Franse Fazanten

Gekweekt “wild”, ik weet nog altijd niet goed wat ik ervan moet denken. Bij ons in Vlaanderen mag het niet maar ik fotografeerde al verschillende jachtdagen in Wallonië waar er gekweekte patrijzen en fazanten op het programma stonden. Zo lang de dieren een vrij natuurlijk leven kunnen leiden, kunnen “verwilderen” en weidelijk bejaagd worden, heb ik er geen morele bezwaren tegen. Ik weet alleen niet of het iets voor mij is. Maar ik hou er niet van om oordelen te vellen op basis van enkel theoretische bedenkingen. Daarom besloot ik het zelf eens te proberen en mee te gaan op een fazantendag in een Frans jachtdomein, georganiseerd door Adventure Zone.

Het weerbericht voorspelde niet veel goeds, dus besloot ik mezelf een uurtje speling te geven voor de normaal 2 uur durende rit naar het Noord-Franse St.-Omer. Dat bleek al snel een goeie beslissing te zijn want tijdens het eerste deel van de rit zorgde de sneeuw voor heel wat problemen en tijdens het tweede deel werd mijn Berlingootje bijna van de weg geblazen door de stormwind.

Bij een tas stevige koffie en een croissant maakt ik kennis met bekende en onbekende gezichten. Het valt me altijd weer op dat alleen onder jagers, slecht weer geen enkele invloed heeft op de sfeer.

Het heuvelachtige boslandschap met open stukken en delen met meer dekking zijn natuurlijk niet toevallig een ideaal biotoop voor fazanten. Enkel de talrijk aanwezige voedertonnen maakten duidelijk dat dit geen puur natuurlijk jachtgebied is.

Van zodra de jacht aangeblazen werd, werd het meteen duidelijk dat het gekweekte fazanten niet noodzakelijk makkelijke prooien zijn. De fazanten vlogen hoog en snel en door de heuvelachtige topografie en de bomen was het een hele uitdaging om een fazant te strekken.

Tijdens de eerste twee driften, was Diana me wel gezind en kon ik in vier van de zes fazanten strekken die aan mijn post voorbij kwamen.

Toen we daarna naar wat meer open terrein uitweken en de weergoden al hun woede op ons loslieten, had ik wat minder geluk met de mij toegewezen plaats. Maar door een slim systeem van roterende posten, kreeg iedereen tijdens de dag genoeg kansen.  Vele fazanten maakten van de stormwind gebruik om met een rotvaart te ontsnappen aan de jagers.

Ook de honden hadden hun poten vol. Het is toch elke keer weer een plezier om goed getrainde honden en hun baasjes aan het werk te zien.

In Frankrijk mag er nog met loodhagel gejaagd worden, terwijl we in Vlaanderen beperkt zijn tot het lichtere en minder vervormbare staal. Ik hoor vaak jagers zeggen dat lood toch beter was met het oog op het meteen doden van het wild. Voor mij was het de eerste keer dat ik met lood kon jagen en mijn indruk is toch dat het inderdaad doeltreffender is. De overgrote deel van de geschoten stukken waren dood voor ze de grond raakten.

Net voor de (late) lunch werden we geposteerd rondom een bos met vijver. Wat volgde was een kwartier hevige actie. De fazanten vlogen alle kanten uit en als bonus kregen we er een hoop eenden bij die de vijver verlieten en vervolgens door de lucht flitsten, soms hoog, soms laag, soms langs voren, soms langs achteren maar altijd verschrikkelijk snel. Tot mijn eigen verrassing, slaagde ik er in om mijn allereerste eend te strekken.

Mijn schot op die eend mocht er zijn maar het besef dat ik ook onder de druk van dit soort onverwachte hevige actie, de veiligheid in het oog kan blijven houden, maakt me nog veel trotser. Er waren heel wat elementen om rekening mee te houden: medejagers links en rechts, trackers voor me en een weg achter me.

Daarna genoten we van een welverdiende en welgekomen warme late lunch.

De energievoorraden aangevuld en terug een beetje gevoel in tenen en vingertoppen, trokken we weer het veld in.

