De Cirkel is Rond

Eind 2012 begon ik aan mijn documentair fotoproject rond de jacht. Mijn eerste foto’s maakte ik tijdens een duivendag in het wondermooie revier “Les Vallons”.

Precies 2 jaar, 2 maanden en 2 weken na die eerste dag, stond ik onlangs in hetzelfde revier maar deze keer met het geweer in de hand als gast op de laatste jachtdag van het seizoen. Voor mij is de cirkel daarmee rond en wordt het tijd om het project af te werken. Wanneer heb je genoeg foto’s voor een boek? Ik zou kunnen blijven fotograferen, maar ik voel dat het nu tijd is om de camera op te bergen en mijn aandacht vooral te richten op foto’s kiezen, schrijven en al de praktische dingen die geregeld moeten worden voor een boek en een tentoonstelling.

Net zoals bij het fotograferen, wil ik mezelf geen strikte deadlines opleggen voor de laatste fase van dit project. Door mezelf geen rigoureuze tijdsbeperking op te leggen, kon ik als fotograaf groeien en de beelden maken die ik wou. Het zou dan ook zonde zijn om dit werk deels teniet te doen door overhaast te gaan afwerken.

Dit betekent niet dat jullie geen nieuwe foto’s meer van me te zien zullen krijgen. Ik kan het toch niet laten om steeds een camera op zak te hebben en misschien maak ik nog wel een paar foto’s die in het project zullen belanden. Maar tijdens jachtactiviteiten wil ik nu in de eerste plaats genieten van de jacht zelf in plaats van steeds te moeten jongleren tussen camera en geweer.

Ik moet toegeven dat het wel raar voelt om dit hoofdstuk af te sluiten. Langs één kant ben ik trots op wat ik gedaan heb en zal ik het zeker missen. Langs de andere kant is het ook wel een beetje een bevrijding om te weten dat dit gedeelte achter de rug is.

Een dikke merci aan Jan, Kurt, Nathalie en al de anderen die de vele dagen op Les Vallons heel aangenaam maakten. En in het algemeen een welgemeende weidmannsdank aan al diegenen die me hielpen met de fotografie voor dit project.

Defender Day op Les Vallons

Gisteren was het weer Defender Day op Les Vallons. Het is ondertussen de derde keer dat ik dit evenement gefotografeerd heb. Tijdens de eerste die ik meemaakte zorgde de versgevallen sneeuw voor een niet te evenaren decor. Deze keer had ik minder geluk want het werd een gure, grijze dag.

De stoet Defenders, Landrovers en een verdwaalde Cayenne begon de dag met een rustige rit op de smalle wegen van de Vlaamse Ardennen. Voor mij en voor de hardcore Defender rijders mocht het gerust wat pittiger geweest zijn maar dit evenement is waarschijnlijk meer sociaal getint dan dat het op een moddervreter-publiek mikt.
En sociaal was het zeker, het was weer fijn bijpraten met oude bekenden en ik leerde weer een aantal nieuwe interessante mensen kennen.

Na een mooi toertje mochten de Defenders aan de kant en werden de geweren en honden uitgeladen voor de lange voormiddagdrift. Het zwaartepunt van het jachtseizoen ligt achter ons, dus werd er enkel nog op duif, vos en fazantenhaan gejaagd. Er kon menige haan ontsnappen doordat het in het grijze licht niet makkelijk was om ze snel te onderscheiden van een hen.

De drijvers en honden kregen tijdens de voormiddag ongetwijfeld het meeste actie voor de voeten.

Van al dat rijden, socializen en jagen krijg je natuurlijk honger en dorst. Aan deze basisbehoeften werd ruimschoots voldaan tijdens een lunch ten velde.

Als dessert kregen we van een paar valkeniers nog een demonstratie van de kunsten van hun roofvogels.

Nadat de vogels gevolgen hadden, trokken we te voet naar de uitgezette posten voor de tweede en laatste track van de dag.

De Defender Day werd afgesloten met een heerlijk diner in een mooi kasteeldecor.

Helaas was blijven plakken voor mij geen optie. De dag was begonnen met een kriebelhoest en een lichte hoofdpijn. Deze symptomen transformeerden zich in de loop van de dag tot een gloeiend voorhoofd, spierpijn en barstende hoofdpijn. Anderhalf uur later lag ik voldaan maar met een griep in bed.

