Meer Moet dat Niet Zijn – Vossenjacht in Deerlijk

Gisteren was ik weer te gast bij de jachtvrienden uit het West-Vlaamse Deerlijk. Om 5u30 opstaan deed even pijn, maar het vooruitzicht op een gezellige jachtdag en een halve liter espresso zorgden er toch voor dat ik mijn warme bed ruilde voor een koude, natte autosnelweg.

Na wat bijkletsen met oude en nieuwe vrienden, riepen de jachthoorns ons ter orde. Mocht er trouwens nog iemand een afgedankte jachthoorn hebben liggen, laat gerust iets weten. Ik zou dat eigenlijk ook wel willen leren.

Met 20 geweren en bijna evenveel drijvers was de bezetting een stuk uitgebreider dan gebruikelijk bij deze jachtgroep. Er stond dan ook geen gewone jachtdag gepland maar wel een specifieke jacht op onze meest geduchte tegenstander, de vos. Om alles in goeie banen te leiden kregen we een duidelijke briefing vooraleer we op pad gingen.

Dit seizoen ben ik fotografisch gezien tot nu toe een beetje op mijn honger blijven zitten op gebied van dramatische wolken en luchten maar gisteren kregen we in de voormiddag toch wat hemelspektakel te zien.

De eerste drift leverde niets op maar de tweede drift bracht de eerste vos op het tableau. De eerste bleek ook meteen de laatste van de dag te zijn.

Aan de organisatie lag het alvast niet. Alles was perfect voorbereid en gepland zodat de mazen van het net gevoelig kleiner waren dan de gemiddelde vos. We kregen allemaal duidelijke plannetjes mee en vaak waren onze posten zelfs gemarkeerd.

Mijn verwachtingen op gebied van het aantal vossen lag niet erg hoog. Ik weet hoe hard de jachtwachter, de jachtheer en de rest van de groep werken om de predatoren onder controle te houden. Daarom was het minieme tableau dan ook een echte bekroning voor al dat werk. Daarbij konden we genieten van de aanblik van heel wat wild: fazant, haas, eend, houtduif en enkele snippen.

De ene vos werd dan nog geschoten door een enthousiaste jonge jager voor wie het zijn eerste vos was. Dat vroeg uiteraard om een kleine doopplechtigheid.

Er werd nog lang nagepraat over de fijne dag, fijne dagen uit het verleden en fijne dagen die nog moeten komen. Ook de mop van “Ronny” door jachtwachter Peter, mocht niet ontbreken. Het moet ondertussen de derde keer zijn dat ik ‘m hoor maar ‘t is een mop die zoals goede wijn, beter wordt met de tijd.

Mijn voorraadje patronen bleef onaangeroerd maar dat had geen enkele negatieve impact op deze dag. We hebben onze jachtvrienden kunnen helpen en samen met hen een mooie dag tussen de velden kunnen meemaken. Meer moet dat niet zijn.

 

Duiven en de Grote Verdwijntruuk

Familiale verplichtingen doorkruisten vorige zondag de jachtplannen, ik had dus nog een jachtmomentje tegoed. Vandaag stond er veel op mijn todo-lijstje maar een productieve ochtend rekende af met de dringendste zaken terwijl de rest nog wel een half dagje kon wachten. Zo kon ik mezelf trakteren op een namiddag in het revier.

Ik weet ondertussen dat een windstille dag zonder wolken verre van ideaal is om duiven en kraaien te schieten. Ze vliegen dan veel hoger en zien uiteraard NOG beter. Maar als je lang genoeg wacht, komt er vroeg of laat wel eens eentje iets te dicht. Binnenkort wil ik eens aan de slag met lokkers en dergelijke om wat productiever te zijn maar deze keer was het gewoon ik met mijn geweer, een zak vol patronen en een comfortabel plooistoeltje.
Het sociale aspect van jagen vind ik zeer fijn, maar ik kan er ook wel van genieten om zo eens rustig op mijn eentje in het bos te zitten.

Kraaien waren er amper te zien maar de duiven vlogen redelijk vlot, soms met een stuk of honderd tegelijk. Helaas bleven ze steeds ver buiten schot. De paar die wel (nipt) binnen bereik kwamen, zag ik meestal te laat of miste ik. Na een uurtje was er dan toch een eenzame duif die niet boven de boomtoppen vloog maar ertussen en dat werd haar fataal.

