En we zijn weer vertrokken

Ik probeer het hele jaar door met de jacht bezig te zijn maar 15 oktober is toch iets om extra naar uit te kijken. Dat is immers de officiële start van het kleinwildseizoen. De volgende paar maanden kunnen we selectief gaan oogsten waarvoor we de rest van het jaar gewerkt hebben.

Zaterdag stond de eerste jachtdag in ons eigen revier op het programma. Met vier geweren (lees: jagers) en twee drijvers, trokken we het natte jachtveld in voor een stevige voormiddag. In totaal ploeterden we een kleine tien kilometer door bramen, mais, modder, netels en mosterd.

Zelf kreeg ik maar een tweetal kansen, die ik gezwind de nek omdraaide. Maar mijn medejagers zorgden ervoor dat er toch drie fazanten, een eend en een gans op het tableau lagen. Het was heerlijk om terug door het vertrouwde veld te trekken, zeker omdat ik het kon delen met mijn dochter die mee kwam drijven.

De volgende dag was ik uitgenodigd bij mijn Deerlijkse vrienden om bij hen mee te gaan jagen. Het was meteen een blij weerzien met deze fijne groep.

Vandaag stond er vooral haas op het programma, een dier dat we in ons eigen revier amper zien maar dat hier in grote getale aanwezig is. De eerste haas van de dag, kwam dan nog mijn richting uit. Mijn eerste schot miste maar het tweede was gelukkig wel raak toch liep de haas nog even door. Een dier verwonden is voor mij en de meerderheid van de jagers een nachtmerrie die we ten allen tijde willen vermijden. Maar we mogen ook niet ontkennen dat het gebeurt. Deze jachtgroep gaat altijd tot het uiterste om een geschoten dier te recupereren, ook al kost het soms heel wat tijd. Tot mijn opluchting heeft de haas niet lang moeten lijden en werd hij snel gevonden.

Ik had me dit weekend voorgenomen om in de eerste plaats te jagen en me niet bezig te houden met fotograferen (op een paar snapshots na). Gelukkig is C, de dochter van jachtmaat Kristof, zich snel aan het ontpoppen tot een uitstekende fotografe. Zo stond ik toch ook eens op de foto.

Mijn eigen vizier stond net als de vorige dag duidelijk nog niet goed afgesteld want ik miste nog enkele mooie kansen. Gelukkig waren de anderen meer in vorm en konden we de heerlijke dag onder een herfstzonnetje afsluiten met een gevarieerd tableau met haas, fazant, patrijs en duif. Merci voor de fijne jachtdag!!!

Vandaag is het een werkdag maar morgen zet ik mijn jagerspet weer op voor mijn tweede dag op grofwild in de Ardennen. Vorig jaar kreeg ik geen kansen op mijn eerste en enige grofwilddag. Ik ben wel een beetje nerveus voor het geval ik morgen wel de kans krijg. Vorige week, heb ik alvast mijn karabijn ingeschoten voor de drijfjacht, dus daar zal het alvast niet aan liggen.

Wish me luck!!!

Eindelijk een Verse Eend op mijn Bord

Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad maar vorige week, slaagde ik er eindelijk in om een verse eend op mijn bord te toveren. Ons revier is geen eendenparadijs, het is niet dat we een grote populatie residenterende eenden hebben. Maar ze komen geregeld langs op weg naar hun eet- of slaapplaats. Helaas waren er de laatste weken weinig van de partij en als ze dan langs kwamen, vlogen ze te hoog of te ver. De paar eenden die binnen schot kwamen werden jammerlijk gemist. Na maar liefst vijf vruchteloze avonden op de eenden, besloot ik vorige week last-minute nog een poging te wagen. Zesde keer, goeie keer blijkbaar. Want ik had me nog niet deftig op mijn stoeltje gezet en ik zag vanuit mijn ooghoek een koppel eenden aan komen vliegen. Ik nam ze meteen op de korrel en twee patronen later, ging er eentje neer. Maar alsof ik nog niet genoeg moeite gedaan had door zes keer op de eenden te gaan, kwam de ongelukkige eend terecht in het plaatselijke riviertje dat door zijn hoge steile overs, niet veel mogelijkheden biedt om erin te gaan (laat staan er weer uit te geraken). Ik geloof er sterk in dat je het uiterste moet doen om een geschoten stuk wild te recupereren, dus maakte ik een lange wandeling stroomafwaarts. Met behulp van een lange tak, slaagde ik erin om mijn eend binnen te halen.

