Point of View van een Jachtfotograaf

Morgen ga ik weer een jachtdag fotograferen voor mijn project en terwijl ik mijn materiaal aan het klaarmaken was, bedacht ik plots dat ik een tijdje geleden een videootje gemaakt heb dat ik nog met jullie wou delen.

Een belangrijk onderdeel van mijn werk is het geven van workshops en lezingen aan andere fotografen. Ik krijg veel vragen over hoe ik mijn jachtproject fotografeer en dus ging ik op zoek naar een manier om de kijker mee te nemen. Door een kleine GoPro video camera op mijn fotocamera te monteren, lukt dit best aardig.

Het resultaat is nog niet helemaal wat ik zou willen maar het was alvast een beloftevol experiment. Morgen probeer ik het opnieuw.

Rust en Kraaien

Na een hectische week die me naar Photokina, de tweejaarlijkse hoogmis van de fotografie in Duitsland bracht en een 16 uur durende reportagedag aan de kust, was het tijd voor een paar uurtjes ME-time. Zeker met de drukke agenda van de volgende weken ik het vooruitzicht. De dokter schreef me een voormiddagje op de kraaien in eigen revier voor.

Ik had gedacht dat ik veel nerveuzer zou zijn voor mijn eerste keer helemaal alleen op de jacht maar van zenuwen was geen sprake. Van zodra ik de voorsteven van mijn bolide oostwaarts wendde, was ik meteen helemaal Zen.

Tijdens het wandelingetje naar het plekje van de vorige keer, viel het meteen op dat dit echt wel “botten-gebied” is. Waar we vorige keer nog moeiteloos ons stoeltje op het droge konden zetten, stond nu 20cm water. Toch vond ik iets verder nog een droog stukje grond vanwaar ik ondanks de nog weelderige vegetatie toch een behoorlijk stuk lucht kon zien.

Ik kon de kraaien in de buurt meteen horen, maar het duurde een half uur voor de eerste zich liet zien. Gezwind schouderde ik het geweer en nam hem met de perfecte “swing” op de korrel. Ik zag de kraai al in gedachten naar beneden tuimelen maar het bleef bij een imaginair schot gezien het kostbare seconden duurde voor ik doorhad dat de veiligheid van mijn wapen nog op stond.
Gelukkig moest ik niet lang wachten voor de tweede kraai zich aandiende en deze werd met één schot meteen geveld. Dat was blijkbaar het signaal voor de kraaien om te verdwijnen want daarna volgde er lange tijd niets.

Nu ja, “niets” is ook niet helemaal juist want ik zag voor de eerste keer een ijsvogeltje op slechts een paar meter afstand. Minder zeldzaam waren de muggen, die hun uiterste best deden om elke vierkante centimeter onbedekte huid te doorboren. Gelukkig vond ik in mijn tas nog een sjaaltje om mijn gezicht te bedekken en een paar oude handschoenen. Ik heb mijn lesje wel geleerd en een flesje straf anti-muggenmiddel staat nu helemaal bovenaan mijn lijstje van dingen die ik nog moet kopen om mijn jachtuitrusting te vervolledigen.
Ik zag ook een 20-tal eenden en een paar ganzen. Spijtig genoeg mogen we daar door omstandigheden voorlopig nog niet op jagen.

Na een tijdje werden de muggen verdreven door de aanwakkerende wind en begon er ook wat meer actie in de lucht te komen. Nog drie kraaien kwamen binnen schot maar door de dichte dekking rondom mij zag ik ze pas laat komen en was er weinig tijd om een schot te plaatsen. Toch kon ik er nog eentje strekken.

Daarna werd het helemaal stil in kraaienland. Vooraleer op te kramen en huiswaarts te keren, genoot ik nog even van de stilte van het bos bij een kopje koffie. Een reiger en de plaatselijke buizerd kwamen me nog entertainen met hun luchtacrobatie.

Toegegeven, een buit van twee kraaien klinkt niet echt indrukwekkend maar deze ochtend was allerminst tijdverlies. De boeren op wiens grond we jagen, kunnen de inspanning zeker appreciëren. Mijn batterijtjes zijn ook weer opgeladen zodat ik weer helemaal klaar ben voor de komende hyperdrukke dagen.

Ik mag tenslotte graag denken dat het ijsvogeltje en zijn nakomelingen nu ook weer een klein stukje veiliger zijn.

