Schietstand

Straks staat mijn eerste aanzit op de ree op het programma. Ik kijk er enorm naar uit maar het maakt me ook best zenuwachtig. Tijdens de jachtopleiding leer je eigenlijk verbazingwekkend weinig over de praktische aspecten van de jacht op grofwild. En ik heb in totaal (examen inbegrepen) slechts drie maal tien kogels geschoten, allemaal in dezelfde houding.

Niks kan echte ervaring vervangen maar je moet toch ergens beginnen. Daarom heb ik  boeken gelezen, YouTube filmpjes bekeken en ervaren jagers op de rooster gelegd om zoveel mogelijk te weten te komen over de anatomie van een ree, ballistiek, plaatsing van het schot, tactiek, … Zo ben ik toch een beetje voorbereid.

Het meeste vragen had ik nog over mijn schietvaardigheid met de kogel en mijn kogelbuks. Mijn oefensessies met het loodjesgeweer geven me toch een beetje vertrouwen in mijn schiettechniek maar een kogelbuks is toch nog iets anders. Ik had welgeteld één schot met mijn 30.06 gedaan toen ik het liet inschieten bij de jachtwinkel. Om wat geruststelling te vinden, trok ik gisteren met een bevriend sportschutter naar een indoor schietstand in Wavre.

Mijn eerste drie schoten op 50 meter raakten elkaar op de schietschijf, een indrukwekkend groepje maar het zat te ver naar onderen en naar links. Een groepje door mijn vriend geschoten, gaf vergelijkbare resultaten. Na wat kleine correcties aan de kijker en nog een paar schoten, besloten we om op 100 meter te gaan schieten om de laatste correcties te doen.

De groepjes werden er echter niet beter op door verminderde concentratie en een schouder die zo langzaamaan genoeg had van de terugslag. In elk geval zaten de kogels steeds binnen de vitale zone wat me toch wat vertrouwen geeft voor als ik vanavond een kans krijg op een ree. Ik weet nu wat ik kan en vooral wat ik NIET kan.

En wat hebben we nu geleerd Bert?

– Kogelwapens maken wreed veel lawaai, zeker in een indoor schietstand. Zelf met mijn gehoorbeschermers vond ik de knal pijnlijk aankomen op mijn gevoelige linkertrommelvlies. Mijn vriend schiet altijd met oordopjes met daarover nog beschermers in hoofdtelefoonstijl. Ik ga me ook een setje oordopjes aanschaffen voor onder mijn hoofdtelefoon.
– De 30.06 heeft een stevige terugslag, zelfs voor een beer als ik. De eerste patronen zijn geen probleem maar daarna begint het toch een invloed te krijgen op de prestaties. Ik denk dat 15-20 patronen per sessie meer dan genoeg is voor mij.
– De combinatie van de te luide knallen en de terugslag zorgden ervoor dat ik tegen het einde van de sessie soms verkrampte net voor het schot. Ik had als het ware schrik van het schot. Ik denk dat die extra oordopjes en een beperking op het aantal patronen per sessie, dit euvel kunnen oplossen.
– Mijn schietvaardigheid is best ok als ik me goed concentreer maar mag en moet nog een stuk beter. Ik overweeg om lid te worden van een club om wat meer ervaring op te doen.

Oefenen Met De Luchtbuks

Ik moet toegeven dat het eventjes pijn deed om de dagen van het praktische examen van de jachtopleiding uit mijn elektronische agenda te schrappen. Ik had er echt op gerekend te zullen slagen in het theoretisch examen en dus ook te kunnen deelnemen aan het praktisch examen. Met het kleiduifschieten was ik alvast op de goeie weg maar er is ook het onderdeel kogelschieten en dat is een stuk minder bereikbaar om te oefenen. 

Er zijn niet zoveel schietstanden waar je kan oefenen maar nog minder kogelschietstanden. Een bevriend jager vertelde me dat een luchtbuks, zeg maar een loodjesgeweer, heel geschikt is om alvast wat te oefenen voor het schieten met de kogel en het is in tegenstelling tot een vuurwapen vrij te verkrijgen voor een meerderjarige. Dit betekent niet dat je niet of minder moet gaan oefenen met het kogelgeweer, maar het betekent wel dat je met relatief weinig inspanning en kosten heel wat extra training kan inbouwen.