Daarna bleef het lange tijd heel rustig tot er plots een drietal duiven over de boomtoppen scheerden. Ik nam de hekkensluiter op de korrel en kon ‘m met één schot perfect raken. Ik was behoorlijk trots op mezelf voor dit schot op een hoge, snelle duif. Maar veel tijd om medailles op mijn borst te spelden was er niet, want ik had maar net mijn geweer opnieuw geladen toen er een volgende duif kwam overvliegen. Weer een hoge, snelle en weer een perfect schot. De tweede duif kwam met een plof neer op amper een paar meter van waar ik de eerste had zien neergaan. Ik wachtte nog een paar minuten voor het geval er nog andere kandidaten waren, maar het luchtruim bleef leeg. Tijd om de geschoten duiven te gaan halen dus, of niet?

Het enige wat ik kon vinden waren twee hoopjes pluimen. Ik zou bijna aan mezelf beginnen twijfelen maar ik had beide duiven wel degelijk als een steen uit de lucht zien vallen. Toch kon ik hen niet vinden, zelfs niet na een half uur zoeken. Uiteindelijk vond ik enkel nog een plasje vers bloed. De enige verklaring die ik kan vinden voor de mysterieuze verdwijningen is dat een vos me te snel afgeweest is. Mocht er iemand een andere theorie hebben, hoor ik ‘m graag.

De vos is een gevoelig onderwerp in discussies tussen jagers en niet-jagers. Hij is zelfs een gevoelig onderwerp tussen jagers onderling. Zelf heb ik net zoals de meeste jagers een groot respect voor de vos. Ik heb er ook geen probleem mee dat er vossen in het revier zitten, maar natuurlijk liefst niet teveel. Ik ga volgende week mijn wildcamera eens ophangen om te zien of Reintje (of de locale Yeti) zich wil laten fotograferen.

De rest van de namiddag kreeg ik nog een paar schietkansen maar het waren allemaal zeer moeilijke schoten die zelfs voor een veel meer ervaren jager een uitdaging zouden zijn. Bij mij zorgden ze er enkel voor dat mijn cartouches/duiven ratio er alleen maar slechter op werd.

Om een fijne, rustgevende namiddag te besluiten, werd ik nog getrakteerd op een mooie zonsondergang. Daarna was het tijd om met opgeladen batterijtjes terug te keren naar die lange todo-lijst.

Zonder Filter

Gisteren was ik uitgenodigd om mee te jagen met mijn West-Vlaamse vrienden in de streek rond Deerlijk en het werd een onvergetelijke dag. Het was in de eerste plaats een zeer succesvolle dag maar het was voor mij ook een onverwacht intense en emotionele beleving. In de loop van mijn fotoproject evolueerde ik van een licht anti-jacht standpunt tot iemand die de jacht erg leerde appreciëren. Uiteindelijk groeide ook het verlangen om het zelf te proberen. Aan het begin van mijn jachtopleiding was dit verlangen vooral geïnspireerd door het project zelf. Ik wou mezelf immers echt onderdompelen in het onderwerp van dit project. Het zelf jagen is ook het nog ontbrekende puzzelstukje voor mijn boek. Het maakt de cirkel rond en zorgt ervoor dat ik weet wat ik fotografeer en waarover ik schrijf.

Maar ik ga er ook niet flauw over doen of me verstoppen achter mijn project: één of andere interne drang maakt dat ik ook echt zelf wil jagen. En ik keek er enorm naar uit om bij deze jachtdag als jager aanwezig te zijn en pas op de tweede plaats als fotograaf. Emotioneel en verstandelijk vind ik de jacht perfect aanvaardbaar zolang alles weidelijk, veilig en met eerbied gebeurt. Ik dacht dan ook dat ik er helemaal klaar voor was … maar dat bleek in de praktijk toch een stuk anders te liggen.

Van zodra de jachtdag op gang geblazen werd, was er actie. Bij mij bleef het tot het einde van de ochtend echter eerder rustig. Buiten een gemiste duif of twee was ik vooral bezig met het genieten van het mooie weer, de succesvolle schoten van mijn medejagers en het enorm efficiënte samenwerken van jagers en drijvers.

