Niet Geschoten, Altijd Gewonnen

Gisterenavond was het zo ver, mijn eerste keer op reejacht. De jachtheer en ik besloten niet te gaan aanzitten op een hoogzit maar te gaan bersen. Voor de niet jagers, dat betekent dat je traag rondloopt en stilletjes rondkijkt. We vonden al snel verse sporen. Helaas vonden enkele ruiters het nodig om onze zorgvuldig opgebouwde rust te verstoren door te galopperen op een plek waar ze helemaal niet mogen komen. Bij ons op de jacht geloven we dat we rekening met de andere natuurliefhebbers moeten houden, maar spijtig genoeg is niet iedereen even beleefd. De verstoring verminderde onze kansen gevoelig maar toch gingen we door.

Ik heb enorm genoten van het “stalken”. Spannend, zo rondsluipen terwijl je de omgeving afspeurt met de verrekijker. Voor ik begon te jagen, wist ik niet dat mijn zintuigen zo scherp konden staan. Deze manier van jagen ligt me echt wel en ik wil er me zeker verder in bekwamen.

Reeën kregen we niet te zien maar we konden wel genieten van veel ander natuurschoon in het revier. We zagen en hoorden dat de fazantenpopulatie zeer gezond is en we kregen ook veel eenden te zien.

Zonder ook maar één schot te lossen, was dit een top jachtavond, zo een avond waarop je eens diep inademt en voelt dat je leeft. Volgende week opnieuw!

Schietstand

Straks staat mijn eerste aanzit op de ree op het programma. Ik kijk er enorm naar uit maar het maakt me ook best zenuwachtig. Tijdens de jachtopleiding leer je eigenlijk verbazingwekkend weinig over de praktische aspecten van de jacht op grofwild. En ik heb in totaal (examen inbegrepen) slechts drie maal tien kogels geschoten, allemaal in dezelfde houding.

Niks kan echte ervaring vervangen maar je moet toch ergens beginnen. Daarom heb ik  boeken gelezen, YouTube filmpjes bekeken en ervaren jagers op de rooster gelegd om zoveel mogelijk te weten te komen over de anatomie van een ree, ballistiek, plaatsing van het schot, tactiek, … Zo ben ik toch een beetje voorbereid.

Het meeste vragen had ik nog over mijn schietvaardigheid met de kogel en mijn kogelbuks. Mijn oefensessies met het loodjesgeweer geven me toch een beetje vertrouwen in mijn schiettechniek maar een kogelbuks is toch nog iets anders. Ik had welgeteld één schot met mijn 30.06 gedaan toen ik het liet inschieten bij de jachtwinkel. Om wat geruststelling te vinden, trok ik gisteren met een bevriend sportschutter naar een indoor schietstand in Wavre.

Mijn eerste drie schoten op 50 meter raakten elkaar op de schietschijf, een indrukwekkend groepje maar het zat te ver naar onderen en naar links. Een groepje door mijn vriend geschoten, gaf vergelijkbare resultaten. Na wat kleine correcties aan de kijker en nog een paar schoten, besloten we om op 100 meter te gaan schieten om de laatste correcties te doen.

De groepjes werden er echter niet beter op door verminderde concentratie en een schouder die zo langzaamaan genoeg had van de terugslag. In elk geval zaten de kogels steeds binnen de vitale zone wat me toch wat vertrouwen geeft voor als ik vanavond een kans krijg op een ree. Ik weet nu wat ik kan en vooral wat ik NIET kan.

En wat hebben we nu geleerd Bert?

– Kogelwapens maken wreed veel lawaai, zeker in een indoor schietstand. Zelf met mijn gehoorbeschermers vond ik de knal pijnlijk aankomen op mijn gevoelige linkertrommelvlies. Mijn vriend schiet altijd met oordopjes met daarover nog beschermers in hoofdtelefoonstijl. Ik ga me ook een setje oordopjes aanschaffen voor onder mijn hoofdtelefoon.
– De 30.06 heeft een stevige terugslag, zelfs voor een beer als ik. De eerste patronen zijn geen probleem maar daarna begint het toch een invloed te krijgen op de prestaties. Ik denk dat 15-20 patronen per sessie meer dan genoeg is voor mij.
– De combinatie van de te luide knallen en de terugslag zorgden ervoor dat ik tegen het einde van de sessie soms verkrampte net voor het schot. Ik had als het ware schrik van het schot. Ik denk dat die extra oordopjes en een beperking op het aantal patronen per sessie, dit euvel kunnen oplossen.
– Mijn schietvaardigheid is best ok als ik me goed concentreer maar mag en moet nog een stuk beter. Ik overweeg om lid te worden van een club om wat meer ervaring op te doen.