Dankzij de mensen van RUAG Ammotec Benelux, fabrikant en importeur van een breed scala aan materiaal voor de jager en sportschutter, kon ik enkele weken beschikken over een Gamo CFX Royal luchtgeweer. Het was snel duidelijk dat dit geweer iets helemaal anders was dan het typische loodjesgeweer van de kermis. 

Het eerste wat ik voor ogen moest houden was dat dit absoluut geen speelgoed is. Dit soort luchtgeweren zijn uiterst krachtig. Behandel ze dus met hetzelfde respect als vuurwapens.

Met de juiste schiettechniek en een vaste hand bleek de CFX Royal ook uiterst precies te zijn. Dankzij de gemonteerde Gamo 3-9×40 richtkijker was het ook relatief eenvoudig om te richten. Om de buren niet te stimuleren om alarmtelefoontjes naar de politie te plegen (onze buurman loopt door de tuin met een geweer) hield ik een paar oefensessies in mijn fotostudio. Een doel raken op een afstand van 10m is natuurlijk niet zo moeilijk tenzij je het doel zeer klein maakt. Met wat oefenen lukte het me alvast om groepjes van 2 cm te schieten en ik ben er zeker van dat groepjes van 1 cm haalbaar zijn mits nog wat meer oefening. 

Ondanks het feit dat een praktisch jachtexamen nog minstens een dik jaar ver weg is, ga ik toch niet te lang meer wachten om me zelf een luchtgeweer aan te schaffen. Ik vind het namelijk zeer ontspannen om me een half uurtje af te zonderen en me volledig te concentreren op een schietkaartje. Bovendien is er nog een ander plannetje beginnen te rijpen na een fijne avond met Ponette. Maar daarover heb ik het de volgende keer.

Nog een dikke merci aan de mensen van RUAG Ammotec Benelux voor het ter beschikking stellen van de luchtbuks en aan Kristof en Louis van Adventure Zone – Hunting Events om gewillig te poseren voor de foto’s. 

 

Browning Custom Shop

Eén van de onderwerpen die ik binnen mijn project nog graag wou behandelen is de combinatie van technologie, good-old vakmanschap en kunst die komt kijken bij het maken van wapens. Dankzij de mannen van Jachtsite.be kon ik onlangs mee op bezoek in de FN fabriek in Luik.

De Browning fabriek (waar jachtwapens maar een klein onderdeel van de productie bedragen) is om begrijpelijke redenen stevig beveiligd. Lang voor ons bezoek moesten we al onze gegevens doorgeven tot de serienummers van mijn camera’s toe. Ik heb ook begrepen dat rondleidingen eerder uitzonderlijk zijn dus het was een hele eer om dit allemaal te mogen fotograferen. 

Ons bezoek beperkte zich tot de custom shop waar alleen op maat gemaakte geweren geproduceerd worden. Dit zijn grotendeels gepersonaliseerde versies van productiemodellen maar die personalisatie kan behoorlijk ver gaan (zo ver als je budget strekt).

We kregen eerst een deskundige uitleg in de showroom waar we ook een aantal prachtstukken mochten bewonderen.

Ik moet toegeven dat ik voor dit bezoek niet bijster onder de indruk was van het concept van custom wapens. Het leek me vooral het ultieme statussymbool om met een geweer van 50.000 EUR de prikkeldraad naar beneden te houden. Maar ik ben danig onder de indruk geraakt van de bijna ontroerende schoonheid van deze unieke stukken. Met prijzen die beginnen rond de 15.000 EUR tot 80.000 EUR en meer, liggen deze kunstwerkjes ver buiten het bereik van een eenvoudige fotograaf. Maar ik kan me best voorstellen dat als je het geld hebt, je het overweegt om zo’n geweer te kopen. 

Na de duidelijke doch informele introductie mochten we het atelier zelf gaan bezoeken. Ook hier kregen we veel uitleg en konden we naar hartelust zelf met de ambachtslui praten. Wat meteen opviel is dat het personaliseren van deze high-tech wapens toch vooral met de hand en op ‘t gevoel gedaan wordt. 

