Schietstand

Straks staat mijn eerste aanzit op de ree op het programma. Ik kijk er enorm naar uit maar het maakt me ook best zenuwachtig. Tijdens de jachtopleiding leer je eigenlijk verbazingwekkend weinig over de praktische aspecten van de jacht op grofwild. En ik heb in totaal (examen inbegrepen) slechts drie maal tien kogels geschoten, allemaal in dezelfde houding.

Niks kan echte ervaring vervangen maar je moet toch ergens beginnen. Daarom heb ik  boeken gelezen, YouTube filmpjes bekeken en ervaren jagers op de rooster gelegd om zoveel mogelijk te weten te komen over de anatomie van een ree, ballistiek, plaatsing van het schot, tactiek, … Zo ben ik toch een beetje voorbereid.

Het meeste vragen had ik nog over mijn schietvaardigheid met de kogel en mijn kogelbuks. Mijn oefensessies met het loodjesgeweer geven me toch een beetje vertrouwen in mijn schiettechniek maar een kogelbuks is toch nog iets anders. Ik had welgeteld één schot met mijn 30.06 gedaan toen ik het liet inschieten bij de jachtwinkel. Om wat geruststelling te vinden, trok ik gisteren met een bevriend sportschutter naar een indoor schietstand in Wavre.

Mijn eerste drie schoten op 50 meter raakten elkaar op de schietschijf, een indrukwekkend groepje maar het zat te ver naar onderen en naar links. Een groepje door mijn vriend geschoten, gaf vergelijkbare resultaten. Na wat kleine correcties aan de kijker en nog een paar schoten, besloten we om op 100 meter te gaan schieten om de laatste correcties te doen.

De groepjes werden er echter niet beter op door verminderde concentratie en een schouder die zo langzaamaan genoeg had van de terugslag. In elk geval zaten de kogels steeds binnen de vitale zone wat me toch wat vertrouwen geeft voor als ik vanavond een kans krijg op een ree. Ik weet nu wat ik kan en vooral wat ik NIET kan.

En wat hebben we nu geleerd Bert?

– Kogelwapens maken wreed veel lawaai, zeker in een indoor schietstand. Zelf met mijn gehoorbeschermers vond ik de knal pijnlijk aankomen op mijn gevoelige linkertrommelvlies. Mijn vriend schiet altijd met oordopjes met daarover nog beschermers in hoofdtelefoonstijl. Ik ga me ook een setje oordopjes aanschaffen voor onder mijn hoofdtelefoon.
– De 30.06 heeft een stevige terugslag, zelfs voor een beer als ik. De eerste patronen zijn geen probleem maar daarna begint het toch een invloed te krijgen op de prestaties. Ik denk dat 15-20 patronen per sessie meer dan genoeg is voor mij.
– De combinatie van de te luide knallen en de terugslag zorgden ervoor dat ik tegen het einde van de sessie soms verkrampte net voor het schot. Ik had als het ware schrik van het schot. Ik denk dat die extra oordopjes en een beperking op het aantal patronen per sessie, dit euvel kunnen oplossen.
– Mijn schietvaardigheid is best ok als ik me goed concentreer maar mag en moet nog een stuk beter. Ik overweeg om lid te worden van een club om wat meer ervaring op te doen.

Een Trefzekere Ochtend

De wekker was er vanochtend weer onverbiddelijk vroeg bij. Maar om te gaan jagen, rollen we graag met kleine oogjes uit ons warme bed. Naast mijn gebruikelijke medejagers Johan en Marc, mocht ik bij de koffie ook kennis maken met Marc II, die ook zijn twee honden meegenomen had.

Al bij het uitdrijven van het eerste bosje van de ochtend, kregen we wild te zien. Een eerste fazant kon nog ontsnappen maar de volgende kon ik met mijn tweede schot strekken. Binnen enkele seconden hadden de honden het eerste stuk te pakken in het hoge gras.

Daarna trokken we naar een lekker verwilderd stukje revier waar ik nog niet eerder geweest was. Daar konden we nog drie fazanten verschalken met een minimum aan patronen. Op diezelfde plek, kregen we nog een gezonde reegeit te zien. Ik had al eerder reesporen gezien maar het was de eerste keer dat ik de eer had om een ree met eigen ogen te zien in het revier.

We zagen nog verschillende fazanten en konijnen in de grote percelen mosterd op het revier maar met slechts drie voor de voet jagende jagers en twee honden, kregen we ze er niet uit. Boven onze hoofden waren de duiven zeer actief maar ze bleven angstvallig buiten schot. Eentje kwam toch te dicht en kon ik strekken met een instinctief schot waar ik trots op ben.

Grote tableaus zijn bij ons op de jacht niet het doel. Ons jachtterrein is niet gigantisch dus houden we de jachtdruk beperkt om de biotoop gezond en evenwichtig te houden. Onze jachtheer vatte het mooi samen: “We hebben veel wild gezien en iedereen heeft een paar mooie schoten kunnen doen tijdens een fijne ochtend in de natuur. Meer moet dat toch niet zijn.”

 

En wat hebben we nu geleerd, Bert?

