Losse Flodders

Vorige week hadden onze jachtheer en ik afgesproken om met behulp van een kraanman een hoogzit te gaan verzetten met het oog op de reegeit die nog altijd op ons wacht. Helaas bleek de kraanman bezet maar aangezien ik toch de dag geblokkeerd had in mijn agenda, besloot ik de ijzige kou te trotseren om wat duiven te gaan schieten.

De strakke Noordoostenwind zorgde voor een zeer lage gevoelstemperatuur maar ook voor een paar kraaien en duiven die ruim binnen schot kwamen terwijl ze vochten tegen de wind. Ik krijg zelden zulke makkelijke schoten voorgeschoteld in ons revier maar helaas leek het alsof ik met losse flodders schoot. Was het de kou of de extra lagen kleding die ik aanhad om me daartegen te wapenen? Ik weet het niet maar het resultaat was dat ik slechter schoot dan Stevie Wonder. Alle kansen tijdens het eerste uur werden vakkundig de nek omgewrongen en daarna gaven de kraaien en duiven forfait. Ik zag enkel nog behoorlijk veel eenden binnen schot, die kwamen me waarschijnlijk uitlachen omdat het seizoen voor hen gesloten is.

Om terug wat warmte in mijn botten en laarzen te krijgen, ben ik dan maar wat gaan rondwandelen op het revier. Eén van de grondeigenaren heeft heel wat nieuwe bomen geplant op een stukje dat we dit seizoen maar één keer maar met succes bejaagd hebben. Langs één kant is het spijtig dat dit “vuile” stukje waar het wild dekking vond nu opgekuist is maar langs de andere kant kunnen de jonge bomen ook weer wild aantrekken en zal het interessant zijn om te observeren hoe dit stuk deel gaat uitmaken van de biotoop.

De werken in het revier hebben de reeën gelukkig niet kunnen wegjagen want ik vond heel wat verse sporen. We hebben nog bijna twee maanden om gaan aanzitten op een reegeit, dus dat komt hopelijk wel in orde. En ondertussen zal ik maar weer wat gaan oefenen op de kleiduiven.

Jachtmodel

Onlangs had ik twee weken een fotografiestagiaire op bezoek. Naast het assisteren bij de dagelijkse chaotische bezigheden van een freelance fotograaf, gaf ik haar ook de opdracht om een fotoreportage te maken van iets dat haar intrigeert. Ze wou graag eens proberen foto’s te maken van de jacht, dus trokken we een paar uurtjes naar het revier in de hoop een paar duifjes te kunnen schieten. De omstandigheden zaten niet echt mee dus het jagen werd niks. Maar zo heb ik tenminste eens een paar foto’s van mezelf als jager.

Een Trefzekere Ochtend

De wekker was er vanochtend weer onverbiddelijk vroeg bij. Maar om te gaan jagen, rollen we graag met kleine oogjes uit ons warme bed. Naast mijn gebruikelijke medejagers Johan en Marc, mocht ik bij de koffie ook kennis maken met Marc II, die ook zijn twee honden meegenomen had.

Al bij het uitdrijven van het eerste bosje van de ochtend, kregen we wild te zien. Een eerste fazant kon nog ontsnappen maar de volgende kon ik met mijn tweede schot strekken. Binnen enkele seconden hadden de honden het eerste stuk te pakken in het hoge gras.

Daarna trokken we naar een lekker verwilderd stukje revier waar ik nog niet eerder geweest was. Daar konden we nog drie fazanten verschalken met een minimum aan patronen. Op diezelfde plek, kregen we nog een gezonde reegeit te zien. Ik had al eerder reesporen gezien maar het was de eerste keer dat ik de eer had om een ree met eigen ogen te zien in het revier.

We zagen nog verschillende fazanten en konijnen in de grote percelen mosterd op het revier maar met slechts drie voor de voet jagende jagers en twee honden, kregen we ze er niet uit. Boven onze hoofden waren de duiven zeer actief maar ze bleven angstvallig buiten schot. Eentje kwam toch te dicht en kon ik strekken met een instinctief schot waar ik trots op ben.

Grote tableaus zijn bij ons op de jacht niet het doel. Ons jachtterrein is niet gigantisch dus houden we de jachtdruk beperkt om de biotoop gezond en evenwichtig te houden. Onze jachtheer vatte het mooi samen: “We hebben veel wild gezien en iedereen heeft een paar mooie schoten kunnen doen tijdens een fijne ochtend in de natuur. Meer moet dat toch niet zijn.”

 

En wat hebben we nu geleerd, Bert?

