Een Jachtdag in Eigen Streek

Afgelopen zaterdag kreeg ik de kans om eens een dag in eigen streek te jagen. Ik mocht een jager die er niet bij kon zijn vervangen en die kans greep ik natuurlijk met beide handen.

Nog voor de jacht aangeblazen werd, werden de dikke truien al opgeborgen want het zonnetje was in alle hevigheid van de partij. Tot nu toe heb ik dit seizoen nog geen jacht meegemaakt in het typische gure herfstweer dat ik met de jacht associeer. De nazomer lijkt wel te blijven duren. Langs de ene kant is dergelijk weer uiteraard best aangenaam maar langs de andere kant zorgt dat er ook voor dat er voor het wild nog veel meer dekking aanwezig is dan normaal rond deze tijd van het jaar. En dat maakt de taak van de drijvers er niet makkelijker op. Tijdens de eerste drift, zagen de drijvers een tiental fazanten de mosterd in lopen. Maar ondanks dat het stuk met voldoende drijvers en goeie honden tweemaal uitgekamd werd, liet slechts een fazantenhaan zich verleiden om op de vleugels te gaan.

Ook in het bos, bleek de dekking nog zeer weelderig te zijn maar toch slaagden de drijvers er deze keer in om heel wat fazanten in de richting van de geweren te drijven. Zelf kreeg ik een mooie kans, maar schoot helaas mis. De schutterscapaciteiten van mijn medejagers bleken gelukkig een stuk beter te zijn en het tableau begon te groeien.

Een beetje later kreeg ik een mooie plaats toegewezen en kon ik mijn eerste fazant van de dag strekken met een mooi schot. Ik had mijn geweer nog maar net herladen of een tweede fazant kwam mijn richting uit. Ook deze kon ik binnenhalen. Tot daar mijn beginnersgeluk want een derde fazant kwam er met de schrik vanaf.

Het was ook weer fijn om uitstekende honden aan het werk te zien die in een mum van tijd mijn twee fazanten keurig aan hun baasjes kwamen afleveren.

Ik zal niet ontkennen dat het me veel voldoening geeft om een stuk wild te schieten maar waar ik misschien nog het meest van geniet is dat elke jachtdag me altijd wel een stukje National Geographic Live geeft. Deze keer zag ik voor het eerst een uil op amper enkele meters van me passeren. En alsof één uil niet genoeg was, kreeg ik er later op de dag nog eentje te zien.

Men had me vooraf gewaarschuwd dat er ondanks de losse informele sfeer binnen de jachtgroep, ook een ijzeren discipline heerst op gebied van veiligheid en weidelijkheid. Tijdens de hele dag werd daar meermaals op gewezen door de jachtheer en dat is helemaal goed voor mij. Voor elke drift werd er een duidelijke briefing gegeven en zowel de jachtheer als de collega-jagers stonden steeds klaar om antwoord te geven op mijn vele vragen.

Ik hoor wel eens verhalen over dronken jagers, onveilige toestanden en arrogante eikels. Er zullen vast nog wel cowboy-praktijken gebeuren, helaas. Maar gelukkig hoor ik van mensen die al heel lang jagen, dat dit spijtige uitzonderingen geworden zijn. En ook binnen deze jachtgroep staan veiligheid en weidelijkheid centraal. Duidelijke regels en verantwoordelijke jagers maken het jagen eens zo aangenaam. En zo wordt ook het goede voorbeeld gegeven aan de jeugd.

Tijdens de voorlaatste drift kreeg ik mijn derde fazant van de dag te pakken en kon ik ook genieten van een paar uitstekende schoten van mijn buren. Ik besef dat ik nog heel wat ge moeten oefenen om een even goede schutter te worden maar het geeft me alvast veel voldoening dat mijn veel meer ervaren medejagers, me toch leken te respecteren.

Het kan toeval zijn, maar de jachtheer stond wel heel vaak dicht bij mij. Mocht ik in zijn plaats zijn, zou ik een pas beginnende jager die je niet kent, ook goed in het oog houden. Bij het afscheid zei hij me dat ik goed gemist had en ook goed geraakt had. Maar dat ik vooral alles veilig gehouden had en met veel respect voor mijn medejagers had gejaagd. Dat doet me veel plezier want ik ben nog altijd bang om domme beginnersfouten te maken. Tot slot zei hij nog dat als er ooit één van zijn partenaires sterft, hij me zeker iets zou laten weten over het vrijgekomen plaatsje. Dat beschouw ik toch als een compliment.

Men had misschien iets meer verwacht van het tableau maar uiteindelijk was het resultaat toch niet mis. Ik onthou vooral dat ik een heel fijne dag gehad heb en weer een hoop interessante mensen heb mogen leren kennen. Tenslotte wil ik nog een dikke merci in de richting sturen van de persoon die ik mocht vervangen.