Mijn Eerste Ochtend op de Kraaien

Vanmorgen was het zo ver, mijn eerste keer met het geweer, mijn eerste keer in eigen revier, mijn eerste jachtdaad. Het doel: de kraaienpopulatie onder controle houden. Onze jachtheer J. had me laten weten dat ik niet teveel moest verwachten gezien de mistige, windstille ochtend en de weelderige zomervegetatie die ons gezichts- en schootsveld beperkte. Het vermoeden, gebaseerd op 25 jaar jachtervaring, bleek volledig te kloppen want hoewel we de kraaien regelmatig in de verte konden horen, kregen we er slechts eentje dicht genoeg om een schot te wagen. Mijn enthousiasme zorgde er dan nog voor dat ik ernaast schoot.

Nog niet zo lang geleden zou ik dit als een mislukte ochtend beschouwd hebben, maar dat was het allerminst. Natuurlijk had ik liever wat meer (en betere) schoten kunnen plaatsen maar het schieten is maar een klein deeltje van de reden waarom ik ben beginnen te jagen.

De rust van een paar uren op een stoeltje aan de rand van het bos doorbrengen is het ideale tegengif voor mijn vaak veel te drukke leven. Omgeven door de wakker wordende natuur, zijn de dagelijkse zorgen en beslommeringen even heel ver weg. Een buizerd die plots opdook door de mist en zich op minder dan tien meter in een boom zette, zorgde voor een magisch moment. En de twee witte reigers die ons bezochten, hielden dat gevoel nog wat langer vast.

Geslaagd? Absoluut!!! Die paar ochtendlijke uurtjes in het bos, hebben mijn batterijtjes weer helemaal opgeladen waardoor ik helemaal klaar ben voor een chaotische werkweek in Duitsland.

Mijn Voorbereiding op het Praktisch Jachtexamen

Voor toekomstige aspirant-jagers, wil ik graag even de tijd nemen om iets te vertellen over de voorbereiding op het praktisch jachtexamen. Ik ga jullie niet vertellen hoe jullie het moeten doen. Ik kan alleen vertellen hoe ik het gedaan heb en wat ik eventueel anders zou doen.

Kennis van Wapens en Munitie
Om te beginnen heb ik de hoofdstukken in de theoretische cursus nog eens opnieuw geleerd. Op gebied van theorie vind je hier zowat alle nodige informatie. Die kennis heb ik ook uitgebreid getest via de vragenmodule op Hunting.be. Lees zeker ook eens de comments in deze post op dezelfde site. Daar vertellen heel wat mensen hoe hun examen in zijn werk gegaan is.
Het is ook TEN ZEERSTE aangeraden om een paar keer de les praktijk te gaan volgen die door het IJO gegeven wordt. Zo krijg je een goed idee van de mogelijke vragen en opdrachten.
Tijdens dit deel van het examen, moet je ook een aantal manipulaties met wapens en munitie doen en jachtsituaties simuleren. Tijdens de les krijg je heel weinig hands-on kansen, dus zou ik zeker aanraden om elke gelegenheid te baat te nemen om wat praktijkervaring op te doen:
– hagelgeweer demonteren en opnieuw monteren
– stempels op de loop zoeken
– kogelgeweer laden en ontladen, veiligheid proberen
– …

Parcours
Spijtig genoeg wordt er hierop niet geoefend tijdens de lessen van het IJO. Dat is voor mij de grootte leemte want eigenlijk is dit het belangrijkste onderdeel van allemaal. Het heeft me zeker geholpen dat ik al een behoorlijk aantal jachtdagen gefotografeerd heb waardoor ik toch al een idee had hoe dat allemaal in zijn werk gaat. Probeer zeker een paar keer mee te gaan op een jachtdag. Een extra drijver is altijd welkom en er zijn ook heel wat jagers die gerust eens iemand willen meenemen en tips willen geven.
Ga zeker ook naar de herhalingsdag van het IJO. Bij ons was dat de enige keer dat we het parcours eens konden meemaken. Wij gingen met groepjes van een tiental personen het parcours af. Slechts één persoon van de groep mocht effectief het geweer vasthouden en het parcours doen. Mocht ik dit opnieuw doen, dan stond ik vooraan in de groep, klaar om “ikke” te roepen op de vraag “Wie is het proefkonijn”.

