En we zijn weer vertrokken

Ik probeer het hele jaar door met de jacht bezig te zijn maar 15 oktober is toch iets om extra naar uit te kijken. Dat is immers de officiële start van het kleinwildseizoen. De volgende paar maanden kunnen we selectief gaan oogsten waarvoor we de rest van het jaar gewerkt hebben.

Zaterdag stond de eerste jachtdag in ons eigen revier op het programma. Met vier geweren (lees: jagers) en twee drijvers, trokken we het natte jachtveld in voor een stevige voormiddag. In totaal ploeterden we een kleine tien kilometer door bramen, mais, modder, netels en mosterd.

Zelf kreeg ik maar een tweetal kansen, die ik gezwind de nek omdraaide. Maar mijn medejagers zorgden ervoor dat er toch drie fazanten, een eend en een gans op het tableau lagen. Het was heerlijk om terug door het vertrouwde veld te trekken, zeker omdat ik het kon delen met mijn dochter die mee kwam drijven.

De volgende dag was ik uitgenodigd bij mijn Deerlijkse vrienden om bij hen mee te gaan jagen. Het was meteen een blij weerzien met deze fijne groep.

Vandaag stond er vooral haas op het programma, een dier dat we in ons eigen revier amper zien maar dat hier in grote getale aanwezig is. De eerste haas van de dag, kwam dan nog mijn richting uit. Mijn eerste schot miste maar het tweede was gelukkig wel raak toch liep de haas nog even door. Een dier verwonden is voor mij en de meerderheid van de jagers een nachtmerrie die we ten allen tijde willen vermijden. Maar we mogen ook niet ontkennen dat het gebeurt. Deze jachtgroep gaat altijd tot het uiterste om een geschoten dier te recupereren, ook al kost het soms heel wat tijd. Tot mijn opluchting heeft de haas niet lang moeten lijden en werd hij snel gevonden.

Ik had me dit weekend voorgenomen om in de eerste plaats te jagen en me niet bezig te houden met fotograferen (op een paar snapshots na). Gelukkig is C, de dochter van jachtmaat Kristof, zich snel aan het ontpoppen tot een uitstekende fotografe. Zo stond ik toch ook eens op de foto.

Mijn eigen vizier stond net als de vorige dag duidelijk nog niet goed afgesteld want ik miste nog enkele mooie kansen. Gelukkig waren de anderen meer in vorm en konden we de heerlijke dag onder een herfstzonnetje afsluiten met een gevarieerd tableau met haas, fazant, patrijs en duif. Merci voor de fijne jachtdag!!!

Vandaag is het een werkdag maar morgen zet ik mijn jagerspet weer op voor mijn tweede dag op grofwild in de Ardennen. Vorig jaar kreeg ik geen kansen op mijn eerste en enige grofwilddag. Ik ben wel een beetje nerveus voor het geval ik morgen wel de kans krijg. Vorige week, heb ik alvast mijn karabijn ingeschoten voor de drijfjacht, dus daar zal het alvast niet aan liggen.

Wish me luck!!!

De Cirkel is Rond

Eind 2012 begon ik aan mijn documentair fotoproject rond de jacht. Mijn eerste foto’s maakte ik tijdens een duivendag in het wondermooie revier “Les Vallons”.

Precies 2 jaar, 2 maanden en 2 weken na die eerste dag, stond ik onlangs in hetzelfde revier maar deze keer met het geweer in de hand als gast op de laatste jachtdag van het seizoen. Voor mij is de cirkel daarmee rond en wordt het tijd om het project af te werken. Wanneer heb je genoeg foto’s voor een boek? Ik zou kunnen blijven fotograferen, maar ik voel dat het nu tijd is om de camera op te bergen en mijn aandacht vooral te richten op foto’s kiezen, schrijven en al de praktische dingen die geregeld moeten worden voor een boek en een tentoonstelling.

Net zoals bij het fotograferen, wil ik mezelf geen strikte deadlines opleggen voor de laatste fase van dit project. Door mezelf geen rigoureuze tijdsbeperking op te leggen, kon ik als fotograaf groeien en de beelden maken die ik wou. Het zou dan ook zonde zijn om dit werk deels teniet te doen door overhaast te gaan afwerken.

Dit betekent niet dat jullie geen nieuwe foto’s meer van me te zien zullen krijgen. Ik kan het toch niet laten om steeds een camera op zak te hebben en misschien maak ik nog wel een paar foto’s die in het project zullen belanden. Maar tijdens jachtactiviteiten wil ik nu in de eerste plaats genieten van de jacht zelf in plaats van steeds te moeten jongleren tussen camera en geweer.

