement nog eens te lezen en er vragen over te stellen.
Kennis van Wapens en Munitie, aka De Tentjes
Het eerste onderdeel is de kennis van wapens en munitie, bekijk het als een soort van individueel mondeling examen. Een instructeur van het IJO en een waarnemer van het ANB verwelkomden me in een modderig tentje. Je mag twee vragen trekken ivm hagel en twee ivm kogel. Daarnaast krijg je nog een aantal bijvragen en opdrachten. Als je de cursus geleerd hebt en de praktische les een paar keer gevolgd heb, kan dit onderdeel eigenlijk weinig problemen opleveren. De veiligheid is overal prioriteit nummer één, dus neem je tijd en ga elke keer je mentale safety checklist rustig af. Beter een keer te veel door de loop kijken dan een onveilige handeling te doen. Met een score van 9,5/10 mocht ik verder naar het volgende onderdeel, het stuk waar ik doodsbenauwd voor was.
Veilige Omgang met het Vuurwapen op een Parcours
Over dit onderdeel doen de vreemdste verhalen de ronde en je zou de indruk krijgen dat het parcours geleid wordt door een bende sadisten die er alleen maar op uit zijn om je in de fout te laten gaan en naar huis te sturen. Ik was er dan ook bijna van overtuigd dat ik weinig kans maakte. Maar dat bleek echt wel een misvatting te zijn. Ik werd geconfronteerd met duidelijke en realistische situaties. En via het reglement werd elke twijfel ook weggenomen.
Achteraf bleek dat ik een score van 8,5/10 gehaald heb maar na het parcours bleef ik toch even in het ongewisse of ik al dan niet geslaagd was voor dit onderdeel. Samen met een medecursist moesten we even wachten. We kwamen samen tot de conclusie dat we wel geslaagd moesten zijn aangezien we ons geen echte fouten konden voor de geest halen en ook niet meteen naar huis gestuurd werden. Toch was het een hele opluchting toen we uitgenodigd werden om aan het laatste deel van de examendag te beginnen.
Kleiduifschieten
Ik maakte mij op voorhand een beetje zorgen over het kiezen van het juiste geweer voor deze proef. Met mijn 1m96 zijn alle geweren eigenlijk een beetje te kort (tot veel te kort) voor mij. Bovendien is het nu eenmaal zo dat, los van de lengte, het ene geweer je al beter ligt dan het andere (en er zijn er veel verschillende). Voor de uitgaande en inkomende kleiduiven, bleek dit niet echt een probleem te zijn. Maar voor de resultaten van de dwarsende clays, maakte het juiste geweer wel degelijk een verschil voor mij.
Toen ik vroeg of we het geweer even mochten schouderen om te zien of het me wel lag, kwam het enige minpuntje van het hele examen op de proppen. Eén van de instructeurs vond het nodig om een vaag en wat intimiderend antwoord te geven. Wat hij juist zei, weet ik niet meer maar het kwam erop neer dat ik het niet aandurfde om het geweer te schouderen. Gelukkig had een andere instructeur de conversatie gehoord en kwam meteen met een duidelijker (en vriendelijker) antwoord wat er op neer kwam dat je mocht schouderen zolang je alle veiligheidsregels in acht nam.
Met een min of meer passend geweer trokken we dan in een serieuze plensbui naar de inkomende kleiduiven. Ik had de indruk dat ik mijn eerste gemist had maar blijkbaar had ik er toch een stukje af geschoten. Het was een hele verlossing om de instructeur “treffer” te horen zeggen. Ook de volgende twee inkomende werden uit hun lijden verlost.
Na de drie inkomers, volgden er drie dwarsende, twee van links naar rechts en eentje van rechts naar links. De eerste dwarsende clay kon ik meteen tot stof herleiden. De twee volgende miste ik maar met de gedachte dat ik nog maar één van de vier uitgaande moest raken, begonnen de zenuwen voor het eerst weg te ebben. Met als gevolg dat ik alle vier uitgaande kon raken.
Met een afspraak voor het examen kogelschieten op zak, kon ik met een big smile op mijn gezicht naar huis.
Kogelschieten
Dit onderdeel dat op de militaire schietstand in Leopoldsburg wordt gehouden, wordt door velen gezien als het makkelijkste onderdeel van het examen, maar een formaliteit is het allerminst. In de voorbereiding had ik maar één keer (20 kogels) de kans gehad om dit te oefenen. Het besef dat ik nu wel heel dicht bij mijn eerste jachtverlof stond, had ook niet echt een positieve invloed op mijn stressniveau. Bij het oefenen waren mijn resultaten zeker niet slecht maar toen was er die druk niet. Ik koos voor een .22 geweer (je hebt de keuze tussen .22 en 7mm) omdat die me het best lag bij de oefensessie.
De hevige wind en regen verhoogden de moeilijkheidsgraad nog een beetje en toen ik aan de beurt kwam, bleken de stokken van de driepikkel van waarop ik moest schieten een beetje aan de korte kant te zijn. Als ik de driepikkel op de juiste hoogte zette, stonden de poten zo dicht bij elkaar dat de constructie niet erg stabiel was. Ik koos dan maar voor een iets lagere maar stabielere opstelling, hoewel die mijn houding niet ten goede kwam.
Vanaf het eerste schot, had ik niet echt een goed gevoel bij het schieten. Je kan je resultaten door de kijker, niet of nauwelijks zien (zeker niet bij het kleine kaliber en bij hevige regen) en je krijgt je score ook niet te horen. Het was dus een paar weken afwachten tot ik enkele dagen geleden mijn score in de bus kreeg. Met 10/20 op dit onderdeel ben ik gelukkig met de hakken over de sloot geraakt.
Maar over de sloot is over de sloot en ondertussen ben ik druk bezig met de administratieve formaliteiten om mijn eerste jachtverlof te krijgen.
Om te eindigen, wil ik graag nog een paar suggesties meegeven voor het geval iemand van het IJO of ANB meeleest:
– Het zou fijn zijn om wat feedback te krijgen over wat je goed en fout gedaan hebt bij de eerste twee onderdelen. Voor de mensen die niet geslaagd zijn, kan het helpen om volgend jaar beter te doen. En de geslaagden kunnen zo met nog meer kennis het veld in.
– Misschien moeten de instructeurs nog net iets beter gebriefd worden zodat iedereen op één lijn staat wat betreft het veilig schouderen van een geweer om te zien of het “past”.
– Voor mensen die een jaar (voor velen zelfs verschillende jaren) intensief bezig geweest zijn met de jachtopleiding is het wel heel lang wachten op de resultaten na het kogelschieten.
Nog een dikke proficiat aan alle geslaagden en veel moed aan diegenen die minder succes hadden om het volgend jaar beter te doen.
Zo Doen de Jagers Dat 