Die gasten zijn pure kunstenaars en ambachtslui die vooral teren op een jarenlange ervaring. Ze maken het gros van hun gereedschap zelf … en zelfs hun koffie.

Heel indrukwekkend vond ik het graveren van het sluitstuk. Dit kan soms wel 300 uren duren voor één enkel geweer en alles wordt helemaal met de hand gedaan. 

Ook de keuze van het hout en de bewerking ervan is indrukwekkend. 

Als custom shop klant, wordt het geweer niet enkel aangepast aan jouw fysiek, je kan zelfs je eigen stuk hout kiezen uit een uitgebreide collectie van over de hele wereld. 

Ik wist niet dat je verliefd kon worden op een stuk hout tot ik dit stuk zag. 

Persoonlijk vond ik dit bezoek aan de Browning custom shop een absoluut hoogtepunt. Als je ooit de kans krijgt om deze kunstenaars aan het werk te zien, twijfel dan niet.

 

 

Verrekijker – Bushnell H2O 8×42

Mijn stichtend jachtvoorbeeld Ponette vertelde me onlangs dat elke jager en natuurliefhebber een deftige verrekijker zou moeten hebben. Na enkele uurtjes internetresearch had ik mijn keuze gemaakt: De Bushnell H2O 8×42 en je mag gerust stellen dat ik er al enorm veel plezier aan beleefd heb.

Ik met mijn verrekijker, gefotografeerd door mijn zoon Kobe

Ik schrijf geregeld reviews over fotomateriaal voor mijn eigen blog en het magazine Shoot. Verwacht van mij echter geen deftig onderbouwde reviews van jachtmateriaal. In de fotografie ken ik de markt, de concurrentie en de praktische toepassingen. In de jacht ken ik die niet. Beschouw dit daarom eerder als een liefdesverklaring aan de verrekijker dan als een test van één specifiek exemplaar.

De Bushnell kwam in een aantal vergelijkende test steeds voor in de top 3 als de prijs/kwaliteit verhouding meetelde.

De verrekijker lijkt stevig geconstrueerd en is waterdicht wat naar mijn mening een absolute must is in ons klimaat. In de vermelding “8×42” staat het eerste getal voor de vergroting en het tweede voor de diameter van de voorste lens. Een vergroting van 8x haalt de dingen al een heel stuk dichterbij maar is toch nog relatief stabiel te houden. Hoe meer vergroting, hoe moeilijker het is om de verrekijker stil genoeg te houden. Hoe groter de voorste lens, hoe meer licht er in de verrekijker komt. En meer licht betekent dat je ook in slechtere lichtomstandigheden nog iets kan zien. Die 42 staat me toe om nog een heel stuk in de schemering vogels te herkennen.

Ondertussen heb ik al eens kunnen vergelijken met een Swarovski en er is wel degelijk een verschil. Of dat verschil de meer dan 10x (jawel) hogere prijs kan verantwoorden laat ik in het midden. Voor sommigen ongetwijfeld wel, voor mij en mijn beperkte budget niet.

De verrekijker behoort ondertussen tot mijn standaarduitrusting bij elk uitstapje in de natuur. Zo heb ik alvast een aantal dieren en hun gedrag beter leren kennen en een paar geweldige taferelen mogen aanschouwen zoals een tiental kraaien die een buizerd probeerden weg te jagen.

Trail Camera

Kennis van het wild gaat verder dan alleen dieren te herkennen en te weten hoeveel eieren ze leggen. Het is vooral de praktische kennis die ik in mijn fotoproject nodig heb. Waar en wanneer kan je welke dieren tegenkomen? Uiteraard is de factor “geluk” ook belangrijk maar als ik weet in welk soort omgeving, ik welk dier kan tegenkomen, verhogen mijn kansen om juist te anticiperen voor een foto.

Boeken lezen en zoveel mogelijk de natuur in te trekken met de verrekijker zijn één ding, maar je hebt nu eenmaal maar een beperkte hoeveelheid tijd voor dergelijke dingen. Daarom kocht ik een “Trail Cam”.