Jachtmodel

Onlangs had ik twee weken een fotografiestagiaire op bezoek. Naast het assisteren bij de dagelijkse chaotische bezigheden van een freelance fotograaf, gaf ik haar ook de opdracht om een fotoreportage te maken van iets dat haar intrigeert. Ze wou graag eens proberen foto’s te maken van de jacht, dus trokken we een paar uurtjes naar het revier in de hoop een paar duifjes te kunnen schieten. De omstandigheden zaten niet echt mee dus het jagen werd niks. Maar zo heb ik tenminste eens een paar foto’s van mezelf als jager.

Mijn Eerste Echte Jachtdag

Gisteren was het zover, mijn eerste echte jachtdag met ons jachtgroepje. Ondanks een gezellig avondje met hele goeie vrienden, zoefde ik om zeven uur ‘s morgens al over een verlaten autosnelweg, de opkomende zon tegemoet.

Het was fijn om de twee mij nog niet bekende jachtcollega’s te ontmoeten bij een kopje zeer welgekomen koffie. Onze oppersmurf temperde meteen de verwachtingen door te verkondigen dat de mais nog overeind staat in een groot deel van ons revier. Het wild maakt dankbaar gebruik van die dekking en we hebben niet de mankracht om het uit deze dichte beschutting te drijven.

Toch kregen we al na enkele minuten een haas te zien die net gemist werd en meteen daarna kreeg ik een fazant op een presenteerblaadje gepresenteerd. Mijn vinger bleef echter van de trekker omdat ik niet de tijd had gehad om rustig rond te kijken of het schot wel veilig was.

We zijn maar met z’n vieren in ons groepje en de helft daarvan heeft momenteel niet de fysieke mogelijkheden om vele kilometers door de vegetatie te baggeren. Dit werd vlotjes opgelost door deze jagers te posteren terwijl de jachtheer met zijn fijne hond en ikzelf wat kilometers door de mosterd stapten.

Na een tijdje vloog er een klucht wilde patrijzen op aan mijn kant. Mijn geweer zwaaide in hun richting maar ook deze keer bleef mijn trekkervinger werkloos omdat ik  besefte dat ik niet 100% zeker was van een veilig shot. Achteraf bekeken had ik zowel bij de fazant als bij deze patrijzen, veilig kunnen schieten. Maar ik twijfel liever een keer teveel dan te weinig. Mijn medejagers zijn gelukkig van het soort dat dit weet te appreciëren.

Uiteindelijk vlogen er nog een paar patrijzen op. Deze keer schoten we toevallig met twee op dezelfde patrijs en die ging dan ook neer. Tot mijn grote spijt slaagden we er niet in om de vogel binnen te halen. Ondanks het uitgebreide zoekwerk met een uitstekende hond, vonden we in de dichte mosterd enkel wat pluimen.

Als laatste actie, slaagde ik er ook nog in om een kraai te missen waardoor het tableau, vooral door mijn onervarenheid, geheel blanco bleef.

Toch was het zeker geen vruchteloze voormiddag. Ik had immers een fijne dag in het veld en leerde mijn collega-jagers en het revier een beetje beter kennen. Alles wijst erop dat ik hier nog heel wat interessante zondagochtenden ga beleven. Het wild zit er alvast, ik zag patrijs, fazant, houtduif, eend, kraai, ekster en konijn in een mooie en afwisselende biotoop. Het gezelschap is al even gevarieerd en interessant.

En wat hebben we nu geleerd Bert?

– Er is een goeie reden waarom mijn medejagers zo’n gekke plastieken overbroek hebben. Zelfs op een zomerse dag zorgde de natte mosterd ervoor dat het water zich een weg baande langs mijn broek tot in mijn laarzen. Geen probleem op een warme dag maar misschien moet ik tegen dat het koud wordt, toch ook eens investeren in zo’n overbroek.
– Mijn schietkunsten, zijn toch nog niet wat ze zouden moeten zijn. Binnenkort nog wat gaan kleiduifschieten dus.
– ‘t Is niet evident om te jagen en tegelijkertijd foto’s te maken. Voor mijn project heb ik nog een paar foto’s nodig vanuit het standpunt van de jager. Het is nog een beetje zoeken, hoe ik dat het best voor elkaar krijg. De kwalitatieve compacte camera die ik met dit doel kocht, blijkt gelukkig wel fijne beelden te kunnen maken.
– Ik wil een riem aan mijn geweer. Je kan je geweer immers niet altijd zomaar ergens neerleggen.
– De combinatie van geposteerd en vooral voor de voet te jagen, vind ik wel heel fijn. Geposteerd is natuurlijk een beetje meer relaxed. Maar de fysieke inspanning van het door het veld ploegen en tegelijkertijd waakzaam te zijn, brengt nog meer het oerinstinct van de jager in mij naar boven.
– Ik besef hoe veel ik nog te leren heb over ons revier, het wild en jagen in het algemeen. En dat voelt ongelooflijk goed want ik ben zeer hongerig om dat allemaal te ontdekken.