Kleiduifschieten
Tenzij je al een geoefend schutter bent, is dit het onderdeel waar je het meeste tijd, energie en geld in zal moeten investeren. Zelfs met de juiste techniek is het toch vooral een kwestie van heel veel oefenen. Hou er ook rekening mee dat je een deel van je normale mogelijkheden verliest door de stress bij het eigenlijke examen. Ik heb een aantal mensen gezien die in de voorbereiding vlot 8/10 schoten maar met het examen niet aan de vereiste 50% geraakten.
Maak er van bij het begin een goeie gewoonte van om alles volgens de veiligheidsregels te doen. Ook al wil/kun je niet regelmatig gaan oefenen bij de sessies van het IJO, ga je best een paar keer om de (voor het examen) juiste manier aan te leren.
Zelf was ik de laatste paar jaar al een paar keer gaan kleiduifschieten en om één of andere reden was ik er behoorlijk snel mee weg. Misschien dat de oog/hand coördinatie die ik voor mijn werk nodig heb er voor iets tussen zat. Toch heb ik nog best veel opgestoken van de instructeurs van het IJO. Er zitten een aantal zeer goede en geduldige instructeurs tussen maar helaas ook enkele minder aangename instructeurs. Je zal snel merken naar wie je goed moet luisteren en naar wie je vriendelijk ja-knikt terwijl je je eigen ding doet.
Het IJO richt een aantal oefensessies in nog voor het theoretische examen en daarna bijna twee per week. Begin er zo vroeg mogelijk aan, op twee weken leer je niet kleiduifschieten. Het grote nadeel van die sessies is dat er gigantisch veel volk of komt. Ik heb meermaals langer dan een uur moeten aanschuiven om een reeksje van tien te schieten. Drie tot vijf reeksjes was meestal het maximum haalbare op een voormiddag.
Je hoeft je niet te beperken tot enkel de lessen van het IJO. Op sommige dagen kan je ook alleen (of mits begeleiding van een jager of sportschutter) naar de schietstand in Ruisbroek. Ik ben zelf een aantal keren geweest met een paar bevriende jagers en heb toen veel geleerd. Je kan dan ook eens “doorschieten”.
Het heeft weinig zin om honderden clays per sessie te schieten. Als je moe wordt en je schouder en kaak zien blauw, ga je alleen maar slechte schieten en dingen afleren. Focus je vooral op de inkomende en uitgaande kleiduiven. Mits de nodige oefening is het niet zo moeilijk om daar acht, negen of tien op tien van te schieten. Hou de dwarsende voor later.
Tenslotte zou ik je nog willen aanraden om het kleiduifschieten ook niet TE serieus op te nemen. Natuurlijk neem je geen enkel risico naar veiligheid toe maar dat hoeft je niet te beletten om je te amuseren. Probeer ook eens wat moeilijkere kleiduiven die niet voorzien zijn in het examen en doe eens een wedstrijdje.

Kogelschieten
Ik heb dit enkel kunnen oefenen op een oefendag van het IJO. Er werden er dit jaar 2 of 3 georganiseerd. Ook deze dag is aangeraden om te volgen zodat je al eens hebt kunnen oefenen in de omstandigheden van het examen.
Verder heb ik een beetje geoefend met de luchtbuks, wat zeker geen kwaad kan.

Wat zou ik anders doen, als ik niet geslaagd was?
– Eerst en vooral zou ik VANDAAG lid worden van een sportschuttersvereniging. Daar kan je natuurlijk het één en ander leren maar je kan vooral relatief snel je sportschutterslicentie verkrijgen. Eenmaal je die op zak hebt, kan je zelf een wapen kopen en naar hartelust gaan oefenen.
– Ik zou wat meer kleiduifsessies buiten het IJO gaan doen. Misschien ook een naar de schietstand in Bauffe of in Weert (NL) gaan. Ik zou zelfs overwegen om heel in het begin wat lessen te nemen en eventueel later nog een paar.
– Mocht ik vrij zijn, dan ging ik naar alle twee of drie oefensessies voor het kogelschieten in Leopoldsburg.
– Gezien mijn magere score op dit onderdeel van het examen (5/10) zou ik thuis een driepikkel in elkaar knutselen om met de luchtbuks te oefenen in omstandigheden die vergelijkbaar zijn met het examen.

Patrijzenjacht met Adventure Zone in Jodoigne

Afgelopen zondag was ik van de partij op een patrijzenjacht georganiseerd door mijn copains van Adventure Zone. Deze keer nog niet met het geweer, maar wel met de camera. Er moeten immers nog wat foto’s gemaakt worden om deze winter mijn boek te kunnen afwerken.

Onderweg naar het Waals-Brabantse Jodoigne kwamen mijn mistlichten serieus van pas maar stilletjesaan begon de zichtbaarheid gelukkig toch te beteren.

Na het ontbijt volgde “de ronde” waarbij de organisatoren even alles doorlopen met de jagers, vooral met het oog op veiligheid en weidelijkheid. Daarna trokken we de velden in op weg naar een strook mais voor de eerste drift.

