Niet Geschoten, Altijd Gewonnen

Gisterenavond was het zo ver, mijn eerste keer op reejacht. De jachtheer en ik besloten niet te gaan aanzitten op een hoogzit maar te gaan bersen. Voor de niet jagers, dat betekent dat je traag rondloopt en stilletjes rondkijkt. We vonden al snel verse sporen. Helaas vonden enkele ruiters het nodig om onze zorgvuldig opgebouwde rust te verstoren door te galopperen op een plek waar ze helemaal niet mogen komen. Bij ons op de jacht geloven we dat we rekening met de andere natuurliefhebbers moeten houden, maar spijtig genoeg is niet iedereen even beleefd. De verstoring verminderde onze kansen gevoelig maar toch gingen we door.

Ik heb enorm genoten van het “stalken”. Spannend, zo rondsluipen terwijl je de omgeving afspeurt met de verrekijker. Voor ik begon te jagen, wist ik niet dat mijn zintuigen zo scherp konden staan. Deze manier van jagen ligt me echt wel en ik wil er me zeker verder in bekwamen.

Reeën kregen we niet te zien maar we konden wel genieten van veel ander natuurschoon in het revier. We zagen en hoorden dat de fazantenpopulatie zeer gezond is en we kregen ook veel eenden te zien.

Zonder ook maar één schot te lossen, was dit een top jachtavond, zo een avond waarop je eens diep inademt en voelt dat je leeft. Volgende week opnieuw!

Schietstand

Straks staat mijn eerste aanzit op de ree op het programma. Ik kijk er enorm naar uit maar het maakt me ook best zenuwachtig. Tijdens de jachtopleiding leer je eigenlijk verbazingwekkend weinig over de praktische aspecten van de jacht op grofwild. En ik heb in totaal (examen inbegrepen) slechts drie maal tien kogels geschoten, allemaal in dezelfde houding.

Niks kan echte ervaring vervangen maar je moet toch ergens beginnen. Daarom heb ik  boeken gelezen, YouTube filmpjes bekeken en ervaren jagers op de rooster gelegd om zoveel mogelijk te weten te komen over de anatomie van een ree, ballistiek, plaatsing van het schot, tactiek, … Zo ben ik toch een beetje voorbereid.

Het meeste vragen had ik nog over mijn schietvaardigheid met de kogel en mijn kogelbuks. Mijn oefensessies met het loodjesgeweer geven me toch een beetje vertrouwen in mijn schiettechniek maar een kogelbuks is toch nog iets anders. Ik had welgeteld één schot met mijn 30.06 gedaan toen ik het liet inschieten bij de jachtwinkel. Om wat geruststelling te vinden, trok ik gisteren met een bevriend sportschutter naar een indoor schietstand in Wavre.

Mijn eerste drie schoten op 50 meter raakten elkaar op de schietschijf, een indrukwekkend groepje maar het zat te ver naar onderen en naar links. Een groepje door mijn vriend geschoten, gaf vergelijkbare resultaten. Na wat kleine correcties aan de kijker en nog een paar schoten, besloten we om op 100 meter te gaan schieten om de laatste correcties te doen.

De groepjes werden er echter niet beter op door verminderde concentratie en een schouder die zo langzaamaan genoeg had van de terugslag. In elk geval zaten de kogels steeds binnen de vitale zone wat me toch wat vertrouwen geeft voor als ik vanavond een kans krijg op een ree. Ik weet nu wat ik kan en vooral wat ik NIET kan.

En wat hebben we nu geleerd Bert?

– Kogelwapens maken wreed veel lawaai, zeker in een indoor schietstand. Zelf met mijn gehoorbeschermers vond ik de knal pijnlijk aankomen op mijn gevoelige linkertrommelvlies. Mijn vriend schiet altijd met oordopjes met daarover nog beschermers in hoofdtelefoonstijl. Ik ga me ook een setje oordopjes aanschaffen voor onder mijn hoofdtelefoon.
– De 30.06 heeft een stevige terugslag, zelfs voor een beer als ik. De eerste patronen zijn geen probleem maar daarna begint het toch een invloed te krijgen op de prestaties. Ik denk dat 15-20 patronen per sessie meer dan genoeg is voor mij.
– De combinatie van de te luide knallen en de terugslag zorgden ervoor dat ik tegen het einde van de sessie soms verkrampte net voor het schot. Ik had als het ware schrik van het schot. Ik denk dat die extra oordopjes en een beperking op het aantal patronen per sessie, dit euvel kunnen oplossen.
– Mijn schietvaardigheid is best ok als ik me goed concentreer maar mag en moet nog een stuk beter. Ik overweeg om lid te worden van een club om wat meer ervaring op te doen.