De relatieve rust voor mij werd echter onderbroken toen ik een ereplaatsje toegewezen kreeg bij één van de volgende driften. Er werd me verteld dat ik van op die plek een hele grote kans zou hebben om een haas te strekken. En inderdaad, het duurde niet lang voor een jong haasje voorbij kwam. Aangezien de garde gevraagd had om de allerjongste dieren te sparen, bleef mijn vinger van de trekker. Niet lang daarna kwam een groter exemplaar rustig aangehuppeld, zich niet bewust van mijn aanwezigheid. De haas passeerde op nauwelijks enkele meters van mijn voeten en ik besloot dat ook zijn tijd nog niet gekomen was. Er passeerden ook nog enkele hazen net buiten schootsafstand maar dan kwam “mijn” haas aangerend. Mijn duim klikte de veiligheid van mijn geweer af terwijl de kolf in mijn schouder kwam. Meezwaaien, een klein beetje voorgeven en een fractie van een seconde later ging de haas overkop. Het schot zelf kan ik me niet eens herinneren.

Wat ik wel nog weet is dat de adrenaline door mijn bloed stroomde en dat ik tevergeefs probeerde nonchalant de trots van mijn eerste haas te verbergen terwijl drijvers en medejagers me feliciteerden.

Het adrenaline gehalte in mijn bloed begon snel te verdunnen en toen we ons opmaakten voor de lunch, werd ze vervangen door het besef dat ik nu een jager ben. Misschien nog geen goeie, maar wel … een jager.

Tijdens de lunch verborg ik me achter een volle mond en mijn camera om de conversaties een beetje te vermijden. Ik had wat tijd nodig voor mezelf om mijn gedachten te ordenen. Er is duidelijk nog een groot verschil tussen principieel voor de jacht te zijn en het effectief zelf te doen. Ik besefte dat bij alle jachtdagen die ik als fotograaf meemaakte, mijn camera een filter is tussen mij en het onderwerp. En nu was die filter plots weg waardoor alles plots veel intenser was. Ik heb altijd geweten dat jagen geen spelletje is maar het is nog iets anders om dat effectief te VOELEN.

Heel veel tijd om na te denken had ik niet want nog tijdens de lunch werden de driften van de namiddag al druk gepland.

Er werd op hetzelfde elan verder gejaagd en iedereen kreeg minstens een paar mooie kansen. Er werd ook besloten om een stuk uit te drijven waar vorige week een vos gesignaleerd werd. En ja hoor, de vos kwam stilletjes uit de dekking gelopen op exact de verwachtte plaats. Mijn aandeel in het doden van de vos was zeer beperkt. Het grote werk werd gedaan door twee andere jagers, ik moest enkel nog het genadeschot geven.

Tijdens de laatste drift van de dag had ik nog een uitstekende kans om een fazant te schieten maar hij vloog handig tussen de hagelbolletjes door. Daarmee kwam er een einde aan een fijne maar ook emotionele jachtdag. Jagen is onvoorspelbaar maar dankzij het uitstekende team van drijvers onder leiding van een gepassioneerde jachtheer en garde, worden de kansen alleen groter. En dat werd weerspiegeld in het uitgebreide tableau.

De jagerij heeft tal van tradities waaronder het dopen van jagers die hun eerste stuk van een bepaald dier geschoten hebben. Ik was een beetje bang voor een gore bedoening maar dat viel heel goed mee. Ik werd “ingezegend” met een beetje van het bloed van “mijn” haas. Vroeger zou ik het waarschijnlijk nog altijd een beetje vies gevonden hebben, maar nu snap ik het wel. Voor mij is het hele ritueel niet alleen om te vieren dat je je eerste stuk geschoten hebt, het is vooral een confrontatie met wat je doet en een zeer direct contact met je beslissing om te gaan jagen.

Nu bijna 24 uur na mijn laatste schot, ben ik nog steeds aan het bekomen van deze ervaring. Ik had gehoopt om voor mezelf de dingen op een rijtje te kunnen zetten door deze blog post te schrijven. Maar bij het herlezen, merk ik dat ik dit allemaal nog wat moet laten marineren in mijn hersenen en mijn hart. Voorlopig heb ik opgeschreven wat ik kon, maar er volgt later ongetwijfeld meer.

Tenslotte wil ik nog alle jagers, drijvers en andere aanwezigen bedanken dat ik deze geweldige dag met hen mocht delen. Bedankt voor jullie geduld bij mijn domme vragen, missers en vergissingen. Vooral ook een dikke merci aan Kristof, die me niet alleen de uitnodiging bezorgde die deze dag mogelijk maakte maar ook iemand is die ik ondertussen als veel meer dan enkel een jachtvriend beschouw.

Alle foto’s waar ik zelf opsta, komen trouwens uit de camera van Kristof, merci.