Na nog enkele driften op fazant, beëindigden we de dag met nog wat eendenactie. Ondertussen werd het weer zo mogelijk nog slechter, mijn jachtkledij begon dan ook zo stilletjesaan zijn verzadigingspunt te bereiken. Van foto’s maken kwam niet veel meer in huis. Op de momenten dat ze geen geweer vasthadden, vertoefden mijn handen liever in mijn jaszakken dan op een koude camera. Nat en koud maar met een voldaan gevoel trokken we terug naar het jachthuis.

Met maar liefst 114 stuks op het tableau, was deze jachtdag ondanks het slechte weer een succes volgens de plaatselijke jachtheer. Mijn bijdrage bestond uit zes fazanten en twee eenden. Ik jaag niet voor de nummertjes maar ik moet toegeven dat het best fijn was om eens wat meer kansen te krijgen dan bij een normals Vlaamse jachtdag.

Wat ik vooral onthou is dat ik een fijne dag heb gehad met toffe mensen die mijn liefde en respect voor de natuur delen. Er waren momenten waarop ik vol verlangen begon te fantaseren over de houtkachel thuis maar zo de elementen trotseren heeft toch iets speciaals: de gure wind die de hagel horizontaal tegen je gezicht slaat en de dreigende stormlucht die je laat weten dat het nog erger gaat worden. En dan plots het kokken van een fazantenhaan die op de vleugels gaat en als een raket langs je heen vliegt. Dat zijn de momenten waarop ik alles vergeet, diep inadem en weet dat ik leef.

Maar wat nu met dat gekweekt wild? Die dieren hebben een beter leven dan de kip die vanmiddag op mijn bord lag en ik heb gezien dat ze door onze groep met evenveel respect behandeld worden als “echt” wild. Toch blijft het ergens wel een beetje wringen bij mij. Ik heb een fijne dag gehad maar voel me daar ergens ook een beetje schuldig over. Ik ben er niet helemaal uit en misschien is het wel goed zo. Als jager beslis je over leven en door en misschien is het maar best dat je daar altijd een beetje mee blijft worstelen.

Mijn Eerste Grofwildjacht in de Ardennen

Gisteren was het zover, mijn eerste dag op grofwild in de Ardennen. Ik was eigenlijk niet van plan om mijn eerste jachtseizoen al op ree, everzwijn en hert te jagen maar als je door een genereuze jachtvriend uitgenodigd wordt om eens mee te gaan, dan moet je die kans uiteraard grijpen.

We vertrokken zaterdagavond al zodat we ter plaatse konden slapen en uitgerust aan de dag konden beginnen. Dat slapen bleek nog niet zo eenvoudig te zijn want ik was veel te opgewonden over wat komen zou. Na een net iets te kort nachtje, verzamelden we in de plaatselijke jachthut.

Na een duidelijke briefing en 738 vragen van mij aan mijn gastheer, vertrokken we bij het eerste licht naar onze posten voor de eerste drift.

Aangekomen op mijn post, installeerde ik mijn stoeltje, checkte of mijn walkie-talkie goed ingesteld was en assembleerde ik het mooie geweer dat ik van mijn gastheer mocht lenen. Aangezien we een paar dagen geleden al wat geoefend hadden in de Cinetir (denk aan een bioscoop met natuurfilms waar je met echte kogels op het scherm mag schieten) ging dat allemaal redelijk vlot.

Mocht er wild uitkomen aan mijn post, zou het zeker geen sinecure worden om het te schieten. Een nauwe open strook en dan een dicht bos, waren mijn uitzicht. Uiteindelijk kwam er geen wild langs mijn kant, maar vele andere kregen wel vossen en reeën te zien.

Na de lunch werd ik voor een korte tweede drift langs een iets meer open bos geposteerd. Ik zag wel een mooie ree maar vond ze te ver en te snel bewegen om met mijn beperkte ervaring te schieten.