Duiven en de Grote Verdwijntruuk

Familiale verplichtingen doorkruisten vorige zondag de jachtplannen, ik had dus nog een jachtmomentje tegoed. Vandaag stond er veel op mijn todo-lijstje maar een productieve ochtend rekende af met de dringendste zaken terwijl de rest nog wel een half dagje kon wachten. Zo kon ik mezelf trakteren op een namiddag in het revier.

Ik weet ondertussen dat een windstille dag zonder wolken verre van ideaal is om duiven en kraaien te schieten. Ze vliegen dan veel hoger en zien uiteraard NOG beter. Maar als je lang genoeg wacht, komt er vroeg of laat wel eens eentje iets te dicht. Binnenkort wil ik eens aan de slag met lokkers en dergelijke om wat productiever te zijn maar deze keer was het gewoon ik met mijn geweer, een zak vol patronen en een comfortabel plooistoeltje.
Het sociale aspect van jagen vind ik zeer fijn, maar ik kan er ook wel van genieten om zo eens rustig op mijn eentje in het bos te zitten.

Kraaien waren er amper te zien maar de duiven vlogen redelijk vlot, soms met een stuk of honderd tegelijk. Helaas bleven ze steeds ver buiten schot. De paar die wel (nipt) binnen bereik kwamen, zag ik meestal te laat of miste ik. Na een uurtje was er dan toch een eenzame duif die niet boven de boomtoppen vloog maar ertussen en dat werd haar fataal.

Daarna bleef het lange tijd heel rustig tot er plots een drietal duiven over de boomtoppen scheerden. Ik nam de hekkensluiter op de korrel en kon ‘m met één schot perfect raken. Ik was behoorlijk trots op mezelf voor dit schot op een hoge, snelle duif. Maar veel tijd om medailles op mijn borst te spelden was er niet, want ik had maar net mijn geweer opnieuw geladen toen er een volgende duif kwam overvliegen. Weer een hoge, snelle en weer een perfect schot. De tweede duif kwam met een plof neer op amper een paar meter van waar ik de eerste had zien neergaan. Ik wachtte nog een paar minuten voor het geval er nog andere kandidaten waren, maar het luchtruim bleef leeg. Tijd om de geschoten duiven te gaan halen dus, of niet?

Het enige wat ik kon vinden waren twee hoopjes pluimen. Ik zou bijna aan mezelf beginnen twijfelen maar ik had beide duiven wel degelijk als een steen uit de lucht zien vallen. Toch kon ik hen niet vinden, zelfs niet na een half uur zoeken. Uiteindelijk vond ik enkel nog een plasje vers bloed. De enige verklaring die ik kan vinden voor de mysterieuze verdwijningen is dat een vos me te snel afgeweest is. Mocht er iemand een andere theorie hebben, hoor ik ‘m graag.

De vos is een gevoelig onderwerp in discussies tussen jagers en niet-jagers. Hij is zelfs een gevoelig onderwerp tussen jagers onderling. Zelf heb ik net zoals de meeste jagers een groot respect voor de vos. Ik heb er ook geen probleem mee dat er vossen in het revier zitten, maar natuurlijk liefst niet teveel. Ik ga volgende week mijn wildcamera eens ophangen om te zien of Reintje (of de locale Yeti) zich wil laten fotograferen.

De rest van de namiddag kreeg ik nog een paar schietkansen maar het waren allemaal zeer moeilijke schoten die zelfs voor een veel meer ervaren jager een uitdaging zouden zijn. Bij mij zorgden ze er enkel voor dat mijn cartouches/duiven ratio er alleen maar slechter op werd.

Om een fijne, rustgevende namiddag te besluiten, werd ik nog getrakteerd op een mooie zonsondergang. Daarna was het tijd om met opgeladen batterijtjes terug te keren naar die lange todo-lijst.

Jachtexamen.be

Naarmate het einde van het jaar nadert, merk ik dat er meer en meer aspirant-jagers de weg vinden naar mijn blog. Toen ik eraan begon was het zeer gebrekkige aanbod aan online informatie één van mijn grote frustraties. De mensen van hunting.be vormden de uitzondering op de regel. Ik heb zelf heel veel gehad aan de artikels, samenvattingen en oefenvragen op de website. En nu is er nog meer, dezelfde mensen hebben hun schouders gezet onder een heuse e-learning module als voorbereiding op het theoretische examen. Je vindt dit platform op www.jachtexamen.be

Zelf omschrijven de makers jachtexamen.be het zo:

De digitale leeromgeving voor aspirant-jagers. Een uitgebreid lessenpakket om het jachtexamen grondig voor te bereiden en je slaagkansen te verhogen. Uitgebreid pakket met terminologie, lessen, determinatietabellen, vragenmodules, inclusief de fotovragen, en proefexamens. Maar ook didactische ondersteuning en examenvoorbereiding. 