– Drie stuks wild met vier patronen bewijst dat er niks mis is met mijn geweer of munitie. Een aantal onverklaarbare missers de laatste weken, deed me een beetje twijfelen over de combinatie van mijn munitie, geweer en chokes. Het komt er dus op neer om mijn techniek te verbeteren en te oefenen zodat ik meer van deze productieve dagen heb.
– Het werd nog maar eens duidelijk dat het weinig zin heeft om met te weinig mensen en honden, in een groot perceel mosterd te gaan. Misschien dat de vrieskou de dekking wat kan verminderen. Langs de andere kant, heeft ons wild dankzij de mosterd een veilig oord om te vertoeven.
– Ik zou echt graag meer foto’s willen maken tijdens de jacht maar de twee gaan moeilijk samen. Als jager kan ik leven met een paar snapshots als herinnering, het gaat me immers over het genieten van het moment. Maar als fotograaf die graag de komende maanden zijn project zou willen afwerken, heb ik foto’s nodig vanuit mijn standpunt als jager. Ik denk dat ik een paar bevriende fotografen ga vragen om eens mee te gaan.

Mijn Eerste Echte Jachtdag

Gisteren was het zover, mijn eerste echte jachtdag met ons jachtgroepje. Ondanks een gezellig avondje met hele goeie vrienden, zoefde ik om zeven uur ‘s morgens al over een verlaten autosnelweg, de opkomende zon tegemoet.

Het was fijn om de twee mij nog niet bekende jachtcollega’s te ontmoeten bij een kopje zeer welgekomen koffie. Onze oppersmurf temperde meteen de verwachtingen door te verkondigen dat de mais nog overeind staat in een groot deel van ons revier. Het wild maakt dankbaar gebruik van die dekking en we hebben niet de mankracht om het uit deze dichte beschutting te drijven.

Toch kregen we al na enkele minuten een haas te zien die net gemist werd en meteen daarna kreeg ik een fazant op een presenteerblaadje gepresenteerd. Mijn vinger bleef echter van de trekker omdat ik niet de tijd had gehad om rustig rond te kijken of het schot wel veilig was.

We zijn maar met z’n vieren in ons groepje en de helft daarvan heeft momenteel niet de fysieke mogelijkheden om vele kilometers door de vegetatie te baggeren. Dit werd vlotjes opgelost door deze jagers te posteren terwijl de jachtheer met zijn fijne hond en ikzelf wat kilometers door de mosterd stapten.

Na een tijdje vloog er een klucht wilde patrijzen op aan mijn kant. Mijn geweer zwaaide in hun richting maar ook deze keer bleef mijn trekkervinger werkloos omdat ik  besefte dat ik niet 100% zeker was van een veilig shot. Achteraf bekeken had ik zowel bij de fazant als bij deze patrijzen, veilig kunnen schieten. Maar ik twijfel liever een keer teveel dan te weinig. Mijn medejagers zijn gelukkig van het soort dat dit weet te appreciëren.

Uiteindelijk vlogen er nog een paar patrijzen op. Deze keer schoten we toevallig met twee op dezelfde patrijs en die ging dan ook neer. Tot mijn grote spijt slaagden we er niet in om de vogel binnen te halen. Ondanks het uitgebreide zoekwerk met een uitstekende hond, vonden we in de dichte mosterd enkel wat pluimen.

Als laatste actie, slaagde ik er ook nog in om een kraai te missen waardoor het tableau, vooral door mijn onervarenheid, geheel blanco bleef.

Toch was het zeker geen vruchteloze voormiddag. Ik had immers een fijne dag in het veld en leerde mijn collega-jagers en het revier een beetje beter kennen. Alles wijst erop dat ik hier nog heel wat interessante zondagochtenden ga beleven. Het wild zit er alvast, ik zag patrijs, fazant, houtduif, eend, kraai, ekster en konijn in een mooie en afwisselende biotoop. Het gezelschap is al even gevarieerd en interessant.

En wat hebben we nu geleerd Bert?

– Er is een goeie reden waarom mijn medejagers zo’n gekke plastieken overbroek hebben. Zelfs op een zomerse dag zorgde de natte mosterd ervoor dat het water zich een weg baande langs mijn broek tot in mijn laarzen. Geen probleem op een warme dag maar misschien moet ik tegen dat het koud wordt, toch ook eens investeren in zo’n overbroek.
– Mijn schietkunsten, zijn toch nog niet wat ze zouden moeten zijn. Binnenkort nog wat gaan kleiduifschieten dus.
– ‘t Is niet evident om te jagen en tegelijkertijd foto’s te maken. Voor mijn project heb ik nog een paar foto’s nodig vanuit het standpunt van de jager. Het is nog een beetje zoeken, hoe ik dat het best voor elkaar krijg. De kwalitatieve compacte camera die ik met dit doel kocht, blijkt gelukkig wel fijne beelden te kunnen maken.
– Ik wil een riem aan mijn geweer. Je kan je geweer immers niet altijd zomaar ergens neerleggen.
– De combinatie van geposteerd en vooral voor de voet te jagen, vind ik wel heel fijn. Geposteerd is natuurlijk een beetje meer relaxed. Maar de fysieke inspanning van het door het veld ploegen en tegelijkertijd waakzaam te zijn, brengt nog meer het oerinstinct van de jager in mij naar boven.
– Ik besef hoe veel ik nog te leren heb over ons revier, het wild en jagen in het algemeen. En dat voelt ongelooflijk goed want ik ben zeer hongerig om dat allemaal te ontdekken.