Zomerpatrijs

Net voor mijn werktrip naar de VS, mocht ik een jachtdag op patrijs fotograferen bij enkele bevriende jagers en hun zeer fijne jachtgroep. De laatste Septemberzon was in overvloed aanwezig. Niet echt typisch jachtweer, maar niemand die daarover klaagde.Na een paar koffietjes was het tijd om de velden in te trekken. Ik weet hoeveel tijd, energie en geld deze mensen, en in het bijzonder hun jachtwachter, besteden aan het creëren en onderhouden van een goede biotoop. Dan is het ook fijn om te zien dat meteen bij de eerste drift, een klucht wilde patrijzen op de vleugels ging. In Vlaanderen is het verboden om patrijs uit te zetten, dat maakt het zeer moeilijk om een mooi patrijzenbestand op te bouwen. De soort kwam nog niet zo lang geleden heel algemeen voor maar is door de moderne landbouwtechnieken en de druk van roofdieren, tegenwoordig een pak minder aanwezig. Door in overleg te gaan met de lokale landbouwers, worden er hier biotopen gecreëerd waar de patrijs nog wel voedsel en beschutting kan vinden. Er worden ook veel inspanningen gedaan om de predatoren onder controle te houden. Deze inspanningen komen trouwens ook ten goede aan heel wat andere soorten die niet bejaagd worden. 

De wilde patrijzen hebben een uitstekend overlevingsinstinct waardoor ze veel moeilijker te verschalken zijn dan hun uitgezette soortgenoten. De patrijzen waren de jagers meermaals te slim af en het vroeg heel wat organisatie en kilometers wandelen om er toch enkele te kunnen strekken.  Na een fijne halve dag werd de jacht afgeblazen. Een jonge bezoeker kreeg nog een paar lege patronen cadeau. Ik kan me nog levendig voorstellen, hoe blij wij vroeger als kind waren als we ergens een lege cartouche vonden. Fijn om te weten, dat een jongetje daar vandaag de dag ook nog heel blij mee kan zijn. En niet alleen de kinderen waren blij, ook de honden. Binnen een tweetal weken, ben ik weer te gast bij dezelfde groep, maar deze keer niet als fotograaf, maar wel als jager. Ik kijk er naar uit.

 

Point of View van een Jachtfotograaf

Morgen ga ik weer een jachtdag fotograferen voor mijn project en terwijl ik mijn materiaal aan het klaarmaken was, bedacht ik plots dat ik een tijdje geleden een videootje gemaakt heb dat ik nog met jullie wou delen.

Een belangrijk onderdeel van mijn werk is het geven van workshops en lezingen aan andere fotografen. Ik krijg veel vragen over hoe ik mijn jachtproject fotografeer en dus ging ik op zoek naar een manier om de kijker mee te nemen. Door een kleine GoPro video camera op mijn fotocamera te monteren, lukt dit best aardig.

Het resultaat is nog niet helemaal wat ik zou willen maar het was alvast een beloftevol experiment. Morgen probeer ik het opnieuw.

Patrijzenjacht met Adventure Zone in Jodoigne

Afgelopen zondag was ik van de partij op een patrijzenjacht georganiseerd door mijn copains van Adventure Zone. Deze keer nog niet met het geweer, maar wel met de camera. Er moeten immers nog wat foto’s gemaakt worden om deze winter mijn boek te kunnen afwerken.

Onderweg naar het Waals-Brabantse Jodoigne kwamen mijn mistlichten serieus van pas maar stilletjesaan begon de zichtbaarheid gelukkig toch te beteren.