Ree On Camera

Naar aanleiding van de mysterieuze verdwijning van twee duiven, plaatste ik onlangs mijn wildcamera op de plaats delict in de hoop iets te weten te komen over de eventuele dader of zijn ze er toch zelf vandoor gegaan? Het antwoord op die vraag moet ik u nog steeds schuldig blijven maar er waren genoeg andere kandidaten die eens op de foto wilden: konijnen, fazanten, eekhoorns en … een ree.

In mijn vorige post vertelde ik al dat ik op de vorige jachtdag mocht genieten van de verschijning van een ree. Of het dezelfde is weet ik niet, maar hier zijn een paar wildcamera foto’s van een ree:

De camera hangt er nog steeds, ik ben benieuwd wat er de volgende keer op de geheugenkaart staat.

Een Trefzekere Ochtend

De wekker was er vanochtend weer onverbiddelijk vroeg bij. Maar om te gaan jagen, rollen we graag met kleine oogjes uit ons warme bed. Naast mijn gebruikelijke medejagers Johan en Marc, mocht ik bij de koffie ook kennis maken met Marc II, die ook zijn twee honden meegenomen had.

Al bij het uitdrijven van het eerste bosje van de ochtend, kregen we wild te zien. Een eerste fazant kon nog ontsnappen maar de volgende kon ik met mijn tweede schot strekken. Binnen enkele seconden hadden de honden het eerste stuk te pakken in het hoge gras.

Daarna trokken we naar een lekker verwilderd stukje revier waar ik nog niet eerder geweest was. Daar konden we nog drie fazanten verschalken met een minimum aan patronen. Op diezelfde plek, kregen we nog een gezonde reegeit te zien. Ik had al eerder reesporen gezien maar het was de eerste keer dat ik de eer had om een ree met eigen ogen te zien in het revier.

We zagen nog verschillende fazanten en konijnen in de grote percelen mosterd op het revier maar met slechts drie voor de voet jagende jagers en twee honden, kregen we ze er niet uit. Boven onze hoofden waren de duiven zeer actief maar ze bleven angstvallig buiten schot. Eentje kwam toch te dicht en kon ik strekken met een instinctief schot waar ik trots op ben.

Grote tableaus zijn bij ons op de jacht niet het doel. Ons jachtterrein is niet gigantisch dus houden we de jachtdruk beperkt om de biotoop gezond en evenwichtig te houden. Onze jachtheer vatte het mooi samen: “We hebben veel wild gezien en iedereen heeft een paar mooie schoten kunnen doen tijdens een fijne ochtend in de natuur. Meer moet dat toch niet zijn.”

 

En wat hebben we nu geleerd, Bert?

– Drie stuks wild met vier patronen bewijst dat er niks mis is met mijn geweer of munitie. Een aantal onverklaarbare missers de laatste weken, deed me een beetje twijfelen over de combinatie van mijn munitie, geweer en chokes. Het komt er dus op neer om mijn techniek te verbeteren en te oefenen zodat ik meer van deze productieve dagen heb.
– Het werd nog maar eens duidelijk dat het weinig zin heeft om met te weinig mensen en honden, in een groot perceel mosterd te gaan. Misschien dat de vrieskou de dekking wat kan verminderen. Langs de andere kant, heeft ons wild dankzij de mosterd een veilig oord om te vertoeven.
– Ik zou echt graag meer foto’s willen maken tijdens de jacht maar de twee gaan moeilijk samen. Als jager kan ik leven met een paar snapshots als herinnering, het gaat me immers over het genieten van het moment. Maar als fotograaf die graag de komende maanden zijn project zou willen afwerken, heb ik foto’s nodig vanuit mijn standpunt als jager. Ik denk dat ik een paar bevriende fotografen ga vragen om eens mee te gaan.