Ik moet toegeven dat het wel raar voelt om dit hoofdstuk af te sluiten. Langs één kant ben ik trots op wat ik gedaan heb en zal ik het zeker missen. Langs de andere kant is het ook wel een beetje een bevrijding om te weten dat dit gedeelte achter de rug is.

Een dikke merci aan Jan, Kurt, Nathalie en al de anderen die de vele dagen op Les Vallons heel aangenaam maakten. En in het algemeen een welgemeende weidmannsdank aan al diegenen die me hielpen met de fotografie voor dit project.

Mijn Eerste Grofwildjacht in de Ardennen

Gisteren was het zover, mijn eerste dag op grofwild in de Ardennen. Ik was eigenlijk niet van plan om mijn eerste jachtseizoen al op ree, everzwijn en hert te jagen maar als je door een genereuze jachtvriend uitgenodigd wordt om eens mee te gaan, dan moet je die kans uiteraard grijpen.

We vertrokken zaterdagavond al zodat we ter plaatse konden slapen en uitgerust aan de dag konden beginnen. Dat slapen bleek nog niet zo eenvoudig te zijn want ik was veel te opgewonden over wat komen zou. Na een net iets te kort nachtje, verzamelden we in de plaatselijke jachthut.

Na een duidelijke briefing en 738 vragen van mij aan mijn gastheer, vertrokken we bij het eerste licht naar onze posten voor de eerste drift.

Aangekomen op mijn post, installeerde ik mijn stoeltje, checkte of mijn walkie-talkie goed ingesteld was en assembleerde ik het mooie geweer dat ik van mijn gastheer mocht lenen. Aangezien we een paar dagen geleden al wat geoefend hadden in de Cinetir (denk aan een bioscoop met natuurfilms waar je met echte kogels op het scherm mag schieten) ging dat allemaal redelijk vlot.

Mocht er wild uitkomen aan mijn post, zou het zeker geen sinecure worden om het te schieten. Een nauwe open strook en dan een dicht bos, waren mijn uitzicht. Uiteindelijk kwam er geen wild langs mijn kant, maar vele andere kregen wel vossen en reeën te zien.

Na de lunch werd ik voor een korte tweede drift langs een iets meer open bos geposteerd. Ik zag wel een mooie ree maar vond ze te ver en te snel bewegen om met mijn beperkte ervaring te schieten.

De derde en laatste drift van de dag, bracht me naar een aanplanting met toekomstige kerstbomen. Het schootsveld was veelbelovend maar de kans dat wild zich zal vertonen in een dergelijke open vlakte is dan weer wat kleiner.

Tijdens het stappen op de Ardeense hellingen, heb ik al mijn laagjes kledij soms vervloekt. Maar als je een paar uurtjes stilzit op een stoeltje, dan komt dat thermisch ondergoed en die dikke trui goed van pas.

Ook de laatste drift bracht geen schotgelegenheid voor mij maar ook dat is jagen.

Tijdens de korte wandeling terug naar de jachthut werden onze spieren weer opgewarmd maar de kou in onze botten werd pas echt verdreven door de kachels en de warme maaltijd in de jachthut. Daarna was het tijd om weer huiswaarts te keren.

Ik moet toegeven dat ik op voorhand mijn reservaties had omtrent drijfjacht op grofwild. Niet dat ik er iets tegen heb, het leek me gewoon niet echt mijn ding. Ik ben nog altijd niet overtuigd maar ik denk wel dat ik het volgende jaar nog een paar keer ga proberen voor ik mijn mening vorm.

Meer Moet dat Niet Zijn – Vossenjacht in Deerlijk

Gisteren was ik weer te gast bij de jachtvrienden uit het West-Vlaamse Deerlijk. Om 5u30 opstaan deed even pijn, maar het vooruitzicht op een gezellige jachtdag en een halve liter espresso zorgden er toch voor dat ik mijn warme bed ruilde voor een koude, natte autosnelweg.

Na wat bijkletsen met oude en nieuwe vrienden, riepen de jachthoorns ons ter orde. Mocht er trouwens nog iemand een afgedankte jachthoorn hebben liggen, laat gerust iets weten. Ik zou dat eigenlijk ook wel willen leren.