De jachtgoden waren me duidelijk goed gezind want na die langverwachte eend, slaagde ik er ook in om mijn eerste doublé kraaien te schieten. Dat zijn twee schoten die het vertrouwen in mijn schietkunsten weer opgekrikt hebben.

Wie dit blogje al een tijdje volgt, weet dat ik het niet altijd makkelijk heb met het verwerken van het wild. Het was ook weer een tijdje geleden dat ik wild had schoongemaakt en deze keer waren er geen deskundige helpende handen in de buurt. Met behulp van een YouTube filmpje, slaagde ik er uiteindelijk verrassend makkelijk in om de borstfilets panklaar te maken. Het was waarschijnlijk het duurste stukje vlees dat ik ooit gegeten hebt, maar het smaakte uitstekend.

Ondertussen zijn ook de duiven geopend en ligt de opening van het echte jachtseizoen nog maar enkele weken in de toekomst. Ik heb ook een paar dagen grofwild in de Ardennen op mijn programma staan dus ik verwacht hier de komende maanden weer veel meer te kunnen schrijven.

Daar Zijn de Eenden

De eerste dag van het eendenseizoen valt samen met de verjaardag van mijn dochter, bijgevolg moest ik dus een extra dagje wachten om het nieuwe kleinwildseizoen aan te vatten. Samen met J. trok ik op deze mooie zondagavond naar een rustig hoekje van het revier.

Enkele minuten nadat we ons geïnstalleerd hadden op ons stoeltje, kregen we al een koppel eenden in het vizier. Maar onze schietkunsten zijn duidelijk nog wat roestig want we misten allebei. Helaas was dat ook onze enige goeie kans van de avond. We kregen wel heel wat eenden te zien maar ze vlogen ofwel te hoog of te ver om een weidelijk schot te kunnen plaatsen.

Maar niet getreurd, de eenden zijn er alvast, ik heb weer heel wat opgestoken van J. en we hadden een gezellige avond in een mooi stukje natuur. Bij het opkramen, werden we nog getrakteerd op een vurige zonsondergang.

Ik keer alvast snel terug.

Eindelijk Terug in het Revier

Door grote veranderingen in mijn privé-leven was ik al bijna twee maanden niet in ons revier geweest. Maar terwijl het praktische jachtexamen in volle gang is, kreeg ik mijn tweede jachtverlof in de bus en kon ik niet langer weerstaan aan de lokroep van het bos. Momenteel zijn de kraaien zowat de enige dieren die we mogen bejagen en de omstandigheden waren niet in mijn voordeel. Het weer zat niet helemaal mee en doordat er een scoutsgroep in ons revier kampeert, hadden we weinig plekken om veilig en verantwoord te jagen. Maar met het oog op het eendenseizoen dat volgende week begint, was het geen slecht idee om de jachtspullen van onder het stof te halen en te kijken hoe ons revier erbij ligt.

Kraaien zijn vroege vogels, dus moest ik nog vroeger zijn. De wekker liet zich ongenadig vroeg horen maar het vooruitzicht op een ochtend in het veld, was aanlokkelijker dan het vele bureauwerk dat hier op me ligt te wachten. Het was compleet stil in het scoutskamp maar helaas ook in de rest van het revier. Het eerste uur kreeg ik buiten de muggen helemaal niets te zien. De jachtchief kwam me vervoegen. De kraaien gaven niet thuis, zo konden we bijpraten en plannen maken voor het komende seizoen.