De makers waren zo vriendelijk om mijn verzoek als lid van de schrijvende pers (ik schrijf toch dit blogje) om een paar dagen rond de surfen op de site, toe te staan. Mijn eerste indruk was dat het geheel er mooi uit ziet en het navigeren is duidelijk en snel. Het lettertype mocht van mij een tintje donkerder om de leesbaarheid te bevorderen.

Maar het gaat natuurlijk in de eerste plaats over de informatie die je nodig hebt om te slagen in het theoretische jachtexamen. En die informatie is ruimschoots aanwezig en goed gestructureerd en gedocumenteerd met foto- en videomateriaal. Ik betrapte mezelf er meermaals op dat ik uitgebreid aan het lezen was terwijl ik alleen van plan was om het allemaal eens van te bekijken om jullie mijn algemene indruk te geven. Doordat alles goed gestructureerd is, is het makkelijk om hoofd- van bijzaken te onderscheiden. De makers wilden naar eigen zeggen vooral een opleiding maken met oog op het jachtexamen, maar ik ben ervan overtuigd dat menig houder van een jachtverlof (die dus de examenstof zou moeten kennen), nog heel wat interessante informatie kan vinden op deze site.

Jachtexamen.be gaat verder dan enkel het aanbieden van goed gestructureerde leerstof. Je wordt ook geholpen bij het studeren door middel van samenvattingen en het testen van je kennis.

Misschien nog een ideetje aan de makers: het zou interessant zijn als de deelnemers ook met elkaar kunnen communiceren via een gesloten forum of Facebookgroep. Studeren kan immers een zeer eenzame bezigheid zijn.

De module Jachtexamen Theorie kost 95 EUR. Dat is natuurlijk niet niks maar je krijgt er dan ook heel wat voor in de plaats. Je kan trouwens gratis een proefles bekijken. Voor wie zich moeilijk kan vrijmaken voor de wekelijkse lessen van het Instituut voor de Jachtopleiding, is deze online cursus zeker een valabel (en goedkoper) alternatief. Je hebt misschien niet het persoonlijke contact met je leraars en medeleerlingen, maar de leerstof is in elk geval een stuk beter gestructureerd dan bij mijn cursus van twee jaar geleden. Bovendien, kan je studeren waar en wanneer je wil/kan. Wat zou ik doen, mocht deze online cursus twee jaar geleden bestaan hebben? Wel, ik zou geen moment twijfelen om me in te schrijven voor het e-learning pakket en waarschijnlijk zou ik ook nog steeds de cursus van het IJO gaan volgen.

Superdrijvers

Gisteren stond mijn tweede jachtdag (of halve dag want we jagen enkel in de voormiddag) op het programma in het jachtgebied waar ik een part (of aandeel) heb. Elke jachtdag is uniek en speciaal maar deze werd wel heel bijzonder omdat ik een team van superdrijvers kon samenstellen. Om te beginnen kwam mijn beste vriend en jachtgoeroe Ponette mee. Maar ook mijn zoon (11) en oudste dochter (bijna 10) waren erbij.

Kobe was al eens eerder mee geweest toen ik een jachtdag ging fotograferen maar voor Maya was het de allereerste keer. Onder leiding van Ponette, werden de kinderen al snel geroutineerde drijvers voor wie zelfs de dichtste dekking geen obstakel was. En wat nog veel belangrijker is: ze hebben zich geweldig geamuseerd.

Al hun harde werk was niet voor niets. Al na een half uurtje kon ik met één perfect schot mijn allereerste fazant strekken. Ook Johan kon al snel een vakkundig opgedreven fazant aan het tableau toevoegen. Toen ik iets later een snel dwarsende fazant ook met één schot kon neerhalen, waren de kinderen danig onder de indruk van het jachtinstinct van hun vader. Helaas moest ik mijn prestaties later nuanceren door nog twee andere fazanten te missen. Al even helaas is het feit dat mijn kinderen veel te slim zijn om te geloven dat ik besloot om de fazanten te sparen voor later.

Onder de stralende Novemberzon werd het weer een geweldige dag in het revier voor ons kleine maar fijne gezelschap. Uiteraard ben ik blij met mijn eerste fazanten maar ik heb er nog veel meer plezier aan beleefd om Kobe en Maya met een grote glimlach op hun gezicht, door de mosterd te zien worstelen.