 

Een trail camera is een klein kastje dat je dagen, weken of zelf maanden ergens ter velde kan laten hangen. Zolang de batterijen het uithouden en er nog plaats is op de geheugenkaart, zal de camera autonoom foto’s maken van elk bewegend wezen dat binnen zijn bereik komt. De camera wordt geactiveerd door een bewegingssensor en kan dankzij de ingebouwde infrarood verlichting ook ‘s nachts fotograferen. Wetenschappers gebruiken dit soort camera’s om ongestoord dieren te bestuderen en jagers gebruiken ze om meer inzicht te krijgen in het leven in hun revier.

Ik koos voor een Bushnell Trophy Cam HD Max, vooral omdat die goeie reviews scoort en beschikt over zogenaamde “black LEDs”. Deze stralen geen licht uit dat waarneembaar is door mens en dier. Mijn grootste zorg is dat iemand de trail cam ziet en steelt, daarom de keuze voor de black LED’s.

Die vrees zorgde er tot nu toe voor dat we de camera enkel nog maar in de tuin getest hebben met enkel een foto van Mika tot resultaat. De kinderen zijn echter razend benieuwd naar mogelijke resultaten en uiteindelijk hebben we toch de stap genomen om de camera in het veld te plaatsen. Daar is het risico op diefstal of vandalisme weliswaar niet onbestaande maar het heeft ook geen zin om het ding ongebruikt in de kast te laten liggen.

Na heel wat scouten en twijfelen over een locatie die zowel een grote kans op actie als weinig menselijke passage biedt, hebben we de camera gisteren geposteerd in een bosje in onze buurt. De sneeuwlaag die er gisteren nog lag, zorgde ervoor dat zelfs een “bleuke” als ik op basis van de dierensporen een plek kon kiezen waar je best wat actie kan verwachten.

Ondanks de regen die momenteel met bakken uit de hemel valt, is de verleiding groot om te gaan kijken of de camera al iets heeft kunnen fotograferen … en om te kijken of de camera er in de eerste plaats nog hangt. Maar hoe langer de camera er ongestoord hangt, hoe groter de kans dat we een konijn, haas of vos kunnen vastleggen. Daarom hebben we besloten om pas woensdagnamiddag de camera terug te halen.

To Be Continued …

 

 

Amai Mijn Botten

Voor de eerste jachtdag die ik fotografeerde, droeg ik mijn enkele jaren geleden duurbetaalde wandelschoenen. Ze bleken best comfortabel te zijn en perfect waterdicht … tot je in modder moet staan die dieper is dan je schoenen hoog zijn.

De volgende jachtdag volgde ik dan ook wijselijk het voorbeeld van de aanwezige jagers en trok mijn rubberlaarzen aan. U weet wel, de klassieke groene rubberen botten om in de tuin te werken. Mijn voeten bleven deze keer droog maar met ijskoude voeten tot gevolg. Toen ik enkele uren later in bed kroop was mijn voettemperatuur nog amper gestegen wat door mijn vriendin niet op prijs gesteld werd. Bovendien bleken mijn “tuinlaarzen” niet erg comfortabel te zijn en weinig grip te bieden in de modder van de Vlaamse Ardennen.

Een uitstapje naar AS Adventure op de vooravond van mijn derde jachtdag, leverde me een paar comfortabele laarzen op van Le Chameau. Met neopreen aan de binnenkant blijven mijn voeten relatief warm en de dikke geprofileerde zool geeft de nodige grip in de modder. Zoals met alle schoenen is het met laarzen vooral een kwestie van uitproberen om de laarzen te vinden die jou het best passen.

120 EUR is in mijn ogen veel geld voor een paar “botten” maar ik heb me de aankoop nog geen seconde beklaagd. Deze laarzen maken het fotograferen van jachtdagen niet alleen comfortabeler maar laten me ook toe me snel te bewegen om foto’s te maken zonder voortdurend uit te schuiven. Ook voor mijn wandelingen in het veld (daarover meer in een volgend artikeltje) en om met de kinderen in de sneeuw te spelen, zijn ze al uitstekend van pas gekomen.