Later passeerden er wel enkele kraaien maar door het dichte bladerdek, kon ik ze alleen op de korrel nemen in de richting van het scoutskamp. Hoewel dat op een veilige afstand ligt, wou ik het risico niet nemen dat er zelfs maar één verdwaald (en tegen dan volstrekt onschadelijk) hagelbolletje op een tent terecht zou komen. De kraaien zullen er langer zitten dan de scoutsgroep dus waarom zou je risico’s nemen om de jagerij in een slecht daglicht te plaatsen?

Beide lopen van mijn oude Browning bleven dus schoon vandaag, maar ook dat is jagen. Ik heb in elk geval veel zin in het nieuwe jachtseizoen. Volgende week, gaan we alvast proberen om een paar eenden te bemachtigen, toch nog steeds mijn favoriete kleinwild om te eten.

Een Fluitje van een Cent

Toen ik een tijdje geleden munitie ging kopen in de jachtwinkel, kocht ik bij wijze van impulsaankoop ook een kraaienfluitje. ‘t Was geen fluitje van een cent, om precies te zijn waren het 1.995 centen, maar wel het proberen waard om de kraaien wat dichter in de buurt te krijgen. Ik zie immers heel wat kraaien in ons revier maar als ze binnen schot komen is het meestal eerder een kwestie van geluk. Nu de paasklokken geweest zijn, is de tijd aangebroken van de eieren en de jongen, een feestmaaltijd voor de kraaien. Het komt er dus op aan om de rechtbekken onder controle te houden in het revier als we het wildbestand op pijl willen houden. Door omstandigheden was het al weken geleden dat ik het revier nog eens kon bezoeken. Afgelopen weekend trotseerde ik de veel te vroege wekker omdat ik afgesproken had met de jachtheer om samen op de kraaien te gaan.

Na een tas koffie en even bijpraten trokken we onder een mooi lentezonnetje het revier in. Mijn nieuwe fluitje bracht al na enkele minuten een kraai binnen schot van de jachtheer. Met een welgemikte dosis staalhagel lag de kraai meteen op de grond. De kraaien reageren duidelijk op het fluitje maar ze hadden nog wel enig voorbehoud over mijn blaastechniek. Vaak kwamen ze op het geluid af maar besloten dan toch andere oorden op te zoeken net voor ze binnen schot kwamen. En als ze dan binnen schot waren stond ik daar te sukkelen met een fluitje en een geweer in de hand. Gelukkig was de jachtheer wat trefzekerder.

Los van de kraaien was het weer ongelooflijk genieten van het revier. Ongelooflijk wat een natuurschoon we weer mochten aanschouwen:
– een volwassen reegeit die amper enkele meters voor ons opsprong
– nog een viertal reeën wat verder
– meer eenden dan ik ooit in het revier zag
– koppeltjes fazanten
– de eerste keer dat ik een vliegende zwaan zag
– een aalscholver, een koekoek, vele duiven, konijnen, …

Kraaien zijn geweldig slimme dieren en ik heb er veel respect voor. Om ze onder controle te houden, zal ik zelf de komende maanden ook slim moeten zijn. Maar ik kijk er naar uit om met vallen en opstaan ook over dit aspect van de jacht weer veel bij te leren.

Niet Geschoten, Altijd Gewonnen

Gisterenavond was het zo ver, mijn eerste keer op reejacht. De jachtheer en ik besloten niet te gaan aanzitten op een hoogzit maar te gaan bersen. Voor de niet jagers, dat betekent dat je traag rondloopt en stilletjes rondkijkt. We vonden al snel verse sporen. Helaas vonden enkele ruiters het nodig om onze zorgvuldig opgebouwde rust te verstoren door te galopperen op een plek waar ze helemaal niet mogen komen. Bij ons op de jacht geloven we dat we rekening met de andere natuurliefhebbers moeten houden, maar spijtig genoeg is niet iedereen even beleefd. De verstoring verminderde onze kansen gevoelig maar toch gingen we door.