De derde en laatste drift van de dag, bracht me naar een aanplanting met toekomstige kerstbomen. Het schootsveld was veelbelovend maar de kans dat wild zich zal vertonen in een dergelijke open vlakte is dan weer wat kleiner.

Tijdens het stappen op de Ardeense hellingen, heb ik al mijn laagjes kledij soms vervloekt. Maar als je een paar uurtjes stilzit op een stoeltje, dan komt dat thermisch ondergoed en die dikke trui goed van pas.

Ook de laatste drift bracht geen schotgelegenheid voor mij maar ook dat is jagen.

Tijdens de korte wandeling terug naar de jachthut werden onze spieren weer opgewarmd maar de kou in onze botten werd pas echt verdreven door de kachels en de warme maaltijd in de jachthut. Daarna was het tijd om weer huiswaarts te keren.

Ik moet toegeven dat ik op voorhand mijn reservaties had omtrent drijfjacht op grofwild. Niet dat ik er iets tegen heb, het leek me gewoon niet echt mijn ding. Ik ben nog altijd niet overtuigd maar ik denk wel dat ik het volgende jaar nog een paar keer ga proberen voor ik mijn mening vorm.

Nat Nat Nat

De regen viel de voorbije dagen met bakken uit de lucht en ondertussen weet ik dat dergelijke weer niet ideaal is voor ons revier. Onze jachtgronden bestaan vooral uit laag liggend land dat grenst aan een rivier. Van zodra de regen even aanhoudt staat alles onder water en dan heeft het wild de neiging zich tijdelijk naar hoger en droger terrein te begeven of zich in de dekking te steken zonder zin om die te verlaten. Toch trok ik op deze mistige zondagochtend oostwaarts naar de jacht.

Zoonlief wou graag mee en ook vriend en collega-fotograaf Stijn trotseerde het vroege uur om eens mee te gaan op de jacht. De foto’s in deze post zijn trouwens allemaal van zijn hand.
Ik merk dat heel wat van mijn vrienden geen benul hebben van wat de jacht inhoudt maar wel interesse hebben om het eens met eigen ogen te zien. Ik ben in elk geval van plan om regelmatig eens iemand mee te nemen in de hoop een steentje kunnen bij te dragen in het kweken van meer begrip voor de jacht.

Mijn eerste jachtseizoen loopt zo stilletjesaan naar zijn einde toe. Het meeste plezier heb ik beleefd aan “ons eigen revier”. Op vele plaatsen schieten ze op één jachtdag een groter tableau bij elkaar als wij op een heel seizoen maar daar draait het voor mij niet om. Het schieten is een wezenlijk onderdeel van de jacht maar voor mij gaat het nog meer om de natuur. Door wekelijks op dezelfde plek te jagen, zie je de natuur veranderen en leer je die plek goed kennen.

Ik besef dat ik met mijn gat in de boter gevallen ben door op de jacht van J. terecht te komen. Niet alleen heeft hij deze kersverse jager een kans gegeven enkel op basis van een goed woordje van een wederzijdse vriend, hij helpt me ook elke keer om een betere jager te worden. Ik krijg het vertrouwen om mijn eigen beslissingen te nemen en als we samen op jacht zijn, wordt mijn input altijd geapprecieerd, ook al zullen mijn suggesties vaak verschrikkelijk dom zijn. Ik wens elke (jong-) jager een dergelijke omgeving toe om zichzelf te kunnen ontplooien.

Mijn opmerking dat ik nog geen eend geschoten had, bepaalde de strategie van de dag. J zou de eenden in mijn richting sturen. Helaas gaat dat moeilijk als er die dag geen eenden zitten.

Het enige min of meer deftige schot dat zich aandiende was een houtduif die het bos uit gejaagd werd, helaas miste ik. Ik vermoed dat ik bij een dergelijke schot meestal achter de prooi schiet en neem me elke keer voor om meer voor te geven. Maar als het schot zich dan presenteert, vergeet ik het bijna elke keer.