Met 20 geweren en bijna evenveel drijvers was de bezetting een stuk uitgebreider dan gebruikelijk bij deze jachtgroep. Er stond dan ook geen gewone jachtdag gepland maar wel een specifieke jacht op onze meest geduchte tegenstander, de vos. Om alles in goeie banen te leiden kregen we een duidelijke briefing vooraleer we op pad gingen.

Dit seizoen ben ik fotografisch gezien tot nu toe een beetje op mijn honger blijven zitten op gebied van dramatische wolken en luchten maar gisteren kregen we in de voormiddag toch wat hemelspektakel te zien.

De eerste drift leverde niets op maar de tweede drift bracht de eerste vos op het tableau. De eerste bleek ook meteen de laatste van de dag te zijn.

Aan de organisatie lag het alvast niet. Alles was perfect voorbereid en gepland zodat de mazen van het net gevoelig kleiner waren dan de gemiddelde vos. We kregen allemaal duidelijke plannetjes mee en vaak waren onze posten zelfs gemarkeerd.

Mijn verwachtingen op gebied van het aantal vossen lag niet erg hoog. Ik weet hoe hard de jachtwachter, de jachtheer en de rest van de groep werken om de predatoren onder controle te houden. Daarom was het minieme tableau dan ook een echte bekroning voor al dat werk. Daarbij konden we genieten van de aanblik van heel wat wild: fazant, haas, eend, houtduif en enkele snippen.

De ene vos werd dan nog geschoten door een enthousiaste jonge jager voor wie het zijn eerste vos was. Dat vroeg uiteraard om een kleine doopplechtigheid.

Er werd nog lang nagepraat over de fijne dag, fijne dagen uit het verleden en fijne dagen die nog moeten komen. Ook de mop van “Ronny” door jachtwachter Peter, mocht niet ontbreken. Het moet ondertussen de derde keer zijn dat ik ‘m hoor maar ‘t is een mop die zoals goede wijn, beter wordt met de tijd.

Mijn voorraadje patronen bleef onaangeroerd maar dat had geen enkele negatieve impact op deze dag. We hebben onze jachtvrienden kunnen helpen en samen met hen een mooie dag tussen de velden kunnen meemaken. Meer moet dat niet zijn.

 

Een Jachtdag in Eigen Streek

Afgelopen zaterdag kreeg ik de kans om eens een dag in eigen streek te jagen. Ik mocht een jager die er niet bij kon zijn vervangen en die kans greep ik natuurlijk met beide handen.

Nog voor de jacht aangeblazen werd, werden de dikke truien al opgeborgen want het zonnetje was in alle hevigheid van de partij. Tot nu toe heb ik dit seizoen nog geen jacht meegemaakt in het typische gure herfstweer dat ik met de jacht associeer. De nazomer lijkt wel te blijven duren. Langs de ene kant is dergelijk weer uiteraard best aangenaam maar langs de andere kant zorgt dat er ook voor dat er voor het wild nog veel meer dekking aanwezig is dan normaal rond deze tijd van het jaar. En dat maakt de taak van de drijvers er niet makkelijker op. Tijdens de eerste drift, zagen de drijvers een tiental fazanten de mosterd in lopen. Maar ondanks dat het stuk met voldoende drijvers en goeie honden tweemaal uitgekamd werd, liet slechts een fazantenhaan zich verleiden om op de vleugels te gaan.

Ook in het bos, bleek de dekking nog zeer weelderig te zijn maar toch slaagden de drijvers er deze keer in om heel wat fazanten in de richting van de geweren te drijven. Zelf kreeg ik een mooie kans, maar schoot helaas mis. De schutterscapaciteiten van mijn medejagers bleken gelukkig een stuk beter te zijn en het tableau begon te groeien.

Een beetje later kreeg ik een mooie plaats toegewezen en kon ik mijn eerste fazant van de dag strekken met een mooi schot. Ik had mijn geweer nog maar net herladen of een tweede fazant kwam mijn richting uit. Ook deze kon ik binnenhalen. Tot daar mijn beginnersgeluk want een derde fazant kwam er met de schrik vanaf.

Het was ook weer fijn om uitstekende honden aan het werk te zien die in een mum van tijd mijn twee fazanten keurig aan hun baasjes kwamen afleveren.

Ik zal niet ontkennen dat het me veel voldoening geeft om een stuk wild te schieten maar waar ik misschien nog het meest van geniet is dat elke jachtdag me altijd wel een stukje National Geographic Live geeft. Deze keer zag ik voor het eerst een uil op amper enkele meters van me passeren. En alsof één uil niet genoeg was, kreeg ik er later op de dag nog eentje te zien.