Ik heb enorm genoten van het “stalken”. Spannend, zo rondsluipen terwijl je de omgeving afspeurt met de verrekijker. Voor ik begon te jagen, wist ik niet dat mijn zintuigen zo scherp konden staan. Deze manier van jagen ligt me echt wel en ik wil er me zeker verder in bekwamen.

Reeën kregen we niet te zien maar we konden wel genieten van veel ander natuurschoon in het revier. We zagen en hoorden dat de fazantenpopulatie zeer gezond is en we kregen ook veel eenden te zien.

Zonder ook maar één schot te lossen, was dit een top jachtavond, zo een avond waarop je eens diep inademt en voelt dat je leeft. Volgende week opnieuw!

Losse Flodders

Vorige week hadden onze jachtheer en ik afgesproken om met behulp van een kraanman een hoogzit te gaan verzetten met het oog op de reegeit die nog altijd op ons wacht. Helaas bleek de kraanman bezet maar aangezien ik toch de dag geblokkeerd had in mijn agenda, besloot ik de ijzige kou te trotseren om wat duiven te gaan schieten.

De strakke Noordoostenwind zorgde voor een zeer lage gevoelstemperatuur maar ook voor een paar kraaien en duiven die ruim binnen schot kwamen terwijl ze vochten tegen de wind. Ik krijg zelden zulke makkelijke schoten voorgeschoteld in ons revier maar helaas leek het alsof ik met losse flodders schoot. Was het de kou of de extra lagen kleding die ik aanhad om me daartegen te wapenen? Ik weet het niet maar het resultaat was dat ik slechter schoot dan Stevie Wonder. Alle kansen tijdens het eerste uur werden vakkundig de nek omgewrongen en daarna gaven de kraaien en duiven forfait. Ik zag enkel nog behoorlijk veel eenden binnen schot, die kwamen me waarschijnlijk uitlachen omdat het seizoen voor hen gesloten is.

Om terug wat warmte in mijn botten en laarzen te krijgen, ben ik dan maar wat gaan rondwandelen op het revier. Eén van de grondeigenaren heeft heel wat nieuwe bomen geplant op een stukje dat we dit seizoen maar één keer maar met succes bejaagd hebben. Langs één kant is het spijtig dat dit “vuile” stukje waar het wild dekking vond nu opgekuist is maar langs de andere kant kunnen de jonge bomen ook weer wild aantrekken en zal het interessant zijn om te observeren hoe dit stuk deel gaat uitmaken van de biotoop.

De werken in het revier hebben de reeën gelukkig niet kunnen wegjagen want ik vond heel wat verse sporen. We hebben nog bijna twee maanden om gaan aanzitten op een reegeit, dus dat komt hopelijk wel in orde. En ondertussen zal ik maar weer wat gaan oefenen op de kleiduiven.

Nat Nat Nat

De regen viel de voorbije dagen met bakken uit de lucht en ondertussen weet ik dat dergelijke weer niet ideaal is voor ons revier. Onze jachtgronden bestaan vooral uit laag liggend land dat grenst aan een rivier. Van zodra de regen even aanhoudt staat alles onder water en dan heeft het wild de neiging zich tijdelijk naar hoger en droger terrein te begeven of zich in de dekking te steken zonder zin om die te verlaten. Toch trok ik op deze mistige zondagochtend oostwaarts naar de jacht.

Zoonlief wou graag mee en ook vriend en collega-fotograaf Stijn trotseerde het vroege uur om eens mee te gaan op de jacht. De foto’s in deze post zijn trouwens allemaal van zijn hand.
Ik merk dat heel wat van mijn vrienden geen benul hebben van wat de jacht inhoudt maar wel interesse hebben om het eens met eigen ogen te zien. Ik ben in elk geval van plan om regelmatig eens iemand mee te nemen in de hoop een steentje kunnen bij te dragen in het kweken van meer begrip voor de jacht.