Daarna dienden zich eigenlijk geen degelijke kansen meer aan maar dat wil niet zeggen dat we ons niet met jagen konden bezig houden. Het voordeel van de modderige grond is dat je heel goed sporen kan zien. We vonden veel sporen van ree en aangezien we volgend jaar een reegeit (en waarschijnlijk ook een bok) mogen schieten in ons revier, werden deze sporen met aandacht bekeken. Kobe inspecteerde alvast een goed geplaatste hoogzit.

Nadien probeerden we (een beetje tegen beter weten in) nog een partij mosterd uit te drijven maar met vier man en één hond, kregen we er niets uit.

Kobe begon het ondertussen aardig koud te krijgen na zijn avontuur door de kletsnatte mosterd dus werd de jacht iets vroeger dan normaal afgeblazen. Zoals altijd heb ik genoten van de jachtvoormiddag en het doet me al evenveel plezier dat mijn zoon en Stijn helemaal geen spijt hadden van het vroege opstaan.

Jachtmodel

Onlangs had ik twee weken een fotografiestagiaire op bezoek. Naast het assisteren bij de dagelijkse chaotische bezigheden van een freelance fotograaf, gaf ik haar ook de opdracht om een fotoreportage te maken van iets dat haar intrigeert. Ze wou graag eens proberen foto’s te maken van de jacht, dus trokken we een paar uurtjes naar het revier in de hoop een paar duifjes te kunnen schieten. De omstandigheden zaten niet echt mee dus het jagen werd niks. Maar zo heb ik tenminste eens een paar foto’s van mezelf als jager.

Meer Moet dat Niet Zijn – Vossenjacht in Deerlijk

Gisteren was ik weer te gast bij de jachtvrienden uit het West-Vlaamse Deerlijk. Om 5u30 opstaan deed even pijn, maar het vooruitzicht op een gezellige jachtdag en een halve liter espresso zorgden er toch voor dat ik mijn warme bed ruilde voor een koude, natte autosnelweg.

Na wat bijkletsen met oude en nieuwe vrienden, riepen de jachthoorns ons ter orde. Mocht er trouwens nog iemand een afgedankte jachthoorn hebben liggen, laat gerust iets weten. Ik zou dat eigenlijk ook wel willen leren.

Met 20 geweren en bijna evenveel drijvers was de bezetting een stuk uitgebreider dan gebruikelijk bij deze jachtgroep. Er stond dan ook geen gewone jachtdag gepland maar wel een specifieke jacht op onze meest geduchte tegenstander, de vos. Om alles in goeie banen te leiden kregen we een duidelijke briefing vooraleer we op pad gingen.

Dit seizoen ben ik fotografisch gezien tot nu toe een beetje op mijn honger blijven zitten op gebied van dramatische wolken en luchten maar gisteren kregen we in de voormiddag toch wat hemelspektakel te zien.

De eerste drift leverde niets op maar de tweede drift bracht de eerste vos op het tableau. De eerste bleek ook meteen de laatste van de dag te zijn.

Aan de organisatie lag het alvast niet. Alles was perfect voorbereid en gepland zodat de mazen van het net gevoelig kleiner waren dan de gemiddelde vos. We kregen allemaal duidelijke plannetjes mee en vaak waren onze posten zelfs gemarkeerd.

Mijn verwachtingen op gebied van het aantal vossen lag niet erg hoog. Ik weet hoe hard de jachtwachter, de jachtheer en de rest van de groep werken om de predatoren onder controle te houden. Daarom was het minieme tableau dan ook een echte bekroning voor al dat werk. Daarbij konden we genieten van de aanblik van heel wat wild: fazant, haas, eend, houtduif en enkele snippen.

De ene vos werd dan nog geschoten door een enthousiaste jonge jager voor wie het zijn eerste vos was. Dat vroeg uiteraard om een kleine doopplechtigheid.

Er werd nog lang nagepraat over de fijne dag, fijne dagen uit het verleden en fijne dagen die nog moeten komen. Ook de mop van “Ronny” door jachtwachter Peter, mocht niet ontbreken. Het moet ondertussen de derde keer zijn dat ik ‘m hoor maar ‘t is een mop die zoals goede wijn, beter wordt met de tijd.