– Drie stuks wild met vier patronen bewijst dat er niks mis is met mijn geweer of munitie. Een aantal onverklaarbare missers de laatste weken, deed me een beetje twijfelen over de combinatie van mijn munitie, geweer en chokes. Het komt er dus op neer om mijn techniek te verbeteren en te oefenen zodat ik meer van deze productieve dagen heb.
– Het werd nog maar eens duidelijk dat het weinig zin heeft om met te weinig mensen en honden, in een groot perceel mosterd te gaan. Misschien dat de vrieskou de dekking wat kan verminderen. Langs de andere kant, heeft ons wild dankzij de mosterd een veilig oord om te vertoeven.
– Ik zou echt graag meer foto’s willen maken tijdens de jacht maar de twee gaan moeilijk samen. Als jager kan ik leven met een paar snapshots als herinnering, het gaat me immers over het genieten van het moment. Maar als fotograaf die graag de komende maanden zijn project zou willen afwerken, heb ik foto’s nodig vanuit mijn standpunt als jager. Ik denk dat ik een paar bevriende fotografen ga vragen om eens mee te gaan.

Duiven en de Grote Verdwijntruuk

Familiale verplichtingen doorkruisten vorige zondag de jachtplannen, ik had dus nog een jachtmomentje tegoed. Vandaag stond er veel op mijn todo-lijstje maar een productieve ochtend rekende af met de dringendste zaken terwijl de rest nog wel een half dagje kon wachten. Zo kon ik mezelf trakteren op een namiddag in het revier.

Ik weet ondertussen dat een windstille dag zonder wolken verre van ideaal is om duiven en kraaien te schieten. Ze vliegen dan veel hoger en zien uiteraard NOG beter. Maar als je lang genoeg wacht, komt er vroeg of laat wel eens eentje iets te dicht. Binnenkort wil ik eens aan de slag met lokkers en dergelijke om wat productiever te zijn maar deze keer was het gewoon ik met mijn geweer, een zak vol patronen en een comfortabel plooistoeltje.
Het sociale aspect van jagen vind ik zeer fijn, maar ik kan er ook wel van genieten om zo eens rustig op mijn eentje in het bos te zitten.

Kraaien waren er amper te zien maar de duiven vlogen redelijk vlot, soms met een stuk of honderd tegelijk. Helaas bleven ze steeds ver buiten schot. De paar die wel (nipt) binnen bereik kwamen, zag ik meestal te laat of miste ik. Na een uurtje was er dan toch een eenzame duif die niet boven de boomtoppen vloog maar ertussen en dat werd haar fataal.

Daarna bleef het lange tijd heel rustig tot er plots een drietal duiven over de boomtoppen scheerden. Ik nam de hekkensluiter op de korrel en kon ‘m met één schot perfect raken. Ik was behoorlijk trots op mezelf voor dit schot op een hoge, snelle duif. Maar veel tijd om medailles op mijn borst te spelden was er niet, want ik had maar net mijn geweer opnieuw geladen toen er een volgende duif kwam overvliegen. Weer een hoge, snelle en weer een perfect schot. De tweede duif kwam met een plof neer op amper een paar meter van waar ik de eerste had zien neergaan. Ik wachtte nog een paar minuten voor het geval er nog andere kandidaten waren, maar het luchtruim bleef leeg. Tijd om de geschoten duiven te gaan halen dus, of niet?

Het enige wat ik kon vinden waren twee hoopjes pluimen. Ik zou bijna aan mezelf beginnen twijfelen maar ik had beide duiven wel degelijk als een steen uit de lucht zien vallen. Toch kon ik hen niet vinden, zelfs niet na een half uur zoeken. Uiteindelijk vond ik enkel nog een plasje vers bloed. De enige verklaring die ik kan vinden voor de mysterieuze verdwijningen is dat een vos me te snel afgeweest is. Mocht er iemand een andere theorie hebben, hoor ik ‘m graag.

De vos is een gevoelig onderwerp in discussies tussen jagers en niet-jagers. Hij is zelfs een gevoelig onderwerp tussen jagers onderling. Zelf heb ik net zoals de meeste jagers een groot respect voor de vos. Ik heb er ook geen probleem mee dat er vossen in het revier zitten, maar natuurlijk liefst niet teveel. Ik ga volgende week mijn wildcamera eens ophangen om te zien of Reintje (of de locale Yeti) zich wil laten fotograferen.

De rest van de namiddag kreeg ik nog een paar schietkansen maar het waren allemaal zeer moeilijke schoten die zelfs voor een veel meer ervaren jager een uitdaging zouden zijn. Bij mij zorgden ze er enkel voor dat mijn cartouches/duiven ratio er alleen maar slechter op werd.

Om een fijne, rustgevende namiddag te besluiten, werd ik nog getrakteerd op een mooie zonsondergang. Daarna was het tijd om met opgeladen batterijtjes terug te keren naar die lange todo-lijst.