Na het ontbijt volgde “de ronde” waarbij de organisatoren even alles doorlopen met de jagers, vooral met het oog op veiligheid en weidelijkheid. Daarna trokken we de velden in op weg naar een strook mais voor de eerste drift.

Een behoorlijk percentage van de patrijzen profiteerde ervan dat dit voor de meeste jagers de eerste jachtdag was van het seizoen. De oog/hand/geweer coördinatie verliep nog niet bij iedereen even goed maar naarmate de dag vorderde, vond iedereen zijn doeltreffendheid terug.

Door die doeltreffendheid en het harde werk van de trackers, hadden ook de honden hun poten vol. Patrijs na patrijs werd op volle snelheid binnengehaald. En zoals ik het graag zie, werd indien nodig uitgebreid de tijd genomen om te zoeken naar elk dier dat vermoedelijk geraakt werd.

Het aangename nazomerweer zorgde ervoor dat de warme jassen in de wagen konden blijven. En na de middag begon ik mijn geïsoleerde rubber laarzen zich te vullen met zweet.

Fotografisch gezien was het licht niet even spectaculair dan toen ik hier in december was, maar af en toe lieten de dramaqueens der weergoden zich toch even gaan.

Met een dikke 150 patrijzen op het tableau en een gezellige dag achter de rug, was dit weer een uiterst geslaagd evenement van Adventure Zone. Het “pikte” een beetje dat ik dat Waals jachtverlof niet gaan halen ben, maar ik ga zeker proberen later in het seizoen eens mee te gaan met één van de fazantenjachten in het Franse St.-Omer.

En nu is het vooral aftellen tot mijn eerste dag met het geweer in eigen revier.

I’m Back … en Niet Alleen met de Camera

Toegegeven na het net niet geslaagde theoretische examen van vorig jaar, was de motivatie om door te gaan met deze blog een beetje weg. Maar ondertussen heb ik niet stilgezeten en wat vorig jaar niet lukte, lukte dit jaar wel. In april werd de stevige horde van het theoretisch jachtexamen genomen en in het begin van deze maand slaagde ik ook in de hoofdbrok van het praktische examen. Het was nog even (nu ja, een paar weken) bang afwachten op de resultaten van het kogelschieten maar zonet kreeg ik te horen dat ik helemaal geslaagd ben.

Er moet weliswaar nog wat administratie in orde gebracht worden ivm de jachtvergunning en verzekering maar ik beschouw mezelf vanaf vandaag alvast als jong-jager.

Mijn plannen voor het najaar stonden tot op vandaag een beetje “on hold” omdat veel afhing van de uitslag van het praktische examen. Mijn fotoproject mist nog enkele beelden en er staan alvast enkele jachtfotografiedagen in mijn agenda waarop de kans groot is dat ik deze beelden kan maken. Ook nadat mijn boek klaar is, wil ik zeker verder gaan met jachtfotografie.

En dan is er natuurlijk ook het jagen zelf. Ik weet nog altijd niet 100% zeker dat het echt iets voor mij is. Maar ik kijk er enorm naar uit om het te proberen. Een eigen jachtaandeel is niet meteen aan de orde. Niet alleen is dat budgetair niet eenvoudig maar ik zou ook niet eens weten waar er nog een plaatsje voor me vrij is. Gelukkig heb ik alvast één invitatie binnen om eind oktober een dag mee te mogen gaan jagen en bekijk ik de schaarse mogelijkheden om een enkele jachtdag te boeken in (de buurt) ons land. Stiekem hoop ik dat er nog wat andere mogelijkheden uit de lucht komen vallen en ik ga eens bekijken of er geen andere (creatieve) mogelijkheden zijn.

Het goede nieuws van vandaag heeft me doen besluiten om deze webstek een aantal electroshocks toe te doen en zo terug tot leven te brengen. Ik hou jullie dus zeker op de hoogte van mijn verdere jachtavonturen en ik schrijf nog wel een verslagje over het praktische examen. Graag wil ik nog de vele mensen bedanken die me gesteund hebben met raad, daad en vertrouwen om na de ontgoocheling van vorig jaar, de draad weer op te nemen.

Browning Custom Shop

Eén van de onderwerpen die ik binnen mijn project nog graag wou behandelen is de combinatie van technologie, good-old vakmanschap en kunst die komt kijken bij het maken van wapens. Dankzij de mannen van Jachtsite.be kon ik onlangs mee op bezoek in de FN fabriek in Luik.