Mijn voorraadje patronen bleef onaangeroerd maar dat had geen enkele negatieve impact op deze dag. We hebben onze jachtvrienden kunnen helpen en samen met hen een mooie dag tussen de velden kunnen meemaken. Meer moet dat niet zijn.

 

Ree On Camera

Naar aanleiding van de mysterieuze verdwijning van twee duiven, plaatste ik onlangs mijn wildcamera op de plaats delict in de hoop iets te weten te komen over de eventuele dader of zijn ze er toch zelf vandoor gegaan? Het antwoord op die vraag moet ik u nog steeds schuldig blijven maar er waren genoeg andere kandidaten die eens op de foto wilden: konijnen, fazanten, eekhoorns en … een ree.

In mijn vorige post vertelde ik al dat ik op de vorige jachtdag mocht genieten van de verschijning van een ree. Of het dezelfde is weet ik niet, maar hier zijn een paar wildcamera foto’s van een ree:

De camera hangt er nog steeds, ik ben benieuwd wat er de volgende keer op de geheugenkaart staat.

Een Trefzekere Ochtend

De wekker was er vanochtend weer onverbiddelijk vroeg bij. Maar om te gaan jagen, rollen we graag met kleine oogjes uit ons warme bed. Naast mijn gebruikelijke medejagers Johan en Marc, mocht ik bij de koffie ook kennis maken met Marc II, die ook zijn twee honden meegenomen had.

Al bij het uitdrijven van het eerste bosje van de ochtend, kregen we wild te zien. Een eerste fazant kon nog ontsnappen maar de volgende kon ik met mijn tweede schot strekken. Binnen enkele seconden hadden de honden het eerste stuk te pakken in het hoge gras.

Daarna trokken we naar een lekker verwilderd stukje revier waar ik nog niet eerder geweest was. Daar konden we nog drie fazanten verschalken met een minimum aan patronen. Op diezelfde plek, kregen we nog een gezonde reegeit te zien. Ik had al eerder reesporen gezien maar het was de eerste keer dat ik de eer had om een ree met eigen ogen te zien in het revier.

We zagen nog verschillende fazanten en konijnen in de grote percelen mosterd op het revier maar met slechts drie voor de voet jagende jagers en twee honden, kregen we ze er niet uit. Boven onze hoofden waren de duiven zeer actief maar ze bleven angstvallig buiten schot. Eentje kwam toch te dicht en kon ik strekken met een instinctief schot waar ik trots op ben.

Grote tableaus zijn bij ons op de jacht niet het doel. Ons jachtterrein is niet gigantisch dus houden we de jachtdruk beperkt om de biotoop gezond en evenwichtig te houden. Onze jachtheer vatte het mooi samen: “We hebben veel wild gezien en iedereen heeft een paar mooie schoten kunnen doen tijdens een fijne ochtend in de natuur. Meer moet dat toch niet zijn.”

 

En wat hebben we nu geleerd, Bert?

– Drie stuks wild met vier patronen bewijst dat er niks mis is met mijn geweer of munitie. Een aantal onverklaarbare missers de laatste weken, deed me een beetje twijfelen over de combinatie van mijn munitie, geweer en chokes. Het komt er dus op neer om mijn techniek te verbeteren en te oefenen zodat ik meer van deze productieve dagen heb.
– Het werd nog maar eens duidelijk dat het weinig zin heeft om met te weinig mensen en honden, in een groot perceel mosterd te gaan. Misschien dat de vrieskou de dekking wat kan verminderen. Langs de andere kant, heeft ons wild dankzij de mosterd een veilig oord om te vertoeven.
– Ik zou echt graag meer foto’s willen maken tijdens de jacht maar de twee gaan moeilijk samen. Als jager kan ik leven met een paar snapshots als herinnering, het gaat me immers over het genieten van het moment. Maar als fotograaf die graag de komende maanden zijn project zou willen afwerken, heb ik foto’s nodig vanuit mijn standpunt als jager. Ik denk dat ik een paar bevriende fotografen ga vragen om eens mee te gaan.