Men had me vooraf gewaarschuwd dat er ondanks de losse informele sfeer binnen de jachtgroep, ook een ijzeren discipline heerst op gebied van veiligheid en weidelijkheid. Tijdens de hele dag werd daar meermaals op gewezen door de jachtheer en dat is helemaal goed voor mij. Voor elke drift werd er een duidelijke briefing gegeven en zowel de jachtheer als de collega-jagers stonden steeds klaar om antwoord te geven op mijn vele vragen.

Ik hoor wel eens verhalen over dronken jagers, onveilige toestanden en arrogante eikels. Er zullen vast nog wel cowboy-praktijken gebeuren, helaas. Maar gelukkig hoor ik van mensen die al heel lang jagen, dat dit spijtige uitzonderingen geworden zijn. En ook binnen deze jachtgroep staan veiligheid en weidelijkheid centraal. Duidelijke regels en verantwoordelijke jagers maken het jagen eens zo aangenaam. En zo wordt ook het goede voorbeeld gegeven aan de jeugd.

Tijdens de voorlaatste drift kreeg ik mijn derde fazant van de dag te pakken en kon ik ook genieten van een paar uitstekende schoten van mijn buren. Ik besef dat ik nog heel wat ge moeten oefenen om een even goede schutter te worden maar het geeft me alvast veel voldoening dat mijn veel meer ervaren medejagers, me toch leken te respecteren.

Het kan toeval zijn, maar de jachtheer stond wel heel vaak dicht bij mij. Mocht ik in zijn plaats zijn, zou ik een pas beginnende jager die je niet kent, ook goed in het oog houden. Bij het afscheid zei hij me dat ik goed gemist had en ook goed geraakt had. Maar dat ik vooral alles veilig gehouden had en met veel respect voor mijn medejagers had gejaagd. Dat doet me veel plezier want ik ben nog altijd bang om domme beginnersfouten te maken. Tot slot zei hij nog dat als er ooit één van zijn partenaires sterft, hij me zeker iets zou laten weten over het vrijgekomen plaatsje. Dat beschouw ik toch als een compliment.

Men had misschien iets meer verwacht van het tableau maar uiteindelijk was het resultaat toch niet mis. Ik onthou vooral dat ik een heel fijne dag gehad heb en weer een hoop interessante mensen heb mogen leren kennen. Tenslotte wil ik nog een dikke merci in de richting sturen van de persoon die ik mocht vervangen.

Zonder Filter

Gisteren was ik uitgenodigd om mee te jagen met mijn West-Vlaamse vrienden in de streek rond Deerlijk en het werd een onvergetelijke dag. Het was in de eerste plaats een zeer succesvolle dag maar het was voor mij ook een onverwacht intense en emotionele beleving. In de loop van mijn fotoproject evolueerde ik van een licht anti-jacht standpunt tot iemand die de jacht erg leerde appreciëren. Uiteindelijk groeide ook het verlangen om het zelf te proberen. Aan het begin van mijn jachtopleiding was dit verlangen vooral geïnspireerd door het project zelf. Ik wou mezelf immers echt onderdompelen in het onderwerp van dit project. Het zelf jagen is ook het nog ontbrekende puzzelstukje voor mijn boek. Het maakt de cirkel rond en zorgt ervoor dat ik weet wat ik fotografeer en waarover ik schrijf.

Maar ik ga er ook niet flauw over doen of me verstoppen achter mijn project: één of andere interne drang maakt dat ik ook echt zelf wil jagen. En ik keek er enorm naar uit om bij deze jachtdag als jager aanwezig te zijn en pas op de tweede plaats als fotograaf. Emotioneel en verstandelijk vind ik de jacht perfect aanvaardbaar zolang alles weidelijk, veilig en met eerbied gebeurt. Ik dacht dan ook dat ik er helemaal klaar voor was … maar dat bleek in de praktijk toch een stuk anders te liggen.

Van zodra de jachtdag op gang geblazen werd, was er actie. Bij mij bleef het tot het einde van de ochtend echter eerder rustig. Buiten een gemiste duif of twee was ik vooral bezig met het genieten van het mooie weer, de succesvolle schoten van mijn medejagers en het enorm efficiënte samenwerken van jagers en drijvers.