De Browning fabriek (waar jachtwapens maar een klein onderdeel van de productie bedragen) is om begrijpelijke redenen stevig beveiligd. Lang voor ons bezoek moesten we al onze gegevens doorgeven tot de serienummers van mijn camera’s toe. Ik heb ook begrepen dat rondleidingen eerder uitzonderlijk zijn dus het was een hele eer om dit allemaal te mogen fotograferen. 

Ons bezoek beperkte zich tot de custom shop waar alleen op maat gemaakte geweren geproduceerd worden. Dit zijn grotendeels gepersonaliseerde versies van productiemodellen maar die personalisatie kan behoorlijk ver gaan (zo ver als je budget strekt).

We kregen eerst een deskundige uitleg in de showroom waar we ook een aantal prachtstukken mochten bewonderen.

Ik moet toegeven dat ik voor dit bezoek niet bijster onder de indruk was van het concept van custom wapens. Het leek me vooral het ultieme statussymbool om met een geweer van 50.000 EUR de prikkeldraad naar beneden te houden. Maar ik ben danig onder de indruk geraakt van de bijna ontroerende schoonheid van deze unieke stukken. Met prijzen die beginnen rond de 15.000 EUR tot 80.000 EUR en meer, liggen deze kunstwerkjes ver buiten het bereik van een eenvoudige fotograaf. Maar ik kan me best voorstellen dat als je het geld hebt, je het overweegt om zo’n geweer te kopen. 

Na de duidelijke doch informele introductie mochten we het atelier zelf gaan bezoeken. Ook hier kregen we veel uitleg en konden we naar hartelust zelf met de ambachtslui praten. Wat meteen opviel is dat het personaliseren van deze high-tech wapens toch vooral met de hand en op ‘t gevoel gedaan wordt. 

Die gasten zijn pure kunstenaars en ambachtslui die vooral teren op een jarenlange ervaring. Ze maken het gros van hun gereedschap zelf … en zelfs hun koffie.

Heel indrukwekkend vond ik het graveren van het sluitstuk. Dit kan soms wel 300 uren duren voor één enkel geweer en alles wordt helemaal met de hand gedaan. 

Ook de keuze van het hout en de bewerking ervan is indrukwekkend. 

Als custom shop klant, wordt het geweer niet enkel aangepast aan jouw fysiek, je kan zelfs je eigen stuk hout kiezen uit een uitgebreide collectie van over de hele wereld. 

Ik wist niet dat je verliefd kon worden op een stuk hout tot ik dit stuk zag. 

Persoonlijk vond ik dit bezoek aan de Browning custom shop een absoluut hoogtepunt. Als je ooit de kans krijgt om deze kunstenaars aan het werk te zien, twijfel dan niet.

 

 

Work in Progress Tentoonstelling 2

Afgelopen zondag had ik dus mijn kleine Work-in-Progress-expo tijdens het diner ter afsluiting van het jachtseizoen van Les Vallons. Aangezien het een zeer tijdelijke (enkele uren) tentoonstelling was, hebben we een selectie van de foto’s wat geïmproviseerd opgehangen maar de aanwezigen waren alvast zeer positief. Velen hadden de foto’s reeds in digitale toestand bewonderd maar het is duidelijk dat een fijne afdruk toch nog altijd indrukwekkender is dan een computerscherm. 

Door het slechte weer was de opkomst wat lager dan verwacht, maar wie toch de barre weersomstandigheden trotseerde werd verwelkomd door de nummer drie van het Belgisch kampioenschap jachthoornblazen (en ja, dat bestaat echt).

Het was fijn om oude bekenden terug te zien en weer wat nieuwe mensen te leren kennen. 

Meneer en mevrouw jachthoornspeler zorgden voor heel wat animo, vooral toen ze ook nog bleken te beschikken over een schier onuitputtelijk repertoire aan jachtliederen. 

Het uitstekende gezelschap en dito eten, maakten de namiddag helemaal geslaagd.

Ik wil graag iedereen bedanken voor de feedback die ik kreeg over mijn foto’s en project.  Die feedback is zeer belangrijk voor mij en ik neem ‘m mee in het vervolg van het project. Wat me vooral plezier doet is dat vele mensen me gezegd hebben dat de sfeer van de jacht in mijn foto’s vervat zit en dat is nu net het allerbelangrijkste voor mij.