Een behoorlijk percentage van de patrijzen profiteerde ervan dat dit voor de meeste jagers de eerste jachtdag was van het seizoen. De oog/hand/geweer coördinatie verliep nog niet bij iedereen even goed maar naarmate de dag vorderde, vond iedereen zijn doeltreffendheid terug.

Door die doeltreffendheid en het harde werk van de trackers, hadden ook de honden hun poten vol. Patrijs na patrijs werd op volle snelheid binnengehaald. En zoals ik het graag zie, werd indien nodig uitgebreid de tijd genomen om te zoeken naar elk dier dat vermoedelijk geraakt werd.

Het aangename nazomerweer zorgde ervoor dat de warme jassen in de wagen konden blijven. En na de middag begon ik mijn geïsoleerde rubber laarzen zich te vullen met zweet.

Fotografisch gezien was het licht niet even spectaculair dan toen ik hier in december was, maar af en toe lieten de dramaqueens der weergoden zich toch even gaan.

Met een dikke 150 patrijzen op het tableau en een gezellige dag achter de rug, was dit weer een uiterst geslaagd evenement van Adventure Zone. Het “pikte” een beetje dat ik dat Waals jachtverlof niet gaan halen ben, maar ik ga zeker proberen later in het seizoen eens mee te gaan met één van de fazantenjachten in het Franse St.-Omer.

En nu is het vooral aftellen tot mijn eerste dag met het geweer in eigen revier.

een Part

Aangezien ik met deze blog (en ook met mijn fotoproject) ook niet-jagers wil bereiken en wat inzicht geven in de wondere wereld van de jacht, is het misschien nodig om toch even te vertellen hoe de jacht in ons land praktisch georganiseerd is:

In tegenstelling tot sommige andere landen, hebben we bij ons geen stukken openbare natuur waarop vrij gejaagd mag worden. We hebben ook (haast) geen organisaties of commerciële jachtbedrijven waar je een dagje jagen kan boeken (zeker niet op klein wild). Meestal komt het er op neer dat iemand de jachtrechten van een bepaald gebied verwerft. Die persoon betaalt dan een bepaalde som aan de grondeigenaars om het (alleen)recht te verkrijgen om daar te mogen jagen. Deze jachtheer verkoopt dan “parten” aan een aantal vaste medejagers. Door een “part” te kopen krijgt een jager dan de mogelijkheid om een jachtseizoen mee te jagen.

Voor zover ik weet, bestaat een part meestal uit ongeveer acht à tien jachtdagen maar er zijn nog zoveel andere opties mogelijk. De prijzen voor een part variëren enorm afhankelijk van de locatie, de grootte van het jachtrevier, de hoeveelheid wild, … Ook alles wat rond de jacht gebeurt (dinners, werk in het revier, …) heeft invloed op het prijskaartje. En dat prijskaartje kan al snel behoorlijk oplopen. Prijzen van 1.500 tot 3.000 EUR (jaarlijks) voor een part zijn geen uitzondering.

Zelfs als je een goed gevulde portemonnee hebt, is het vaak nog niet eenvoudig om een part te vinden. In de gespecialiseerde tijdschriften vind je al wel eens een kleine advertentie ivm een beschikbaar part maar dat zijn er bitter weinig. Als je uit een jagende familie komt, is de kans groter dat je een plekje vindt via je connecties maar voor een buitenstaander kan het een jarenlange zoektocht worden tot je toevallig via-via op een part stoot dat je ligt, met fijn gezelschap en binnen je budget.

Gezien mijn beperkte budget en het feit dat ik zeer weinig jagers ken in de (ruime) buurt, maakte ik me dan ook weinig illusies en had ik me er al min of meer bij neergelegd dat het dit seizoen beperkt zou blijven tot enkele invitaties en een paar jachtdagen bij mijn vrienden van Adventure Zone.

Maar een paar dagen geleden kwam ik dankzij een bevriend jager in contact met iemand die nog een plaatsje vrij had op zijn jacht en bovendien dan nog binnen mijn budget. Gisteren maakte ik persoonlijk kennis met een zeer fijne en gedreven jager/jachtrechthouder en kreeg ik een rondleiding door zijn revier. Het revier en de manier van jagen en het gezelschap zijn precies wat ik zocht. Het leek bijna te mooi om waar te zijn, dus heb ik maar meteen mijn akkoord gegeven.

Hopelijk is het papierwerk voor mijn jachtvergunning snel in orde zodat ik “ons” revier kan gaan ontdekken. Ik hou jullie op de hoogte van mijn avonturen.