Mijn eerste jachtseizoen loopt zo stilletjesaan naar zijn einde toe. Het meeste plezier heb ik beleefd aan “ons eigen revier”. Op vele plaatsen schieten ze op één jachtdag een groter tableau bij elkaar als wij op een heel seizoen maar daar draait het voor mij niet om. Het schieten is een wezenlijk onderdeel van de jacht maar voor mij gaat het nog meer om de natuur. Door wekelijks op dezelfde plek te jagen, zie je de natuur veranderen en leer je die plek goed kennen.

Ik besef dat ik met mijn gat in de boter gevallen ben door op de jacht van J. terecht te komen. Niet alleen heeft hij deze kersverse jager een kans gegeven enkel op basis van een goed woordje van een wederzijdse vriend, hij helpt me ook elke keer om een betere jager te worden. Ik krijg het vertrouwen om mijn eigen beslissingen te nemen en als we samen op jacht zijn, wordt mijn input altijd geapprecieerd, ook al zullen mijn suggesties vaak verschrikkelijk dom zijn. Ik wens elke (jong-) jager een dergelijke omgeving toe om zichzelf te kunnen ontplooien.

Mijn opmerking dat ik nog geen eend geschoten had, bepaalde de strategie van de dag. J zou de eenden in mijn richting sturen. Helaas gaat dat moeilijk als er die dag geen eenden zitten.

Het enige min of meer deftige schot dat zich aandiende was een houtduif die het bos uit gejaagd werd, helaas miste ik. Ik vermoed dat ik bij een dergelijke schot meestal achter de prooi schiet en neem me elke keer voor om meer voor te geven. Maar als het schot zich dan presenteert, vergeet ik het bijna elke keer.

Daarna dienden zich eigenlijk geen degelijke kansen meer aan maar dat wil niet zeggen dat we ons niet met jagen konden bezig houden. Het voordeel van de modderige grond is dat je heel goed sporen kan zien. We vonden veel sporen van ree en aangezien we volgend jaar een reegeit (en waarschijnlijk ook een bok) mogen schieten in ons revier, werden deze sporen met aandacht bekeken. Kobe inspecteerde alvast een goed geplaatste hoogzit.

Nadien probeerden we (een beetje tegen beter weten in) nog een partij mosterd uit te drijven maar met vier man en één hond, kregen we er niets uit.

Kobe begon het ondertussen aardig koud te krijgen na zijn avontuur door de kletsnatte mosterd dus werd de jacht iets vroeger dan normaal afgeblazen. Zoals altijd heb ik genoten van de jachtvoormiddag en het doet me al evenveel plezier dat mijn zoon en Stijn helemaal geen spijt hadden van het vroege opstaan.

Jachtmodel

Onlangs had ik twee weken een fotografiestagiaire op bezoek. Naast het assisteren bij de dagelijkse chaotische bezigheden van een freelance fotograaf, gaf ik haar ook de opdracht om een fotoreportage te maken van iets dat haar intrigeert. Ze wou graag eens proberen foto’s te maken van de jacht, dus trokken we een paar uurtjes naar het revier in de hoop een paar duifjes te kunnen schieten. De omstandigheden zaten niet echt mee dus het jagen werd niks. Maar zo heb ik tenminste eens een paar foto’s van mezelf als jager.

Ree On Camera

Naar aanleiding van de mysterieuze verdwijning van twee duiven, plaatste ik onlangs mijn wildcamera op de plaats delict in de hoop iets te weten te komen over de eventuele dader of zijn ze er toch zelf vandoor gegaan? Het antwoord op die vraag moet ik u nog steeds schuldig blijven maar er waren genoeg andere kandidaten die eens op de foto wilden: konijnen, fazanten, eekhoorns en … een ree.

In mijn vorige post vertelde ik al dat ik op de vorige jachtdag mocht genieten van de verschijning van een ree. Of het dezelfde is weet ik niet, maar hier zijn een paar wildcamera foto’s van een ree:

De camera hangt er nog steeds, ik ben benieuwd wat er de volgende keer op de geheugenkaart staat.