Losse Flodders

Vorige week hadden onze jachtheer en ik afgesproken om met behulp van een kraanman een hoogzit te gaan verzetten met het oog op de reegeit die nog altijd op ons wacht. Helaas bleek de kraanman bezet maar aangezien ik toch de dag geblokkeerd had in mijn agenda, besloot ik de ijzige kou te trotseren om wat duiven te gaan schieten.

De strakke Noordoostenwind zorgde voor een zeer lage gevoelstemperatuur maar ook voor een paar kraaien en duiven die ruim binnen schot kwamen terwijl ze vochten tegen de wind. Ik krijg zelden zulke makkelijke schoten voorgeschoteld in ons revier maar helaas leek het alsof ik met losse flodders schoot. Was het de kou of de extra lagen kleding die ik aanhad om me daartegen te wapenen? Ik weet het niet maar het resultaat was dat ik slechter schoot dan Stevie Wonder. Alle kansen tijdens het eerste uur werden vakkundig de nek omgewrongen en daarna gaven de kraaien en duiven forfait. Ik zag enkel nog behoorlijk veel eenden binnen schot, die kwamen me waarschijnlijk uitlachen omdat het seizoen voor hen gesloten is.

Om terug wat warmte in mijn botten en laarzen te krijgen, ben ik dan maar wat gaan rondwandelen op het revier. Eén van de grondeigenaren heeft heel wat nieuwe bomen geplant op een stukje dat we dit seizoen maar één keer maar met succes bejaagd hebben. Langs één kant is het spijtig dat dit “vuile” stukje waar het wild dekking vond nu opgekuist is maar langs de andere kant kunnen de jonge bomen ook weer wild aantrekken en zal het interessant zijn om te observeren hoe dit stuk deel gaat uitmaken van de biotoop.

De werken in het revier hebben de reeën gelukkig niet kunnen wegjagen want ik vond heel wat verse sporen. We hebben nog bijna twee maanden om gaan aanzitten op een reegeit, dus dat komt hopelijk wel in orde. En ondertussen zal ik maar weer wat gaan oefenen op de kleiduiven.

De Cirkel is Rond

Eind 2012 begon ik aan mijn documentair fotoproject rond de jacht. Mijn eerste foto’s maakte ik tijdens een duivendag in het wondermooie revier “Les Vallons”.

Precies 2 jaar, 2 maanden en 2 weken na die eerste dag, stond ik onlangs in hetzelfde revier maar deze keer met het geweer in de hand als gast op de laatste jachtdag van het seizoen. Voor mij is de cirkel daarmee rond en wordt het tijd om het project af te werken. Wanneer heb je genoeg foto’s voor een boek? Ik zou kunnen blijven fotograferen, maar ik voel dat het nu tijd is om de camera op te bergen en mijn aandacht vooral te richten op foto’s kiezen, schrijven en al de praktische dingen die geregeld moeten worden voor een boek en een tentoonstelling.

Net zoals bij het fotograferen, wil ik mezelf geen strikte deadlines opleggen voor de laatste fase van dit project. Door mezelf geen rigoureuze tijdsbeperking op te leggen, kon ik als fotograaf groeien en de beelden maken die ik wou. Het zou dan ook zonde zijn om dit werk deels teniet te doen door overhaast te gaan afwerken.

Dit betekent niet dat jullie geen nieuwe foto’s meer van me te zien zullen krijgen. Ik kan het toch niet laten om steeds een camera op zak te hebben en misschien maak ik nog wel een paar foto’s die in het project zullen belanden. Maar tijdens jachtactiviteiten wil ik nu in de eerste plaats genieten van de jacht zelf in plaats van steeds te moeten jongleren tussen camera en geweer.

Ik moet toegeven dat het wel raar voelt om dit hoofdstuk af te sluiten. Langs één kant ben ik trots op wat ik gedaan heb en zal ik het zeker missen. Langs de andere kant is het ook wel een beetje een bevrijding om te weten dat dit gedeelte achter de rug is.

Een dikke merci aan Jan, Kurt, Nathalie en al de anderen die de vele dagen op Les Vallons heel aangenaam maakten. En in het algemeen een welgemeende weidmannsdank aan al diegenen die me hielpen met de fotografie voor dit project.