Bijna alles wat ik eet passeert door een uiterst lange en ingewikkelde voedselketen voor het in mijn bord belandt. Die keten is ondertussen zo lang geworden dat vele volwassenen vergeten zijn vanwaar hun eten komt en nog meer kinderen niet eens de kans gekregen hebben om te leren wat hun ouders vergeten zijn.
Met gemengde gevoelens keek ik uit naar het eten van het eerste stuk wild dat ik zelf in originele toestand in mijn hand gehouden heb. Ik had een fazant meegekregen na de succesvolle jachtdag vorige zondag en het was eerlijk gezegd al een beetje een overwinning om het gedode dier in mijn handen te houden. Ik heb nooit de neiging gehad om levende dieren aan te raken en geef eerlijk toe dat ik het niet zo makkelijk heb met het fysieke contact met gedood wild. Dat is misschien flauw en hypocriet voor een vleeseter maar ik kan het niet ontkennen. En ik wil het ook niet ontwijken. Ik wil niet het soort jager zijn die het “vuile” werk aan een ander overlaat.
Intellectueel vind ik het ondertussen perfect aanvaardbaar om een dier te doden en op te eten, maar mijn gevoel moet nog volgen. Ik ga er vanuit dat dit wel zal komen met de ervaring. Ik moet mezelf alleen verplichten die ervaring op te doen. Toen de fazant me aangeboden werd, wou elke vezel in mijn lichaam het aanbod afslaan met één of ander flauw excuus maar ik moest hem gewoon aannemen.
De fazant bleef een dag of twee onaangeroerd terwijl ik talrijke YouTube filmpjes bekeek over het schoonmaken ervan. Een toevallig bezoekje van een vriend die ooit nog slager was, kwam wel heel goed uit. Toegegeven, hij deed het grootste deel van het werk maar ook ik deed mijn duit in het zakje bij het schoonmaken van de fazant en gaf mijn ogen goed de kost.
Eenmaal gepluimd en schoongemaakt, nam mijn vrouw het heft in handen en toverde dit fijn stukje wild om tot een gevulde, in spek gewikkelde fazant geserveerd met gestoofd witloof, boontjes, kroketten en jagerssaus met bospaddestoelen. De fazant smaakte nog eens zo goed, doordat we hem konden delen met vrienden.
Na zo’n heerlijke en eerlijke wildmaaltijd is het moeilijk om anti-jacht te zijn. Misschien moeten we de onwetende tegenstanders van de jacht maar eens vaker aan tafel uitnodigen voor een heerlijke maaltijd, een glaasje wijn en een fijn verhaal over het faire leven dat ons eten gehad heeft in zijn natuurlijke biotoop?
Zo Doen de Jagers Dat 