De relatieve rust voor mij werd echter onderbroken toen ik een ereplaatsje toegewezen kreeg bij één van de volgende driften. Er werd me verteld dat ik van op die plek een hele grote kans zou hebben om een haas te strekken. En inderdaad, het duurde niet lang voor een jong haasje voorbij kwam. Aangezien de garde gevraagd had om de allerjongste dieren te sparen, bleef mijn vinger van de trekker. Niet lang daarna kwam een groter exemplaar rustig aangehuppeld, zich niet bewust van mijn aanwezigheid. De haas passeerde op nauwelijks enkele meters van mijn voeten en ik besloot dat ook zijn tijd nog niet gekomen was. Er passeerden ook nog enkele hazen net buiten schootsafstand maar dan kwam “mijn” haas aangerend. Mijn duim klikte de veiligheid van mijn geweer af terwijl de kolf in mijn schouder kwam. Meezwaaien, een klein beetje voorgeven en een fractie van een seconde later ging de haas overkop. Het schot zelf kan ik me niet eens herinneren.

Wat ik wel nog weet is dat de adrenaline door mijn bloed stroomde en dat ik tevergeefs probeerde nonchalant de trots van mijn eerste haas te verbergen terwijl drijvers en medejagers me feliciteerden.

Het adrenaline gehalte in mijn bloed begon snel te verdunnen en toen we ons opmaakten voor de lunch, werd ze vervangen door het besef dat ik nu een jager ben. Misschien nog geen goeie, maar wel … een jager.

Tijdens de lunch verborg ik me achter een volle mond en mijn camera om de conversaties een beetje te vermijden. Ik had wat tijd nodig voor mezelf om mijn gedachten te ordenen. Er is duidelijk nog een groot verschil tussen principieel voor de jacht te zijn en het effectief zelf te doen. Ik besefte dat bij alle jachtdagen die ik als fotograaf meemaakte, mijn camera een filter is tussen mij en het onderwerp. En nu was die filter plots weg waardoor alles plots veel intenser was. Ik heb altijd geweten dat jagen geen spelletje is maar het is nog iets anders om dat effectief te VOELEN.

Heel veel tijd om na te denken had ik niet want nog tijdens de lunch werden de driften van de namiddag al druk gepland.

Er werd op hetzelfde elan verder gejaagd en iedereen kreeg minstens een paar mooie kansen. Er werd ook besloten om een stuk uit te drijven waar vorige week een vos gesignaleerd werd. En ja hoor, de vos kwam stilletjes uit de dekking gelopen op exact de verwachtte plaats. Mijn aandeel in het doden van de vos was zeer beperkt. Het grote werk werd gedaan door twee andere jagers, ik moest enkel nog het genadeschot geven.

Tijdens de laatste drift van de dag had ik nog een uitstekende kans om een fazant te schieten maar hij vloog handig tussen de hagelbolletjes door. Daarmee kwam er een einde aan een fijne maar ook emotionele jachtdag. Jagen is onvoorspelbaar maar dankzij het uitstekende team van drijvers onder leiding van een gepassioneerde jachtheer en garde, worden de kansen alleen groter. En dat werd weerspiegeld in het uitgebreide tableau.

De jagerij heeft tal van tradities waaronder het dopen van jagers die hun eerste stuk van een bepaald dier geschoten hebben. Ik was een beetje bang voor een gore bedoening maar dat viel heel goed mee. Ik werd “ingezegend” met een beetje van het bloed van “mijn” haas. Vroeger zou ik het waarschijnlijk nog altijd een beetje vies gevonden hebben, maar nu snap ik het wel. Voor mij is het hele ritueel niet alleen om te vieren dat je je eerste stuk geschoten hebt, het is vooral een confrontatie met wat je doet en een zeer direct contact met je beslissing om te gaan jagen.

Nu bijna 24 uur na mijn laatste schot, ben ik nog steeds aan het bekomen van deze ervaring. Ik had gehoopt om voor mezelf de dingen op een rijtje te kunnen zetten door deze blog post te schrijven. Maar bij het herlezen, merk ik dat ik dit allemaal nog wat moet laten marineren in mijn hersenen en mijn hart. Voorlopig heb ik opgeschreven wat ik kon, maar er volgt later ongetwijfeld meer.

Tenslotte wil ik nog alle jagers, drijvers en andere aanwezigen bedanken dat ik deze geweldige dag met hen mocht delen. Bedankt voor jullie geduld bij mijn domme vragen, missers en vergissingen. Vooral ook een dikke merci aan Kristof, die me niet alleen de uitnodiging bezorgde die deze dag mogelijk maakte maar ook iemand is die ik ondertussen als veel meer dan enkel een jachtvriend beschouw.

Alle foto’s waar ik zelf opsta, komen trouwens uit de camera van Kristof, merci.